جنگ‌‌های صلیبی با‏‏‏‏‏‏‏ پوشش‌های جدید هم‌چنان در جریان

قبل از هر چیز با وجود آن‌که اصلا مایل نیستیم واژه اشتباه "جنگ های صلیبی" را به کار ببریم و با به کار بردن این واژه انحرافی، حملات وحشیانه غربیان به سرزمین های اسلامی را با نیت های مذهبی و دینی مسیحیان گره بزنیم، اما به جهت علم بالغلبه شدن این واژه و تبادر ذهنی مخاطبان، ما نیز این غلط مصطلح را در نوشتار خود به کار خواهیم برد.

جهان اسلام در معرض هجمه وحشیانه غرب

امروزه جهان اسلام به بهانه مبارزه با تروریسم، در معرض هجمه وحشیانه و فراگیر جهان غرب قرار گرفته، که هدف غایی و نهایی آن، از بین بردن اسلام و غارت ثروت های گوناگون سرزمین های اسلامی است.

همزمان با این حمله نظامی و تبلیغاتی جهان غرب به اسلام، گروه های مختلف با بهانه های گوناگون، با اسلام دشمنی می ورزند؛ اخیرا نیز پاپ واتیکان همراه با سایر تشکیلات مسیحی مخالف درخشش، رشد و توسعه اسلام ناب محمدی(ص) در جهان، در یکی از سخنرانی های خود به اسلام و مسلمانان جهان توهین کرد و این مکتب کامل انسانیت را زیر سوال برد.

جنگ های صلیبی همچنان در جریان

به نظر می رسد با توجه به مقطع زمانی فعلی که عملا شاهد دومین دور حملات صلیبی هستیم، باید در بازه زمانی جنگ های صلیبی، بیشتر تحقیق و بررسی کنیم و نسل های امروز مسلمانان را از حقیقت تلخ جنگ های صلیبی مطلع سازیم.

بسیاری از مورخان بر این باور هستند که تمام جنگ ها و کشمکش هایی که میان شرق و غرب در طول تاریخ رخ داده، همگی به نحوی جنگ صلیبی بوده اند؛ در این راستا می توان به جنگ های چند صد ساله ایران و یونان و حمله اسکندر به مشرق زمین و نبردهای ساسانیان با رومیان اشاره کرد که صرفا جنبه سیاسی و توسعه و تسلط بر قلمرو یکدیگر را داشتند و آن گاه که مسیحیت در سده چهارم میلادی، دین رسمی امپراتوری روم شد و دین مبین اسلام در مشرق زمین در سده هفتم هجری رواج کامل یافت، نبرد شرق و غرب جهان، جنبه مذهبی و دینی به خود گرفت.

جنگ های هراکلیوس، امپراتور بیزانس علیه ایرانیان در قرن هفتم میلادی برای بازگرداندن صلیب مقدس، جنگ مسلمانان با رومیان در نبرد سرنوشت ساز یرموک، جنگ امپراتور نقفور فوکاس و جانشین وی با حمدانیان در سده دهم میلادی، جنگ های مسیحیان علیه مسلمانان در اسپانیا و سیسیل در قرن دهم و یازدهم میلادی، نمونه های دیگری از جنگ های صلیبی بودند.

معمولا مورخان، لشکرکشی های اروپای غربی به رهبری پاپ و کلیسای رم، در فاصله سال 1095 تا 1291 میلادی به مشرق زمین و جهان اسلام را اصطلاحا جنگ های صلیبی می نامند.

هدف از جنگ های صلیبی

این جنگ ها ظاهرا زیر پوشش دفاع از مقدسات مسیحی و نجات مزار حضرت مسیح علیه السلام از چنگال مسلمانان و تامین امنیت برای حاجیان مسیحی عازم سرزمین مقدس فلسطین و قدس شریف بود؛ ولی در واقع به قصد تجاوز و تصرف سرزمین های اسلامی، غارت ثروت های افسانه ای شرق و ریشه کن کردن مسلمانان رخ داد و نتایج و تاثیرات به سزایی به همراه داشت.

سر منشا واژه جنگ های صلیبی

شرکت کنندگان در این جنگ ها، هرگز از واژه هایی چون حمله صلیبی یا صلیبیان استفاده نکردند و تنها یک قرن بعد، در زمان پاپ انوسنت سوم، واژه لاتینی crusesignati به معنای موسوم به صلیب پدیدار گشت. همچنین در آغاز سده سیزدهم میلادی، کلمه ای به معنای جنبش صلیبی در زبان لاتین وجود نداشت؛ چرا که در آغاز این نبردها، شرکت کنندگان در آن، حجاج نامیده می شدند.

مورخان لاتین معاصر نخستین جنگ های صلیبی نیز اغلب از عباراتی چون «سفر حج»، «حمله»، «سفر به سرزمین مقدس»، «جنگ یا نبرد مقدس»، «سفر قدس»، «حمله عمومی»، «طرح عیسی مسیح» و ده ها واژه و اصطلاح و عبارت از این قبیل استفاده کرده اند.

مورخان بزرگ اسلامی معاصر با جنگ های صلیبی، امثال قلانسی، ابن اثیر، ابن عدیم، ابن واصل، ابن شداد، عماد کاتب اصفهانی و دیگران، هیچ گاه از کلماتی چون «صلیبی»، «حمله صلیبیان»، «جنگ های صلیبی» استفاده نکردند؛ بلکه بیشتر اوقات کلمه «فرنج» یا «فرنجه» را که معادل فرنگیان است را به کار برده اند.

