به مناسبت سالروز ولادت حضرت سیدالشهدا؛
ویژه نامه اینترنتی «حا و سین و یا و نون» منتشر شد
خبرگزاری رسا ـ ویژه نامه اینترنتی «حا و سین و یا و نون» به مناسبت سالروز ولادت حضرت سیدالشهدا(ع) در پایگاه اطلاع‌رسانی راسخون منتشر شد.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، ویژه نامه اینترنتی «حا و سین و یا و نون» شامل بانک احادیث، بانک پیامک، معرفی پایگاه‌ها، پرسش و پاسخ، گالری تصاویر، کارت پستال، بانک صوت و فیلم و سایر مقالات در پایگاه اینترنتی راسخون منتشر شد.
از جمله مقالات این ویژه‌نامه می‌توان به سیری کوتاه در زندگیحضرت سیدالشهدا(ع)، شناخت مختصری از زندگانی امام حسین(ع)، نگاهی بر سیره قرآنی امام حسین(ع)، آثار و برکات امام حسین(ع)، سه دوره زندگی امام حسین(ع)، ویژگی‌های بزرگ اخلاقی اباعبدالله(ع)، ولادت امام حسین(ع) از دیدگاه مورخین و محدثین، حیات الگویی امام حسین(ع)، نگاهی دیگر، امام حسین(ع) در کلام مقام معظم رهبری، دعای روز سوم شعبان و در حدیث دیگران اشاره کرد.
آثار و برکات امام حسین(ع)
در این مقاله از ویژه‌نامه بخشی از آثار و برکات امام حسین(ع) نقل شده که به این شرح است:
چراغ هدایت و کشتى نجات
روایت شده که امام حسین(ع) فرمود: «خدمت رسول خدا(ص) شرفیاب شدم در حالیکه ابى‌بن‌کعب هم آنجا بود، حضرت رسول اکرم(ص) فرمود: مرحبا به تو، اى ابا عبدالله، اى زینت آسمان‌ها و زمین.
ابى گفت : چگونه او زینت آسمان‌ها و زمین است در صورتى که کسى غیر از تو چنین نیست؟ حضرت فرمود: اى ابى ، قسم به کسى که مرا به حق به نبوت مبعوث کرد، حسین بن على در آسمان بزرگتر از روى زمین است و همانا بر طرف راست عرش الهى نوشته شده است که او چراغ هدایت و کشتى نجات است».
یکى از برکات فردى حضرت سیدالشهدا(ع) این است که او «چراغ هدایت» و «کشتى نجات» است، اگر چه همه پیامبران و امامان(ع) چراغ‌ها و انوار هدایت و کشتی‌هاى نجات و رهایى‌اند، چنانکه پیامبر اسلام(ص) فرمود: «انما مثل اهل بیتى فیکم کمثل سفینة نوح من دخلها نجا، و من تخلف عنها هلک؛ همانا خاندان و اهل بیت من در میان شما مانند کتشى نوح است که هر کس داخل آن شود نجات پیدا کرده و هرکس که از آن تخلف کند هلاک خواهد شد».
اما کشتى نجات حسین(ع) حرکتش بر امواج توفنده و گسترده دریا، سریع‌تر و لنگرانداختن و پهلو گرفتن آن بر ساحل‌هاى نجات آسانتر بوده و دایره بهرهورى و استفاده از نور مشعل وجود حسین(ع) وسیع‌تر است.
در آن زمانى که امواج بلند و سهمگین فساد و گناه بر پیکره نیمهجان جامعه اسلامى و جان و دل مسلمانان، تازیانه مرگ مى‌زد و گرداب حوادث و توطئهها و پلیدی‌ها، خفتگان در بستر غفلت را بىرحمانه به قعر تاریکى و تباهى مى‌کشید، این حسین بود که با قیام و نهضت الهى خود و شهادت و اسارت اهل بیت خویش، گرفتاران در این اوضاع خطرناک را از دریاى پر تلاطم ساخته شده به دست فتنهگر «بنى امیه» نجات بخشید و با کشتى رهایى خود، این خفتگان و غافلان و گرفتاران را به ساحل نجات رهنمون کرد.
آرى، حسین(ع) «مصباح الهدى » است تا در این ظلمتکده خاک، دلیل و راهنماى راه باشد و «سفینة النجاة» است تا در اقیانوس متلاطم فتنهها و ضلالت‌ها، غرق شدگان را که کشتى شکسته بودند فریادرس باشد.
