باید در قبال قصور در راه شهدا، جبران مافات کنیم

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا در مشهد، خلیل موحدی، عضو شورای اسلامی شهر مشهد، شب گذشته در مراسم بزرگداشت شهدای غواص که در محل حسینیه فرهنگی قرآن و عترت برگزار شد، در سخنانی کوتاه، شهدا را سرمایه های مردم خواند و گفت: امروز نوبت گرامی داشتن راه شهدا است، از همین رو باید با توجه به قصور هایی که پس از آن ها داشته ایم، با تمام قدرت به جبران مافات پرداخته و ماننده ید واحده ای از اصولی که آن ها پیروی کردند، پیروی کنیم.

وی در ادامه با اشاره به موضع رهبر معظم انقلاب در قبال زیاده خواهی های کشورهای غربی در جریان مذاکرات هسته ای، اظهار داشت: وقتی شهدا بودند، امام(ره) نمی گفتند من اجازه نمی دهم خرمشهد سقوط کند، می گفتند «خرمشهر باید آزاد شود» و شهدا می رفتند نماز شب شان را می خواندند و آماده می شدند، اما امروز ما قصور کرده ایم که رهبرمان می گویند «اجازه نمی دهم از دانشمندان کشور بازجویی شود.»

موحدی ضمن تأکید بر لزوم رصد کردن شاخص های تعیین شده از سوی شهدا، تصریح کرد: می خواهیم در هر محفلی سازماندهی کنیم که کلام رهبرمان ثانیه ای عقب نیفتد چرا که اگر دو سال پیش روشنگری می کردیم، امروز این خسارت ها را نمی دیدیم.

عضو کمیسیون فرهنگی شورای اسلامی شهر مشهد، به سخنان رهبر معظم انقلاب در روز 14 خردادماه سال جاری در حرم امام راحل اشاره کرد و خطاب به ایشان گفت: از همان لحظه ای که شما فرمودید «اگر راه امام را گم کنیم، ملت ایران سیلی خواهدخورد»، عزم کردیم تا شخصیت امام(ره) همان طور که بود و شما به ما یاد دادید، برای نسل آینده معرفی شود.

وی در پایان افزود: رهبر انقلاب در پیام شب گذشته خود از فرصت ها استفاده کرده و بار دیگر ما را از خواب غفلت بیدار کردند و همه از دیدن لبخند ایشان اشک شوق می ریختند.

در ابتدای این مراسم، علیرضا دلبریان، راوی دفاع مقدس و از رزمندگان غواص دوران دفاع مقدس به بیان خاطرات و نکاتی از عملیات کربلای چهار پرداخت و گفت: تنها عملیاتی که تک تک نیروها از جزئیات عملیات آگاه شدند، کربلای چهار بود تا حتی اگر یک نفر هم باقی ماند، بداند باید چه کاری انجام دهد.

وی افزود: سردار اسماعیل قاآنی فرمانده لشگر حاضر در عملیات بود و در خط مقدم با تک تک رزمندگان همراهی می کرد؛ دست فرمانده که به پشت غواص می خورد، انرژی عجیبی می گرفت.

این راوی دفاع مقدس اظهار داشت: این پیکرهایی که امروز می آورند، همان هایی هستند که با چشم و دست بسته در کامیون سوارشان می کردند و در حالی که چشم های آن ها بسته بود، به آن ها سنگ می زدند و سپس همه آن ها را روی هم می انداختند که در اثر این فشار ها و ضرب و شتم ها خیلی از مجروحان به شهادت می رسیدند؛ عراقی ها کسانی را که اندک جانی در بدن داشتند نیز در داخل چاله هایی انداخته و زنده به گور می کردند./820/پ203/ب4