متاسفانه مورخان معاصر اسلامی، ندانسته همین واژه اصطلاحی انگلیسی ها، یعنی «جنگ های صلیبی» را به کار می برند؛ غافل از این که این تسمیه، اشتباها به تمام حملات غرب اروپا جنبه دینی صرف می دهد که صلیب سمبل آن به شمار می رود.

پاپ یهودی تبار رم آغاز کننده جنگ های صلیبی

سخنرانی پاپ در سال 2006 میلادی ما را به یاد سخنرانی مشابهی توسط یکی دیگر از پاپ های یهودی تبار رم به نام اربان دوم در سال 1095 میلادی می اندازد که وحشیانه به دین مبین اسلام و مسلمانان حمله ور شد و از فرمانروایان مسیحی اروپای غربی خواست، یک حمله سراسری به سرزمین های اسلامی را آغاز کنند و پس از قتل عام مردم، سرزمین های آنها را تصاحب کنند.

بسیاری از پژوهشگران معتقدند طراح اصلی جنگ های صلیبی، پاپ گریگوری هفتم، یکی از افراد خاندان یهودی پییرلئونی بود؛ این پاپ یهودی الاصل، برای نخستین بار عبارت(ارتش مسیح) به معنای دنیوی آن را به کار برد و دگرگونی مهیبی در مواضع مسیحیت نسبت به این جنگ ها ایجاد کرد.

از این پاپ جنگ افروز و کینه توز چندین نامه و سند، که حکایت از تشویق امیران اروپا برای لشکر کشی به جهان اسلام و نابودی مسلمانان می کند، به جای مانده است.

هنگامی که اربان دوم، یکی دیگر از پاپ های یهودی خاندان پییرلئونی در رأس کلیسای کاتولیک قرار گرفت، در اندیشه محقق ساختن ایده های توسعه طلبانه گریگوری هفتم افتاد؛ او که همانند سلفش معتقد به بکارگیری زور برای نابودی دشمنان کلیسا بود، در 27 نوامبر سال 1095 میلادی و در پایان اجلاس کلرمون که در آن جمع زیادی از امیران، شوالیه ها و کشیشان شرکت کرده بودند، سخنرانی آتشینی کرد که این سخنرانی سر آغاز جنگ های صلیبی شد.

پاپ در این سخنرانی، خود را نماینده حضرت مسیح معرفی کرد و از جهان مسیحیت خواست تا به یاری برادرانشان در شرق بشتابند و مسلمانان را نابود سازند و سرزمین قدس را از چنگال دشمنان مسیح خارج سازند.

غافل‏ گیری جهان اسلام با شروع جنگ های صلیبی

جهان اسلام که در آغاز این حملات کاملا مشتت و امیران آن با یکدیگر در جنگ و کشمکش به سر می بردند، غافل‏ گیر شده و پس از سال ها به خود آمدند و با متحد شدن بر ضد اشغالگران صلیبی، توانستند به مرور زمان آنان را از مناطق مختلف مصر و شام خارج سازند.

ستیز همیشگی میان شرق و غرب

برخی از مورخان و بسیاری از معاصران بر این باورند که جنگ های صلیبی دارای مفهوم وسیع تری است و مفهوم اصطلاحی آن تنها شامل بخشی از ستیز همیشگی میان شرق و غرب بوده که از کهن ‏ترین دوران شروع شده است و تاکنون ادامه دارد.

جنگ های صلیبی از اواخر سده 11 تا 15 میلادی(اواخر قرن 5 تا 9 هجری) طول کشید و پس از آن نیز با نام اکتشافات جغرافیایی و بعد از آن با نام استعمار جدید، ادامه داشته و دارد.

بهترین دلیل بر این که جنگ های صلیبی از دیدگاه غربیان ادامه دارد، گفته ژنرال انگلیسی "لرد آلن بی" است که وقتی در سال 1917 میلادی فاتحانه وارد قدس شریف شد، گفت: حالا جنگ های صلیبی به پایان رسید. علاوه بر آن می توان گفته ژنرال فرانسوی "گورو" اشاره کرد؛ وقتی در سال 1920 میلادی وارد دمشق شد، پایش را روی قبر صلاح الدین ایوبی گذاشت و با تمسخر گفت: «ای صلاح الدین برخیز که من اینجا هستم.»

تعداد جنگ ها صلیبی

مورخان، جنگ های صلیبی را به هشت جنگ اصلی و چند حمله فرعی و کم اهمیت تقسیم می کنند و برخی هم معتقدند، جنگ های صلیبی شامل دو مرحله است که اولی از سقوط شهرهای اسلامی تا سال 518 هجری و 1124 میلادی و دیگری، مرحله ایستادگی و آزادسازی سرزمین های اسلامی از چنگ صلیبیان، تا بیرون کردن اشغالگران، در سال 619 هجری و 1291 میلادی، که آن هم در چهار مرحله زمانی به چهار شهر آن منطقه بود.

هدف صلیبیان از حمله اول، دوم، سوم و ششم؛ سرزمین های شام و فلسطین و از حمله های پنجم و هفتم مصر بود؛ حمله چهارم به سوی قسطنطنیه منحرف شد و هدف حمله هشتم، تونس بود.