این جا بهشت روی زمین، جنت الرضا است/ تلاقی قلب های ملتمس در پنجره فولاد

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا در مشهد، امروز 11 ذیقعده، روزی است که مردی از تبار محمد(ص) پهنه زمین و مدینه را موّاج از شفافی عشق کرد و با آمدنش رأفت و مهربانی تبلوری تازه یافت و  هستی به نور پرفروغ هشتمین اختر تابناک آسمان امامت و ولایت، عالم آل محمد(ص) منوّر شد.

امروز تمامی ملائک در مشهدالرضا(ع) به صف شدند و بالهایشان را فرش قدوم زائران حرم رضوی کردند، زائرانی که از دور دست ها و با زمزمه رضا رضا برای عرض ادب به این سرزمین نورانی و این قطعه از بهشت آمدند و با چشمانی تر و دلی ملتمس شاید این گونه می گویند؛ به حلقه های ضریحت دلم گره خورده/ گره گشای من، این بار گره مگشای.

وصف شدنی نیست این جا و به قول شاعر «شنیدن کی بود مانند دیدن»؛ بگذار تا از ورودی مشهد الرضا آغاز کنم و بگویم که امروز صبح، جمعی از خادمان رضوی با شاخه های گل و نبات در مسیر عاشقان امام رئوف به استقبال رفتند تا خوش آمدگویی کنند و کامشان را به تجلی این عشق ناب الهی شیرین کنند به محبانی که صاحب خانه خود، آن ها را دعوت کرده بود تا در چنین روز عظیمی در حرم یار مهمان شوند و چه میزبان آقایی...

میزبانی به نام علی و هم نام ولی خدا، امیرالمؤمنین(ع) که کریمی و بخشندگی و مهربانی را به شایستگی از جدّ بزرگوارشان به ارث برده اند  و به رئوف بودن شهره آسمانیان و زمینیان شدند تا جایی که در حرم امن امام رئوف، حضرت رضا(ع)، دیگر هیچ گدایی دلخور نیست و به عبارتی این جا، فقیرها جیبشان پر و دلهایشان قرص از کرم صاحب خانه است، میزبانی با القابی زیبا و آسمانی همچون رضا، شمس الشموس، معین الضعفاء و الفقراء، غریب الغربا، سراج الله، قرة عین المؤمنین، خورشید ولایت، ضامن آهو، عالم آل محمد، ثامن الحجج و امام الرئوف.

صاحبان ذوق ایرانی تمام هنرشان را برای زیباتر کردن مشهد الرضا(ع) به کار گرفتن تا در این شادمانی و جشن و سرور سهیم شوند، ریسه هایی که به نام «علی ابن موسی الرضا، ضامن آهو، امام الرئوف» تمامی نگاه ها را به سوی خود خیره می کند و همگان را به وجد می آورد، شیرینی و شکلات هایی که برای شیرین کام کردن محبان اهل بیت(ع) تعارف می شود، بوی عود و عنبر و گلاب از کوچه کوچه شهر و صحن و رواق های حرم به مشام می رسد و چقدر زیبا و عاشقانه است، دو جوانی که در ورودی باب الجواد با عشق و افتخار در حالی که لبخند زیبایی بر لب دارند، کفش زائران و مهمانان مولایشان را واکس می زنند تا خودشان را برای مولایشان عزیزتر کنند.

لبخند کودکی که غرق در تماشای ریسه های چشمک زن قشنگ، شور و شوق پدر و مادرش و مردم شده است ولی، علت را به خوبی می داند چرا که مادر او را امام رضایی و عاشق ائمه(ع) تربیت کرده، به او گفته که تمام آبادانی و امنیت ایران از نور حضرت رضا(ع)، به او گفته که آقا ولی نعمت همه ایرانی ها است و به او گفته که مولا خیلی رئوف اند.

 
مادری که فرسخ ها راه را پیاده و رضا رضا گویان و با چشمان بارانی آمد تا شفای پسرش را بگیرد چون به یقین می داند که آقا هیچ کسی را نا امید از در خانه شان برنمی گرداند و به همین خاطر به علی کوچکش قول داده است تا از امام رضا(ع) برایش نسخه ای شفا بخش به خانه ببرد تا در ملاقات بعدی، علی نیز با پای خودش خدمت طبیب آسمانی اش برسد.

عاشقان ثامن الحجج(ع) هم زمان با نواختن نقاره های حرم مطهر و از ابتدای امروز با شاخه ای گلایل و رز آمدند تا خدمت این امام مهربان روز میلادشان را تبریک عرض کنند و بگویند آقا جان هر چه داریم از وجود پربرکت شما است و تا همیشه قدردان نعمت حضور وجود مقدستان خواهیم بود.

سقاخانه و پنجره فولاد و ایوان طلا در صحن انقلاب ترکیبی زیبا و امید بخش برای همگان فرآهم آورده است؛ میلیون ها نگاه ملتمس از دور و نزدیک، مسلمان، ارمنی یا مسیحی  به این پنچره فولاد گره خوردند، آب سقاخانه، حیات را در شاهرگ زندگی جاری می سازد تا در ایوان طلای حضرت که با گل های زنبق، رز و گلایل به زیبایی آراسته شده، در پیشگاه خداوند به شکرانه این نعمت عظیم سجده شکر به جای آورند.

این جا بهشت روی زمین، جنت الرضا است و چه زیبا گفت شاعر «گـشـتـم بـــر در دیــوار حـریمـت/ جایی ننوشتند گنهکار نیاید» و گرنه، حرم امام رضا(ع) کجا و این دل ناپاک من کجا که همچون وصله ناجوری در محضر سلیمان شهر توس قرار گرفتم ولی به لطف و کرم صاحب خانه من بی لیاقت شدم همسایه امام رضا(ع).

دوباره نگاهم را به سمت پنجره فولاد روانه می کنم و به رسم ادب روبروی گنبد طلا، دست به سینه و به نیابت از همه امام رضایی ها صلوات خاصه حضرت را خواندم: «اللهّمَ صَلّ عَلی عَلی بنْ موسَی الرّضا المرتَضی الامامِ التّقی النّقی و حُجّتکَ عَلی مَنْ فَوقَ الارْضَ و مَن تَحتَ الثری الصّدّیق الشَّهید صَلَوةَ کثیرَةً تامَةً زاکیَةً مُتَواصِلةً مُتَواتِرَةً مُتَرادِفَه کافْضَلِ ما صَلّیَتَ عَلی اَحَدٍ مِنْ اوْلیائِکَ»./844/پ201/ب4