گزارشی از حمایت مقامات آلمانی از صهیونیسم
به گزارش خبرگزاری رسا، یاووز اوزگیوز نویسنده و فعال مدنی ترک‌تبار اهل آلمان، در یادداشتی در نقد حمایت از صهیونیسم در آلمان و شرایط مسلمانان در این کشور نوشت: در شرایطی که قانون اساسی دیگر نقشی ندارد، هرگونه قانون بین‌المللی نیز می‌تواند نادیده گرفته شود؛ آیا در این صورت تنها در آلمان یک حقیقت وجود دارد: تعظیم کردن، زانو زدن و سجده کردن در مقابل صهیونیسم؟ در این شرایط آیا تعجب‌آور است که مسلمانان بومی در مقابل شکل جدیدی از فاشیسم در آلمان مقاومت می‌کنند؟
راینر وندت، رییس اتحادیه پلیس آلمان در مصاحبه‌ای در آگسبورگه آلگماینه گفته است:« دفاتر پلیس باید بچه‌ها را از ضدیت با یهودیان دور کنند.» با بررسی‌های دقیق‌تر، مشخص می‌شود که این دفاع از یهودیان علیه برخی از نژادپرستان افراطی نیست، بلکه حمایت از صهیونیسم است.
چهار دهه پیش، «لطیفه‌های یهودی» در سطح جامعه و مدارس وجود داشت. این لطیفه‌ها که علیه یهودیان گفته می‌شد، برای هر مسلمانی ناامیدکننده و شوکه‌کننده بود.هیچ سیاستمداری نمی‌خواست در آن زمان مداخله‌ای در کار مدارس انجام دهد. اینترنت امروز هم پر از آن لطیفه‌ها است، در حالیکه از سوی مسلمان مطرح نمی‌شوند! انجمن‌های مسلمان و سازمان‌های اسلامی چندین‌بار به وضوح مخالفت خود را با یهودی‌ستیزی نشان داده‌اند. اما از این مخالفت‌ها چشم‌پوشی می‌شود، زیرا در حال‌حاضر در آلمان به دستور لابی صهیونیسم، مخالفت با رژیم صهیونیستی، به عنوان یهودی‌ستیزی شناخته می‌شود. در واقع بر اساس تصمیم دادگاه، حتی این امکان وجود دارد که مخالفت با صهیونیسم به عنوان یهودی‌ستیزی در آلمان شناخته شود.
در حال حاضر راینر وندت، رییس اتحادیه پلیس فدرال آلمان خواستار آن است که فرزندان خانواده‌های «ضد یهود» را از آنها بگیرند. این گونه آدم‌ربایی سیاسی در گذشته در جمهوری دموکراتیک آلمان یا آلمان شرقی اتفاق افتاده است.
پروژه«روشنگری انتقادی» می‌نویسد: «یک جشن بزرگ برای اعضای حزب آلترناتیو برای آلمان، پگیدا و امثال آنها این است که در آلمان، از هر گونه مخالفت با سیاست‌های دولت رژیم صهیونیستی به عنوان جرم یهودی‌ستیزی یاد شود. به گفته رییس اتحادیه پلیس فدرال، آنها را باید از فرزندان خود دور کنند. مسلما، مثل همیشه، مسلمانان هدف هستند. فاشیسم در آلمان پیشرفت می‌کند».
بدیهی است، این مرد تنها رییس دومین گروه بزرگ پلیس فدرال است و منش اخلاقی او شایسته تعریف نیست. علاوه بر این، او در طی چند سال به عنوان بازرس دستمزد دریافت کرده، بدون اینکه فعالیتی انجام دهد و به این ترتیب خود را بی‌اعتبار کرده است. او همچنین به عنوان رهبر اتحادیه، سالانه حقوقی شش رقمی دریافت می‌کند. علاوه بر این نظرات او در مورد مسائل اجتماعی با نگاه پوپولیستی همراه است. با این حال، باید ترسید که این مرد به نمایندگی از ده‌ها هزار پلیس به وضوح بر نظرات خود پایبند است. حفاظت از خانواده یک حق اساسی است که نمی‌توان آن را به طور کامل حتی از مجرمان گرفت. با این حال، در اینجا، اتحادیه خواستار آن است که افرادی که هنوز هیچ جرمی مرتکب نشده‌اند، از فرزندانشان جدا شوند. چنین افکاری از زمان ظهور فاشیسم در آلمان وجود داشته است. آنها اقلیتی بودند که می توانستند اکثریت را نادیده بگیرند. در حال حاضر موضوع تکان‌دهنده این است که اکثریت جامعه در بهترین حالت، سکوت می‌کنند. پرچمدار صهیونیسم در کشور، با صدای بلند تشویق و مقاومت در برابر فاشیسم جدید و رو به رشد آلمان به سختی انجام می‌شود.
