اگر صلح امام حسن نبود، جریان امامت از بین می رفت

به گزارش خبرنگار سرویس حوزه و روحانیت خبرگزاری رسا، حجت الاسلام محمد میرزامحمدی چهارشنبه شب در مراسم عزاداری سید و سالار شهیدان که به همت هیئت رزمندگان اسلام قم در مجتمع امام خمینی(ره) برگزار شد، اظهار داشت: فردای شهادت حضرت علی(ع) اولین نماز به امامت امام حسن(ع) اقامه شد و امام حسن(ع) بعد از نماز صبح خطاب به جمعیت خطبه ای خواندند و امام حسین(ع) به رسم ادب در کنار امام ایستادند و همه دیدند که این دو لباس مشکی پوشیدند و در تاریخ نقل شده که حسنین(ع) اول خطبه برای مظلومیت حضرت علی(ع) گریه کردند، سپس امام حسن(ع) خود را معرفی کرد و مردم با او به عنوان خلیفه وقت و جانشین حضرت علی(ع) بیعت کردند.

وی گفت: امام حسن(ع) به معاویه نامه نوشت: راه من راه پدرم امیرالمومنین(ع) است و فرمودند متتظر باش که کار ناتمام پدرم را تمام خواهم کرد. حضرت علی(ع) به دنبال اضمحلال بنی امیه بود و به دلیل فرارسیدن ماه رمضان و درخواست استراحت از سوی یارانشان، ایشان این هدف خود را به بعد از ماه رمضان موکول کرد که در ماه رمضان، دشمنان، آن حضرت را به شهادت رساندند.

این کارشناس دینی تصریح کرد: امام حسن(ع) و امام حسین(ع) هر دو قیام و صلح داشتند؛ امام حسین(ع) ۱۰ سال اول امامتشان قیام نکردند و عده ای درخواست قیام از امام حسین(ع) را داشتند که امام فرمودند ما به عهد برادرم حسن(ع) پایبندیم.

وی افزود: برخی با تشخیص هایشان حاکمِ بر تشخیص رهبر جامعه فکر می کنند و گمان دارند که بیشتر از رهبری می فهمند که سخت در اشتباه هستند.

حجت الاسلام میرزامحمدی اظهار داشت: امروز هم سیاست زر و زور و تزویر را می بینیم که از زمان حاکمان وقت امام حسن(ع) ریشه می گیرند که با زر و پول دیگران را همراه می کردند.

وی گفت: خیانت یاران امام حسن(ع) به حیله معاویه اضافه شد و خواصی که جزو صحابه پیامبر بودند و جز یاران امام حسن(ع) هم بودند، و بعدها در قیام توابین جزء رهبران قیام بودند، به امام حسن(ع) گفتند یا مذل المومنین.

حجت الاسلام میرزامحمدی شد: امام حسن(ع) فرمود: عهدنامه من باعث حفظ جان ۸۰ هزار شیعه و حفظ امامت و کیان اسلام شدم و کار من، مانند کار خضر نبی بود. طبق قرآن حضرت موسی(ع) هم نتوانست کارهای خضر نبی را تحمل کند و حقیقت کارهای او را درک کند.

این کارشناس مذهبی تبیین کرد: اگر امام حسن(ع) نبود، کربلایی در کار نبود؛ نه تنها جریان کربلا، بلکه جریان امامت تا مهدویت از بین می رفت. این در صورتی هست که ما گمان می کنیم که پیروزی صرفاً در جنگ و قیام مسلحانه است؛ این همان کج فهمی مومنین مدینه بود که در دوران خانه نشینی حضرت علی(ع) می خواستند قیام مسلحانه کنند، در صورتی که اگر آن سکوت ۲۵ ساله حضرت علی(ع) نبود، ما را بر سفره اسلام ناب نبودیم و الان پیرو اسلام سقیفه بودیم.

وی افزود: امام خمینی(ره) فرمود: جنگ ما با عراق جنگ ایمان و کفر است و اگر ۲۰ سال هم طول بکشد، ما عقب نشینی نمی کنیم. در آن ایام مذبذبین گفتند چرا با صدام بجنگیم و چند تا از شهرهای عربی را گرفته کمااینکه حکومت قاجار چند شهر ایران را داد و ما که حریف صدام نمی شویم. این فتح مبین انقلاب ما بود و ظاهرش تلخ بود اما به پیروزی رسیدیم.

استاد حوزه علمیه قم گفت: معاویه راهی جز حذف امام حسن(ع) ندید و همسر امام(ع)، دختر اشعث بن قیس و از خواص معاویه بود و پایان اذان به امیرالمومنین علی(ع) فحش می داد؛ از طریق او زهری داد و از ارتباطی که با علمای یهود داشت، زهری به دخترش داد و او هم به امام داد و امام شهید شد. معاویه در آن ایام، در فکر جانشینی یزید بود اما دو مانع بزرگ بر سر راهش بود: یکی عهدنامه با امام حسن(ع) (عدم حق انتخاب جانشینی از سوی معاویه) و دیگری جایگاه اجتماعی امام حسین(ع).

حجت الاسلام میرزامحمدی خاطرنشان کرد: بی کفایتی یزید اظهر من الشمس بود، حتی اهل شام نیز یزید را برای زمامداری قابل نمی دانستند. شناسنامه مردم کوفه این بود که سب و لعن حضرت علی(ع) جزو واجباب شرعی مردم کوفه بود، به گونه ای که حجر بن عدی این کار را نکرد و فتوا دادند که مستحق قتل است.