محبت مکنون
از جمله احادیث نبوى که در واقع بیانگر تأثیرپذیرى معنوى مردم از وجود مبارک سیدالشهدا(ع) است، این است که فرمود: «ان للحسین محبة مکنونة فى قلوب المؤمنین؛ در کانون دلهاى مؤمنین، محبتى نهفته و ویژه نسبت به حسین وجود دارد.
کیست که نام حسین(ع) را بشنود و فردى از افراد بشر یا تنى از اولاد انسان باشد و حالت انقلاب و انکسار و دلباختگى براى او فراهم نشود، محبت حسین(ع) دلها را به التهاب در آورده و جگرها را گداخته و مذاب مىسازد و شورش دل و آتش درون را به ریزش قطرات اشک از دیدگان، آشکارا و عیان مى‌کند.
در کجاى دنیا دیده مى‌شود که شیعه و دوستدار حسین در آنجا باشد و اقامه عزاى حسینى نکند، کیست که پس از دادن عزیزترین محبوب و مطلوب خود به اندک فاصله و مختصر وقت و گذشتن کمتر زمانى، آن مصیبت را فراموش نکند، جز مصیبت حسین(ع) که با این همه طول زمان و گذشتن قرن‌ها، روز به روز این مصیبت تازهتر و شور و شرارهاش بیشتر و بلندتر مىگردد، آیا نه این، جذبه عشق و علاقه و تأثیر محبت و فرط دلبستگى و دلباختگى علاقهمندان نسبت به آن امام محبوب است.
و اى بسا، نامحرمان در برابر عظمت و جلالت حسینى تسلیم شده و به تواضع و تکریم در مقابل نام مبارک حسین و جلال و مقام او قد خویش به تعظیم و تسلیم خم کرده و به دین و آیین حسینى گراییده و از اکسیر محبت او مس خود را طلاى ناب و زر خالص مىگردانند.
به راستى، سنت الهى چنین بوده که محبت امامى که مسیر تاریخ را عوض کرده و دین الهى را نجات مى‌بخشد به گونهاى خاص در دل و جان مسلمین و مؤمنین قرار گیرد، حتى کسانى که مقابل حسین(ع) قرار گرفتند به قول فرزدق «دلهایشان با او بود، اگر چه بر اثر دنیا پرستى شمشیرهایشان بر روى او کشیده شد»، چه رسد به مؤمنانى که عشق و محبت او با گل آنان سرشته شده است.
حتى محبت حسین(ع) در دل و جان رسول اکرم(ص) نیز ریشه دوانیده بود، به صورتی که مى‌فرمود: «هر گاه که به فرزندم حسین مىنگرم، گرسنگى و اندوه از وجودم رخت بر مىبندد» و نیز مى‌فرمود: «بار خدایا، من حسین را دوست دارم و آنان که دوستدار او هستند نیز دوست دارم».
راه حسین(ع) راه دل است و هرگاه عاشقى به دل توجه کند او را پیدا مى‌کند از این رو در برخى روایات وارد است که «قبر او در دلهاى دوستداران اوست».
آرى، دل مؤمن جایگاه تابش نور پر فروغ و احیاگر حسین است و هرگاه عشق و محبت فراتر از آفاق ظاهرى و مادى باشد، رنگ ابدیت به خود مىگیرد، زیرا پیوند این محبت در حریم حب خدا بوده است و بقاى آن به بقاى فیض ذات سرمدى، جاودانه است.
سیدالشهدا(ع)، پدر امامان نه گانه
یکى دیگر از برکات فردى سیدالشهدا(ع) که از ارزش معنوى بسیارى برخوردار است، این است که نه امام معصوم(ع) بعد از او از فرزندان گرامى آن حضرت هستند و نسل امامان به برکت وجود او ادامه یافت، چنانکه از امام باقر و امام صادق(ع) روایت شده است که فرمودند: «خداوند عوض قتل امام حسین(ع) چهار ویژگى به آن حضرت عطا فرموده است: اول «امامت را در ذریه او قرار داده است»، دوم «شفا را در تربت آن جناب قرار داده»، سوم «کنار و زیر قبه او دعا مستجاب می‌شود» و چهارم «ایام زیارت کنندگان او از عمرشان حساب نمىشود».