یک مورد کاملا عجیب، تهدید آندریاس شوئر، وزیر حمل و نقل علیه مسؤولان خط هوایی کویت است؛ چرا که این شرکت هواپیمایی، از انتقال مسافر صهیونیست سرباز زده است. موضوع این است که یک صهیونیست سال گذشته، بلیطی برای سفر از فرانکفورت به بانکوک و توقف در کویت رزرو کرده بود، بدون اینکه به تابعیت صهیونیستی خود اشاره کند. وقتی هواپیمایی دولتی کویت از تابعیت او مطلع شد، رزرو بلیط را لغو کرد. این کار با توجه به قانون سال 1964 در کویت که انجام هرگونه توافق با رژیم صهیونیستی را ممنوع کرده است، صورت گرفت. در همان زمان، شرکت هواپیمایی پیشنهاد داد که تمام هزینه‌های فرد صهیونیست را بپردازد و مسافر با یک شرکت هواپیمایی دیگر سفر کند. اما این برای این فرد صهیونیست کافی نبود. وی اصرار داشت که به عنوان یک صهیونیست در فرودگاه کویت توقف کند و از طریق شرکت هواپیمایی کویت سفر کند. او در دادگاه منطقه فرانکفورت علیه شرکت هواپیمایی کویت شکایت کرد اما این پرونده در دادگاه رد شد. او همچنین درخواست تجدیدنظر کرده که هنوز درباره آن تصمیم گرفته نشده است.
دادگاه آلمان هنوز نتیجه نهایی را اعلام نکرده است، اما وزیر حمل و نقل در این باره گفت:« امتناع از انتقال مسافر به دلیل ملیت و مذهب، برای ما قابل پذیرش نیست.» شوئر به راینیشه پست گفت:« چنین تبعیضی متناقض با قانون اساسی ما است.» شگفت‌آور است که کلیه اعضای مطبوعات آلمان در چنین شرایطی سکوت کرده‌اند و به عنوان یک سخنگوی دولت، بدون هیچ پرسشی، این صحبت‌ها را منعکس می‌کنند.
در قانون اساسی آلمان نوشته شده است:«هیچ کس نباید به دلیل جنسیت، نژاد، زبان، کشور محل تولدش، ایمان و نظرات مذهبی یا سیاسی مورد توجه قرار گیرد یا در جامعه از امکانات محروم شود.» اما کلمه ملیت در آن ذکر نشده است. این دلیل موجهی برای پاسخ به وزیر حمل و نقل است. در این موارد باید دید که ملت‌ها به رسمیت شناخته می‌شوند یا خیر. به عنوان مثال، هیچ شرکت هواپیمایی آلمانی، یک شهروند جمهوری ترک قبرس شمالی را با پاسپورت این کشور همراهی نمی‌کند، زیرا آلمان این کشور را به رسمیت نمی‌شناسد. از سوی دیگر، وابستگی مذهبی در نپذیرفتن مسافر صهیونیست مورد بحث نیست. این فقط مربوط به ملیت فرد است. هر کسی که ادعا کند که اسراییل متعلق به یک مذهب خاص است، از ایده نژادپرستانه صهیونیسم پیروی می‌کند. در این میان، به نظر می‌رسد دوباره نظریه قدیمی فاشیسم ظاهر شده است که یک وزیر تلاش می‌کند تأثیر بسیار زیادی بر روند یک پرونده حقوقی داشته باشد.
در حقیقت این رژیم صهیونیستی است که ارزش‌های قانون اساسی آلمان را نادیده می‌گیرد. زیرا اصل مهم «هیچ کس نباید به دلیل جنسیت، نژاد، زبان، کشور محل تولدش، ایمان، یا نظرات مذهبی یا سیاسی مورد توجه قرار گیرد یا در جامعه از امکانات محروم شود» در رژیم صهیونیستی معتبر نیست.
در نهایت باید یادآوری کرد که در هر دو نمونه ذکر شده، نمایندگان سرمایه‌داری از نفوذ سیاسی و اقتصادی زیادی برخوردار هستند. شکاف بین فقیر و غنی در جهان امروز سرعت می‌گیرد. هرچند که سیستم موجود نمی‌تواند به این شکل برای طولانی‌مدت باقی بماند. اما قبل از اینکه فقرا با ایده تحقق عدالت، شرایط خود را بهبود بخشند، سپر بلای دیگران می‌شوند. در حال حاضر این گروه مسلمانان هستند. آلمان پیش از این نیز فاشیسم را تجربه کرده است. در آن زمان نفرت از طبقات بالای جامعه در اجتماع آلمان گسترش یافت. مردم این نفرت را علیه همدیگر ابراز کردند. در نهایت، غنی‌ها، غنی‌تر و فقرا حتی فقیرتر شدند.
تنها زمانی که جوانان امیدوار به آینده در آلمان متوجه شوند که مسلمانان برای این کشور تهدیدی ایجاد نمی‌کنند، بلکه حاکمیت پول، نظام سرمایه‌داری و حمایت از فاشیسم نژادپرستانه مواردی است که آلمان را تهدید می‌کند، ما امیدوار خواهیم شد که می‌توانیم یک آلمان عادلانه را با هم بسازیم. در آن کشور، هر شهروند، براساس اجرای درست مسؤولیت‌های خود حقوق می‌گیرد و با او برخورد می‌شود.
مقاله را با طرح این سؤال آغاز کردیم: «در شرایطی که قانون اساسی دیگر نقشی ندارد، هرگونه قانون بین‌المللی نیز می‌تواند نادیده گرفته شود؛ آیا در این صورت تنها در آلمان یک حقیقت وجود دارد: تعظیم کردن، زانو زدن و سجده کردن در مقابل صهیونیسم؟» جواب این است که یک مسلمان معتقد فقط در پیشگاه خالق خود سجده می‌کند. این باعث می‌شود که او و فرزندانش برای هر فاشیستی خطرناک باشند./۸۴۷/ب۱۰۲/ف