اینجا با وزن تان سنجیده می شوید

تا به حال به وزن اعمال‌تان فکر کرده‌اید؟ از کوچک‌ترین اقدام ما در دنیا تا بزرگترینش بر ایمان وزنی به همراه دارد. از یک پلک زدن و تکان دادن زبان و بیان کردن کلمات تا بزرگترین کارها و تصمیماتی که بر سرنوشت فرد یا افرادی تاثیر می‌گذارد. از یک لبخند زدن درست و به موقع تا کلام بد موقع و نا به هنگام. خوشبختانه یا متاسفانه همین اعمال ریز و درشت ماست که آخرت‌مان را می‌سازد و جایگاه ما را در دنیای آخرت مشخص می‌کند.
به حتم می‌دانید که برخی از اعمال دنیوی ما وزنش تا همیشه همراه ما هست. این نکته هم خوب است همه بد. چراکه اگر یک کار خوبی انجام داده باشیم تا همیشه باقی است و به ما خیر می‌رساند و اگر کار بدی کرده باشیم، هم متقابلا تا ابد با ما همراه است و به ما شر می‌رساند! 

 اموات به خیرات شما احتیاج دارند 

*اموات به شما احتیاج دارند

طبق روال هر آخر هفته برای اموات از دست رفته‌مان قلم می‌زنیم. در گزارش‌های پیشین گفتیم که هر نیت و حاجتی دارید به سراغ اموات بروید و آن‌ها را واسطه قرار دهید. اما یادتان نرود که اموات هم به شما احتیاج دارند و بابت اعمالی که در این دنیا از خود به جای گذاشته‌اند نیاز به یاری‌تان دارند. اعمالی که تا همیشه همراه آن‌هاست و اگر به یاری‌شان نشتابید، آن‌ها تا قیام قیامت در آن دشواری می‌سوزند! تلخ نیست؟
فردی را عاشقانه و از ته دل دوست دارید و برای از دست دادنش ابراز ناراحتی و غم می‌کنید و حتی برایش ساعت‌ها و روزها اشک می‌ریزید و در غم فراقش می‌سوزید و می‌سازید، اما قدمی برای شادی و راحتی او در آن دنیا انجام نمی‌دهید. حداقل با یک زیارت هفتگی هم که شده در بهبود حال عزیز از دست رفته‌تان قدمی بردارید. 

* چرا با اضافه وزن به آن دنیا برویم؟ 

آیات مبارکه ۸ و ۹ سوره اعراف می‌فرماید: «میزان و وسیله سنجش در این روز قیامت حق است پس کسانی که کفه ترازوی اعمال خوبشان سبک شد، پس آن‌ها کسانی هستند که بر خود زیان وارد کردند بر اساس ظلمی که به آیات ما مرتکب شدند.» 

«علی نصیری کیا» طلبه‌ی درس خارج حوزه قم و نویسنده، می‌گوید: «فردی که فوت کرده و وجودش از دنیای ما رفته است، متناسب با عملش و اعتقاد و اخلاقیاتش یک وزنی پیدا کرده است. فرض کنید کسی از دنیا رفته است و الان ۲۵ حق، وزنش است. چرا گفتیم حق؟ چون طبق آیه قرآن «وَالْوَزْنُ یَوْمَئِذٍ الْحَقُّ» میزان سنجش وزن در آن دنیا حق است و هرکسی وزنش متناسب با مقدار حقی است که در دنیا کسب کرده است. 

اگر در این دنیا میزان سنجش به کیلوگرم یا کیلو وات یا… است، میزان سنجش وزن وجودی ما در آن عالم حق است. طبق آیه ۸ سوره قارعه «فَأَمَّا مَنْ ثَقُلَتْ مَوازِینُهُ فَهُوَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ فَهُوَ فِی عِیشَةٍ راضِیَةٍ» هرچقدر وزن حق انسان بیشتر باشد در آن دنیا بهره‌اش بیشتر است. در ادامه این آیه آمده «وَأَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِینُهُ» اما کسی که کم وزن باشد و حقی با خودش نبرده باشد، چه از عمل حق چه از اعتقاد یا اخلاقیات هرچقدر که حقش بیشتر باشد، جایگاه بهتری دارد. از آن طرف برخی هستند که یک قسمتی از وجودشان هم فاسد است و این وجود فاسد باید در آن دنیا جراحی شود، سوزانده شود تا ناپاکی از وجودش جدا شود؛ مثلا فرد غیبتی کرده یا دروغی گفته یا مال حرامی خورده است، یک تکه از وجودش فاسد است و بوی بدی می‌دهد و با این نمی‌تواند وارد بهشت شود!»