از طرفى در روایات بر این امر تصریح شده که على بن الحسین(ع) بعد از پدر به امامت رسیده است، چنانکه عبدالله بن عتبه روایت کرده خدمت امام حسین(ع) بودم که پسر کوچک‌ترش«على» وارد شد، یعنى حضرت سجاد(ع) که از على‌اکبر کوچکتر بوده است و این واقعه قبل از تولد على اصغر است تا آنجا که مىگوید عرض کردم اگر آن امرى که از آن به خدا پناه مىبرم اتفاق افتاد، به چه کسى رجوع کنیم، یعنى امام بعد از شما کیست، فرمود: «به این پسرم، على، او امام و پدر امامان است».
روایت در این زمینه زیادتر از آن است که در این مختصر بدان‌ها پرداخته شود، ضمن اینکه ادامه امامت از ذریه امام حسین(ع) به خاطر مشهور بودن آن، نیازى به استدلال روایى بیشتر از آنچه ذکر شده، ندارد.
بارى، استمرار خط مستقیم و هدایتگر امامت به برکت وجود مقدس سیدالشهدا(ع) است و این از بزرگترین برکت‌هاى فردى و معنوى آن حضرت است.
شفاعت
یکى دیگر از آثار و برکات فردى سید الشهدا(ع) که در نزد شیعیان اهمیت و جایگاهى خاص دارد شفاعت در آخرت است.
شفاعت از ماده «شفع» به معنى ضمیمه کردن چیزى به همانند اوست و از اینجا روشن مى‌شود که باید نوعى شباهت و همانندى در میان آن دو بوده باشد، هر چند تفاوت‌هایى نیز در میان آنها دیده شود، به همین دلیل، شفاعت به مفهوم قرآنى آن بدین معنى است که انسان گنه‌کار به خاطر پارهاى از جنبههاى مثبت همچون ایمان یا انجام بعضى از اعمال شایسته شباهتى با اولیاى الهى پیدا کند و آنها با عنایت و کمکهاى خود او را به سوى کمال سوق دهند و از پیشگاه خدا تقاضاى عفو کند و به تعبیر دیگر حقیقت شفاعت، قرار گرفتن موجودى قوی‌تر و برتر، در کنار موجودى ضعیف‌تر و یارى رساندن به او براى پیمودن مراتب کمال است.
شفاعت در جوامع انسانى غالبا همان پارتى‌بازى و استفاده از رابطه است، اما شفاعت مورد نظر در قرآن کریم و روایات اسلامى، متوجه شایستگىهاى افراد است نه روابط شخصى بین شفاعت کننده و شفاعت شونده.
شفاعت اقسامى دارد که برخى از آنها نادرست و ظالمانه است و در دستگاه الهى وجود ندارد، ولى برخى صحیح و عادلانه است و وجود دارد، شفاعت غلط بر هم زننده قانون و ضد آن است، ولى شفاعت صحیح حافظ و تأیید کننده قانون است، شفاعت غلط آن است که کسى بخواهد از راه پارتى‌بازى جلوى اجراى قانون را بگیرد، برحسب چنین تصوراتى از شفاعت، مجرم بر خلاف خواست قانون‌گذار و بر خلاف هدف قوانین اقدام مى‌کند و از راه توسل به پارتى بر اراده قانون‌گذار و هدف قانون چیره مىگردد، این‌گونه شفاعت، در دنیا ظلم است و در آخرت غیر ممکن، ایرادهایى که بر شفاعت مى‌شود بر همین قسم از شفاعت وارد است و این همان است که قرآن کریم آن را نفى فرموده است.
شفاعت صحیح، نوعى دیگر از شفاعت است که در آن نه استثنا و تبعیض وجود دارد و نه نقض قوانین و نه مستلزم غلبه بر اراده قانون‌گذار است، قرآن این نوع شفاعت را صریحا تأکید کرده است که این نیز بر دو قسم است، اول شفاعت «رهبرى» یا شفاعت «عمل» و دوم شفاعت «مغفرت» یا شفاعت «فضل».
نوع اول شامل نجات از عذاب و نیل به حسنات و حتى بالا رفتن درجات است و نوع دوم شفاعتى است که تأثیر آن در از بین بردن عذاب و در مغفرت گناهان است و حداکثر ممکن است سبب وصول به حسنات و ثواب‌ها هم بشود ولى بالابرنده درجه شخص نخواهد بود.
با توجه به آنچه به طور اجمال درباره شفاعت گفته شد، لازم به ذکر است که یکى از شفاعت کنندگان از اهل‌بیت(ع)، حضرت سیدالشهدا(ع) است، ولى آن حضرت شفیع کسانى است که از مکتب او هدایت یافتهاند، نه شفیع کسانى که مکتبش را وسیله گمراهى ساختهاند.
