معرفی کتاب "نقش مربی در تربیت اخلاقی ـ معنوی" + دانلود معرفی تصویری
اثر حاضر به سؤالاتی که درباره مربی و ضرورت آن، ویژگی‌ها و وظایف اوست، پرداخته است.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی کتاب نقش مربی در تربیت اخلاقی ـ معنوی نوشته محمد عالم‌زاده نوری، حسن بوسلیکی و حسین مرادی را در سال 1392 در 324صفحه رقعی منتشر کرده است.
در ضرورت تربیت اخلاقی ـ معنوی و لزوم تلاش انسان‌ها در این عرصه تردیدی نیست، به‌ویژه آنکه امروزه با چیزی با عنوان «عرفان‌های کاذب و غربی» مواجه شده‌ایم که منشائی غربی، غیراسلامی و غیرآسمانی دارد و موجی از گرایش‌های معنوی و عرفانی را در میان جوانان پدید آورده است.
مبحث تربیت اخلاقی و معنوی، مبحثی مهم و کاربردی است که از ابعاد مختلف باید مورد بررسی قرار گیرد و حتی لازم است میراث کهن اخلاقی عالمان اسلامی بازخوانی و بررسی گردد.
یکی از ابعاد این بحث، مطالعه درباره نقش مربی در تربیت اخلاقی ـ معنوی و پاسخ به سؤالاتی است که امروزه به‌ویژه در میان نسل جوان و مخصوصاً در میان جوانان مذهبی که در مسیر اخلاق و معنویت گام برداشته‌اند، مطرح است.
اثر حاضر به سؤالاتی که درباره مربی و ضرورت آن، ویژگی‌ها و وظایف اوست، پرداخته است. ضرورت این بحث ازاین‌روست که اگر از استادان خبره و چیره‌دست وادی اخلاق و عرفان که در کوی گمنامی، از نام و نان و عنوان گریزان‌اند، بگذریم، بسیاری از مدعیان را می‌بینیم که از فطرت پاک و ساده و معنویت‌جوی مردم به‌ویژه نسل پاک‌سرشت جوان سوء استفاده می‌کنند و حتی به‌نام معنویت آنان را به وادی انحرافات و شهوات سوق می‌دهند.
بر این اساس، این اثر با هدف پاسخگویی به مهم‌ترین پرسش‌های مرتبط با رکن هدایت‌گر فرایند تربیت یعنی «مربی» پدید آمده است. نویسنده در این زمینه تلاش کرده است که: 1. ویژگی‌های مربی شایسته را ترسیم کند؛ 2. نحوه تعامل صحیح و ثمربخش با وی را تبیین کند؛ 3. حد تبعیت از وی را مشخص سازد؛ 4. موارد آسیب‌زا و نادرست را گوشزد کند؛ 5. در مواجهه با توصیه‌های اخلاقی متعارض و متفاوت، راه برون‌رفت از حیرت را نشان دهد؛ 6. و سرانجام وظیفة جوانِ جویایِ اخلاق و معنویت را در نبود مربی شایسته معلوم سازد.
در این نوشتار، علاوه بر مراجعه به قرآن و روایات که منابع اولیه دینی‌اند، و ضمن مراجعه به آثار عرفانی، تلاش شده است به آموزه‌های عقلی و تجربی نیز توجه و از دستاوردهای بشر در روان شناسی و علوم تربیتی نیز بهره گرفته شود؛ ازاین‌رو روش این پژوهش تلفیقی است و برای مدعیات و توجیه گزاره‌ها از روش عقلی، نقلی، عرفانی و تجربی بهره گرفته است؛ به عبارت دیگر، سرفصل‌های این اثر بر محور موضوع مرتب گردیده و دغدغه کشف حقیقت بر دغدغه استفاده از منبع یا روش خاص غلبه کرده است.
نویسنده در خاتمه بحث خود بر آن است که هیچ عاملی به اندازه مربی در فرایند تربیت نقش ندارد، لکن مرید و مرادگرایی آفاتی دارد. مربی دست‌کم باید دارای سه ویژگی باشد: ۱. شایستگی علمی؛ ۲. تخلق به اخلاق حسنه و توانمندی در امر تربیت. در باور نویسنده، مربی و متربی وظایف متقابلی دارند که مورد بررسی وی قرار گرفته است. با وجود نقش تعیین‌کننده مربی، نویسنده معتقد است که بدون همت و تلاش خود متربی هیچ رشدی حاصل نمی‌شود. /ن ۶۰۴/ش
ارسال نظرات