بهانه کانادا برای تعطیلی سفارت در ایران بسیار مضحک است

خبرگزاری رسا به نقل از هافینگتون پست روزنامه آمریکایی ، کانادا روابط خود با ایران و سوریه را علیرغم سابقه شرم آور حفاظت از مهاجران خاورمیانه ای خود قطع می کند. دولت کانادا اعلام کرد روابط خود با دولت ایران و سوریه را قطع و اقدام به بستن سفارت خود در تهران و اخراج دیپلمات ها از کانادا کرده است.

کانادا با استناد به قانون عدالت برای قربانیان ترورسیم می گوید چنین اقداماتی را با این هدف اجرایی کرده که مهاجران خاورمیانه این کشور راحت تر قادر به اقدام قانونی علیه وطنشان به دلیل نقض حقوق بشر باشند.

 موضوعی که دولت کانادا در اطلاعیه خود هیچ اشاره ای به آن نکرده، این است که این کشور یکی از بدنام ترین دولت ها در زمینه حقوق بشر مهاجران خاورمیانه ای خود است. زمانیکه بحث به دفاع از حقوق مهاجران خاورمیانه ای کانادا می رسد، اقدامات این کشور در سطح جهانی شرم آور است و همین امر باعث می شود پایان دادن به روابط با ایران و سوریه به این بهانه بسیار مضحک جلوه کند.

 
آیا مقامات کانادا  گمان می کنند که جهان پرونده عمر خادر، پسر مصری کانادایی را فراموش می کند؟ پسری که آخرین زندانی غربی به جای مانده در گوانتانامو است زیرا دولت کانادا از پیگیری استرداد وی به خانه اش در کانادا سر باز می زند. بله، کانادا از استرداد و حمایت از شهروند خود امتناع کرد: مردی که 10 سال پیش، در زمان عبور از دروازه های زندان گوانتانامو، یک پسر بچه 15 ساله بیشتر نبود.

 در مورد ماهر عرار چطور؟ مرد کانادایی سوری که پس از بازداشت دو هفته ای در فرودگاه جی اف کی نیویورک، بدون آنکه دولت کانادا مداخله ای صورت دهد، برای یک سال به سوریه فرستاده شد؛ جایی که مورد شکنجه قرار گرفت و در نهایت توسط خود سوری ها آزاد شد. وی توانست با محکوم کردن دولت کانادا، 10 دلار و پنج سنت غرامت بگیرد و همچنین دولت کانادا را مجبور به عذرخواهی کند. اما یک عذرخواهی نمی تواند جبران یک سال شکنجه شهروندی را کند که به دلیل غفلت مقامات کشورش مجبور به تحمل آن شده است.

 کانادا، کشوری با  کمترین تراکم جمعیتی در جهان، یکی از کشورهای غربی است که برای زنده نگه داشتن کشورش نیازمند مهاجران است و به شدت نیز به دنبال جذب آنها است. ایرانیان نیز به دلیل سیاست های سریع و آسان مهاجرت کانادا به این کشور روی آورده اند. (طی سال های اخیر کانادا در حالی سیسات های خود را سختگیرانه کرده که آمریکا و استرالیا شرایط مهاجرت را برای ایرانیان آسان تر کرده اند.) در نتیجه دست کم 150 هزار ایرانی در کانادایی زندگی می کنند که جمعیت کلش 35 میلیون نفر است.

 مهاجران ایرانی در کانادا مانند اکثر کشورهای دیگری که به آن مهاجرت می کنند، در میان موفق ترین و در نتیجه ارزشمندترین مهاجران هستند: آنها دارای تحصیلات عالیه، تولیدکننده، کم جرم و جنایت و مهاجران طبقه متوسط و متوسط رو به بالا با اتکایی اندک به رفاه دولتی هستند که در مقایسه با افراد متولد کانادا نیز همکاری های بیشتری با خانه جدید خود دارند. مهاجران ایرانی در کانادا به روسای شرکت ها، رسانه ها، برنامه های بهداشتی، سیاست و دیگر زمینه های مهم تبدیل شده اند.

سرزنش کردن ایران، سوریه با هر کشور دیگری در مورد اینکه کانادا چطور در حمایت و دفاع از مهاجران خاورمیانه ای خود ناکام بوده، امری نادرست و شرم آور است. استفاده از حقوق بشر این مهاجران به عنوان بهانه ای برای قطع روابط با دولت های ایران و سوریه بسیار فریب آمیز است.

 اگر کانادا به واقع باور دارد که دولت ایران و سوریه تهدیدی برای مردمش محسوب می شوند، فرصت های بی شماری برای مقصر انگاشتن این دولت ها داشته است. این کشور می توانست قوانین خود را به گونه ای تغییر دهد که حقوق این مهاجران و دیگر مهاجران تامین شود. در عوض، این اطلاعیه بستن سفارتخانه و کاهش روابط، چیزی بیش از ناکامی دیگری در حفاظت از مهاجران سخت کوش خاورمیانه ای، خانواده هایشان و مهاجران آینده این کشور است.

 بسته شدن درهای ورودی کانادا به روی این مهاجران، حرکتی دیگر در جهت گسترش جنگ نرم علیه مردم ایران است. منطق می گوید آزار دادن مردم از طریق تاکتیک های جنگ نرم و حالا هم بستن سفارتخانه باعث می شود، این مردم در مقابل نظام خود قرار بگیرند. اما نگاهی به تاریخ تحرکاتی که در ایران رخ داده نشان می دهد از همان روزهای نخست روی کار آمدن دولت جمهوری اسلامی، مخالفینی وجود داشته اند که نتوانسته اند تغییرات دلخواه خود را اعمال کنند- هیچ نیازی هم به تحریم و بستن سفارتخانه نبوده است.

 اگر آزار آگاهانه و عمدی مردم برای فشار به نظام یک کشور، نقض حقوق بشر نیست، پس چه کسی می داند که نقض حقوق بشر چیست./994/ت101/ک