قرآن و مکتب حسینى ریسمان‌هایى هستند که قدرت دارند بشر را از چاه نگون‌بختى به اوج سعادت بالا برند، یکى «حبل من الله» و دومى «حبل من الناس » است، ولى اگر کسى از این دو حبل الهى سوء استفاده کرد، جرم از ریسمان نیست، علت این است که او در سر سوداى بالا رفتن نداشته است، و البته چنین مردمى به وسیله قرآن و مکتب حسینى به قعر دوزخ برده مىشوند.
شفاعت به معنى وسیع کلمه، در هر سه عالم (دنیا ، برزخ و آخرت) صورت مىپذیرد، هر چند محل اصلى شفاعت و آثار مهم آن در قیامت و براى نجات از عذاب دوزخ است، از این رو سیدالشهدا هم در دنیا، هم در برخ و هم در آخرت شفیع دوستداران و شیعیان حقیقىاش بوده و خواهد بود.
چنانکه در روایتى از امیرمؤمنان(ع) آمده است: «براى ما شفاعت است و براى دوستان ما نیز شفاعت است» و در روایتى دیگر آمده است: «شافعان امامان هستند و دوستان مؤمنانند».
و معلوم است که امام حسین(ع) یکى از امامان معصوم بوده که در قیامت و محشر کبرى از شیعیان و دوستانش شفاعت مى‌کند، به گونه‌ای که یکى از روایان گوید، روایتى از قول ابى عبدالله الحسین (ع) به من رسیده بود که آقا فرموده است: «هر کس پس از مرگ من مرا زیارت کند، پس از مرگش من هم او را زیارت مى‌کنم»، این روایت در ذهن من بود، تا اینکه شبى در عالم واقع ابى عبدالله الحسین (ع) را دیدم ، گفتم : آقا این روایت درست است و از شماست، «قال : نعم و لو کان فى النار اخرجته منها» فرمود: «آرى، هر چند در آتش باشد او را بیرون مى‌آورم، عرض کردم آیا از این به بعد این روایت را بدون واسطه از خود شما نقل کنم، فرمود:آرى.
دوستداران حسین و دوستان دوستداران او بهشتىاند
یکى دیگر از آثار و برکات فردى سید الشهدا(ع) که در سراى دیگر ظهور کرده و جلوهنمایى مى‌کند، بهشتى شدن دوستداران و حتى دوستان و دوستداران آن حضرت است، چنانکه حذیفة بن یمان گوید رسول خدا(ص) را دیدم که دست حسین بن على(ع) را در دست خودگرفته بود و مى‌فرمود: «یا ایها الناس، هذا الحسین بن على فاعرفوه، فو الذى بیده، انه لفى الجنة و محبه فى الجنة و محبى محبیه فى الجنة؛ اى مردم ، این حسین بن على است، او را بشناسید، سوگند به آن خدایى که جانم به دست اوست براستى او در بهشت است و دوستدار او نیز در بهشت است و دوستدار دوستدار او نیز در بهشت است.
و از امام موسى بن جعفر (ع) روایت شده که فرمود: «رسول خدا(ص) دست حسن و حسین(ع) را گرفت و فرمود: «هر کس این دو پسر و پدر و مادر آنان را دوست داشته باشد، روز قیامت در درجه من با من خواهد بود».
و نیز رسول خدا(ص) فرمود: «آگاه باشید، همانا حسین(ع) درى از درهاى بهشت است، هر کس با او دشمنى کند خدا بوى بهشت را بر او حرام مى‌کند».
و معلوم است که این مقام عظیم تنها با محبت ظاهرى حاصل نمىشود، بلکه مقصود، محبت خاصى است که ویژه کسانى است که در درجات بالاى ایمان هستند، اگر چه دوستى و محبت امامان معصوم و امام حسین(ع) ثمربخش است ولى احراز مقام والاى معیت بارسول خدا(ص) در بهشت برین، محبتى فراتر از ظاهر مىطلبد.
ویژه نامه اینترنتی «حا و سین و یا و نون» به مناسبت سالروز ولادت حضرت سیدالشهدا(ع) در پایگاه اطلاع‌رسانی راسخون منتشر شده است و علاقمندان به مشاهده و استفاده از این ویژه‌نامه می‌توانند به نشانی اینترنتی www.rasekhoon.net مراجعه کنند./907/ت302/ن
ارسال نظرات