وقتی ما برای مومنی صدقه‌ای می‌دهیم، فاتحه‌ای می‌فرستیم  بر وزن اعمال نیکوی او اضافه می‌کنیم.

* با این کار عشق‌تان را به اموات ثابت کنید

وقتی مرگ به سراغ آدمی می‌آید، دستش از این دنیا کوتاه می‌شود و نمی‌تواند بر اعمالش اضافه یا کم کند. در نتیجه وزنش ثابت می‌ماند. ما تا وقتی در این دنیا هستیم، می‌توانیم با اعمالمان وزن‌مان را کم یا زیاد کنیم، اما وقتی یک قدم پایمان را آن‌طرف گذاشتیم، دیگر وزن‌مان ثابت است. به غیر از دو چیز. نخست آن اعمالی از خودمان که آثارش باقی است؛ چه خوب چه بد. مثلا در ساخت مسجد یا بیمارستان یا.. مشارکت داشتیم، درختی کاشتیم، کتابی نوشتیم و… که این ادامه عمل خود ما حساب می‌شود و وقتی در آن مسجد کسی نماز می‌خواند، انگار وجود ماست و انگار ما در آنجا حضور داریم و در نماز او شریکیم. از آن طرف شر هم است. اگر فساد یا گناهی را پایه‌گذاری کرده باشیم به همان مقدار در آن شریک هستیم. 

حالت دوم این است یک نفر در دنیا برای کسی که فوت کرده و دستش از این دنیا کوتاه شده است، خیری را ایجاد کند و وزنی را در این عالم از خیر ایجاد کند و به او هدیه دهد. وقتی که ما برای مومنی صدقه‌ای می‌دهیم فاتحه‌ای می‌فرستیم یا… بر وزن او اضافه می‌کنیم، در بهتر شدن حال او در آن دنیا تاثیر گذار است. تصور کنید حقی بر گردن اموات ماست و در آن دنیا گرفتار شده است، اما کسی که در این دنیاست برایش هدیه‌ای می‌فرستد و حال او را خوب می‌کند، درست مانند فردی که در این دنیا ۱۰۰ میلیون بدهکار است و شما با پرداخت ۵ میلیون از بدهی او، شادش می‌کنید. 

طلبه‌ی درس خارج حوزه قم و نویسنده می‌گوید: «آن عالم خیلی وسعت دارد. وقتی برای مومنی یک صلوات بفرستید یا عمل خیری انجام بدهید، به او کمک می‌کنید که سختی‌اش در آن دنیا برطرف شود و یا نعمتی بر او اضافه شود.» 

هر کار نیکویی را با نیت برای اموات و کسانی که از دنیا رفتند، انجام دهید.  

* خیرات مانند نسیمی است 

فرض کنید شما در سونای بخار نشسته‌اید. گرما و فشاری زیادی در آن فضای بسته وجود دارد. در باز می‌شود و کسی وارد اتاقک سونا می‌شود، ناگهان یک هوای خنکی به داخل اتاقک می‌آید، در آن وضعیت چه حس خوبی پیدا می‌کنید؟ کسانی که از دنیا رفتند هم نسبت به عمل خیری که ما برای آن‌ها می‌فرستیم، دقیقا یک همچین حالی پیدا می‌کنند. 

طلبه‌ی درس خارج حوزه قم و نویسنده می‌گوید: «اگر می‌خواهید به یک حیوان غذا بدهید، یا به یک درخت آب بدهید، نیت کنید که برای اموات و کسانی که از دنیا رفتند صرفش می‌کنید. با این کار نه تنها از کار خیر شما چیزی کم نمی‌شود، بلکه بر او اضافه هم می‌شود. اعمال خیر شما مانند یک چراغ می‌ماند که شما روشنش کردید، اگر ۵ نفر زیر این چراغ بنشینند، ۵ نفر از روشنایی آن بهره‌مند می‌شوند و اگر ۵۰ بنشینند، ۵۰ نفر بهرمند می‌شوند. همه از آن استفاده می‌کنند و از نور آن چراغ کم نمی‌شود. بنابراین اگر کسی از نزدیکان یا از بزرگان یا شهدا و علما از دنیا رفتند، تمام اعمال خیرمان را با آن‌ها به شراکت بگذاریم. این شراکت برای شما خیر دارد.» 

برای اثبات عشق‌تان به اموات بهتر است گریه و زاری را کنار بگذارید، چراکه نه تنها دردی از او دوا نمی‌شود، غمگینش هم می‌کند. بیایید برای آنها چراغ هایی روشن کنیم که هم خودمان از نورش استفاده کنیم، هم آنها از نورش بهره‌مند شوند. چراغ‌هایی که وزن اعمال خیر آنها را زیاد کند و حتی آنها را تا بهشت برساند.