پیشران امنیت آفرین

۴۷۶۹؛ عددی غریبه که معنایی آشنا را در خود دارد؛ در فیلم و سریال‌های زیادی که اشاره به دهه شصت دارد به پناهگاه‌ها و موشک باران زمان جنگ اشاره شده است. خاطراتی که مورد توجه و اشاره همه اقشار مردمی که آن روز‌ها را درک کردند قرار می‌گیرد؛ گاهی افراد ناهمسو با نظام در مقام گلایه می‌گویند ما در همین خاک اضطراب پناهگاه‌ها و موشک باران را تحمل کردیم و الآن هم مجبور به تحمل وضعیت بغرنج اقتصادی هستیم. اما همه ما متوجه یک چیز مهم نیستیم.

در طول جنگ ۸ ساله اتفاقاتی افتاد که با یک کلیدواژه از سایر اتفاقات جنگ متمایز شد: «جنگ شهرها»؛ این کلمه عبارت از ۴۷۶۹ بار حمله هوایی، توپخانه‌ای و موشکی شهر‌های ایران توسط ارتش بعث و پاسخ متقابل جمهوری اسلامی به آن است.

این عدد بزرگ را بگذارید در کنار خرید‌های چند میلیاردی ارتش شاهنشاهی که تا همین امروز مورد افتخار سلطنت طلب‌ها بوده، اما حکایت از یک استعمار امنیتی دارد؛ خرید‌های نظامی شاه از آمریکا به هیچ وجه با تهدید‌ها و شرایط کشور همخوانی نداشته و بازدارندگی لازم را ایجاد نکرد.

کمتر از ۱۵ سال پس از پایان جنگ ۸ ساله ایران و عراق، با تلاش‌های رسانه‌ای در راستای متقاعد کردن افکار عمومی، عراق مورد اشغال آمریکا و ناتو قرار گرفت و سپس این تلاش‌های رسانه‌ای علیه ایران نیز به کار گرفته شد؛ با تلاش‌های سردار شهید قاسم سلیمانی و مجاهدت مردم عراق، آمریکا در باتلاقی در عراق گرفتار شد که توان انجام جنگ جدید را نداشت، اما آیا نمی‌توانست از یکی از صد‌ها جنگنده نظامی مستقر در پایگاه‌های منطقه استفاده کند؟

همزمان با حمله آمریکا به عراق عده‌ای ایرانی وطن دوست در خارج از کشور به دنبال تجمع و امضای نامه بودند تا از مجامع بین المللی بخواهند آمریکا به ایران حمله نکند. اما عده‌ای دیگر در داخل خاک جمهوری اسلامی ایران از سال ۶۷ که جنگ به پایان رسید مجاهدت را ترک نکردند و به دنبال افزایش قدرت دفاعی و دستیابی به فناوری موشکی رفتند.

تا زمانی ساخت موشک با تکنولوژی موجود در کشور تنظیم می‌شد یعنی اگر دانش و فناوری موجود در کشور به گونه‌ای بود که اجازه ساخت موشک با برد ۴۰۰ کیلومتر را نمی‌داد، موشکی با برد ۳۰۰ کیلومتر تولید می‌شد، اما از مقطعی به بعد فناوری موشکی به حدی پیشرفت کرد که برد موشک با سطح تهدید تنظیم می‌شد و هیچ محدودیتی برای افزایش برد موشک وجود نداشت.

فناوری موشکی به کمک فناوری فضایی آمد و ماهواره‌های نظامی نیز توسط صنایع دفاعی ساخته شد که فصل جدیدی از تحول در نظام دفاعی جمهوری اسلامی را رقم زد؛ ماهواره‌های نظامی وظایف زیادی را بر عهده دارند: شناسایی، جاسوسی، ارتباطات، تصویربرداری، ناوبری و...، اما یکی از مهم‌ترین کاربرد آن‌ها هشدار سریع است.

بعضی از ماهواره‌ها می‌توانند با استفاده از حسگر‌هایی پرتاب موشک و حتی محل آن را شناسایی کنند از این رو در پاسخ به تهدید‌ها بسیار کمک کننده هستند؛ برای روشن‌تر شدن این فایده باید مثال به کارگیری سوخت جامد در موشک‌ها را مطرح کرد. یکی از اهداف صنایع موشکی کم شدن زمان آماده سازی موشک است، زیرا ممکن است یک موشک پیش از پرتاب توسط ماهواره دشمن شناسایی شود و توسط دشمن منهدم شود. برخی موشک‌ها بیش از یک ساعت مدت زمان آماده سازی آن‌ها به طول می‌انجامد که با تغییر سوخت و برخی از مؤلفه‌های دیگر این زمان کاهش پیدا می‌کند.

ناو‌های هواپیمابر آمریکا جدای از قدرت نظامی شان یک غول رسانه‌ای هستند که اسمشان لرزه بر اندام دولتمردان و مردم جهان می‌اندازد و آمریکا برای تهدید یک کشور آن را حرکت می‌دهد، اما وقتی در خلیج فارس سطح تنش بالا می‌رود ایالات متحده ناو خود را از منطقه خارج می‌کند. این نشان از یک چیز دارد؛ بازدارندگی نظامی.

نکته دیگری که لازم است در خصوص پیشرفت‌های نظامی جمهوری اسلامی مورد توجه قرار گیرد، اقتصاد جنگ است؛ به دلیل شرایط کشور و سطح بالای تهدید‌ها علیه جمهوری اسلامی توسعه متوازن همه قوای مسلح ممکن نبود، زیرا خرید و ساخت جنگنده و ساخت ناو‌های غول پیکر هزینه فراوان داشته و با ناو و جنگنده نمی‌توان به جنگ هزاران پهپاد و هواپیمای آمریکایی رفت، اما می‌توان به استراتژی آن‌ها حمله کرد.

یعنی وقتی آمریکا خواست با ناو هواپیمابر به ایران حمله کند، ناوش مورد اصابت موشک قرار گیرد و یا اگر جنگنده‌ای به دنبال انهدام هدفی در ایران پرواز کرد با انهدام موشکی پایگاه هوایی و فرودگاه‌های نظامی جایی برای برگشت نداشته باشد و جنگنده گران آمریکایی نیز هدف سامانه‌های پدافندی قرار گیرند.

موفقیت در توسعه فناوری نظامی، ظرفیت‌هایی را برای کشور فراهم می‌کند که می‌تواند سایر عرصه‌های کشور را به حرکت درآورد؛ در واقع تکنولوژی‌هایی که توسط دانشمندان نظامی دفاع کشف و ابداع می‌شوند می‌تواند در عرصه‌های غیرنظامی نیز به کار گرفته شده و پیشران سایر صنایع باشد.

هیچ ایرانی نباید از توسعه موشک‌ها و صنایع نظامی ناراحت باشد.

علی شاهرخ