ویران شهری رمز موفقیت فیلم های کره ای و ایرانی

به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، در چند روز اخیر صحبت از سریال کره ای بازی مرکب نقل محافل شده است و بسیاری از مردم آن را تماشا کرده اند، اما سوالی که با دیدن فیلم انگل و همچنین سریال بازی مرکب به ذهن انسان خطور می کند این است که آیا سینمای کره جنوبی در حال پیشرفت است؟ زیرا این فیلم ها برنده جایزه شده اند و مخاطبان بسیاری را با خود همراه کرده اند.

برای پاسخ به این سوال ابتدا باید به این را درنظر داشت که فیلم ها در دنیا فقط بر اساس کارگردانی و به طور کلی فیلم خوب معروف نمی شوند. به طور مثال دلیل شهرت فیلم انگل، جوایز متعددی است که از جشنواره های مختلف از جمله اسکار برنده شده است. بدیهی است که فیلم مذکور در کارگردانی، تصویربرداری، بازیگری و تدوین فیلم خوبی بوده است اما اگر این جوایز نبود اسن فیلم به این میزان معروف نمی شد. چه بسا فیلم های بسیاری از کره باشند که حتی از انگل هم قوی ترند اما به دلایلی مثل دیده نشدن از جشنواره ها و تبلیغات گسترده، به اندازه انگل معروف نشدند.

سریال بازی مرکب هم از این قاعده اسستثنا نیست چراکه شبکه نت فیلیکس آمریکایی اسپانسر آن بوده است. اما نکته ای که انسان با مقایسه فیلم های خوب کره و معروف شدن این دو اثر، متوجه آن می شود این است که این دو فیلم در بحث محتوایی شبیه هم هستند، به این بیان که در هر دو اثر، مردم کره را فقیر نشان می دهند که برای رسیدن به پول باید دست به هر کاری بزنند و دیگری اینکه مدینه فاسده یا ویران شهر به این معنا که جامعه یا سکونت‌گاه که در آن، ویژگی‌های منفی، برتری و چیرگی کامل دارند و زندگی در آن دلخواهِ هیچ انسانی نیست، را نشان می دهند. در فیلم انگل فقرا باید به ثروتمندان متصل شوند تا بتوانند تغذیه کنند و در بازی مرکب بازیکنان باید همدیگر را ازبین ببرند تا به جایزه برسند.

به نظرمی رسد معیارهایی که غرب برای کسب جایزه برای کشورهایی نظر کره دارد همانند ایران است چراکه در بین محصولات هردو کشور، آثاری جوایز بین المللی و اسکار را کسب می کنند که جامعه خودشان را کثیف تر نشان بدهند و در سال های گذشته در فیلمهای ایرانی که جوایز بین المللی را کسب کردند مثل جدایی نادر از سیمین و فروشنده این ویژگی مشهود بود.

این درصورتی است که پیشرفت و موفقیت یک سینما مشروط به جایزه و حتی استقبال عمومی نیست و چه بسا سینما گرانی مثل کوروساوا و توشیرو میفومه باشند که برنده جوایز متعددی نشدند اما سینمای ژاپن را به دوران طلایی خود رساندند و مورد محبوبیت هم قرار گرفتند.