ايتاليا ايستگاه مناسب ايران در اروپا
به گزارش سرویس پیشخوان خبرگزاری رسا به نقل از روزنامه جوان، ايتاليا اولين مقصد رئيس‌جمهور ايران بعد از برجام و در ميان كشورهاي اروپايي بود و به همين جهت هم انتخاب ايتاليا از نظر بسياري از تحليلگران به معناي دروازه ورود حسن روحاني به اروپا ارزيابي مي‌شد. سفر به ايتاليا به عنوان دروازه ورود به اروپا اين گمانه را پيش مي‌آورد كه ورود روحاني به ايتاليا بيشتر نمادين است تا زمينه‌ساز سفر بعدي او به فرانسه باشد كه البته مقايسه حجم و تعداد قراردادها و تفاهمنامه‌هاي امضا شده طي سفر او به ايتاليا و فرانسه اين گمانه را تقويت مي‌كند اما حالا و با سفر هيئت عالي‌رتبه نظامي ايتاليايي به ايران مي‌توان به امكان‌هايي توجه كرد كه دلالت بر نقض و رد چنين گمانه‌اي هستند. توجه به اين امكان‌ها نوعي نگاه به آينده در نحوه روابط با اتحاديه اروپا را ايجاد مي‌كند تا ديگر مثل گذشته تنها محدود به معدودي از كشورهاي اروپايي مثل بريتانيا و فرانسه نباشد بلكه دامنه اين روابط تا آن اندازه گسترش بيابد كه امكان ايجاد يك نحو توازن در تعامل با كشورهاي اروپايي ايجاد بشود.
هيئت نظامي ايتاليايي به رياست دريادار روبرتو كياماچلا، جانشين معاون عمليات و رئيس اداره روابط بين‌الملل ارتش ايتاليا، به ايران آمد و ديدارهايي با فرماندهي نيروي دريايي، دانشگاه فرماندهي و ستاد ارتش، دافوس آجا و دانشگاه علوم دريايي حضرت امام خميني(ره) و نمايشگاه‌هاي دريايي براي برنامه سفر او در نظر گرفته شد. سفر هيئت‌هاي بلندپايه نظامي در عرصه بين‌الملل معنا و مفهومي متفاوت با سفر هيئت‌هاي سياسي و اقتصادي دارد چرا كه سفر هيئت‌هاي نظامي دلالت بر روابطي ويژه بين دو كشور دارد، به خصوص اينكه از اين سفرها نتايج عيني به دست بيايد و قرارهايي بين دو طرف گذاشته شود، چنان كه كياماچلا در ديدار با فرماندهي نيروي دريايي ايران گفت: «قطعاً نتيجه اين گفت‌و‌گوها و ديدارها، توسعه تعامل و همكاري در حوزه‌هاي مختلف نظامي بين دو كشور ايران و ايتاليا خواهد بود. »
یكي از اين حوزه‌هاي همكاري كه در همين جلسه مطرح شد در زمينه پهلو گرفتن ناوهاي ايتاليايي در بنادر جنوبي ايران است و در مقابل، امير دريادار سياري، فرمانده نيروي دريايي با اشاره به مرز دريايي طولاني 8هزار كيلومتري ايتاليا در درياي مديترانه و نقش ژئوپلتيك اين مرز در بين دو تنگه سوئز و جبل‌الطارق، نگاهي به امكانات قابل استفاده از اين ويژگي براي ايران و توان دريايي داشت. ناگفته پيداست كه اين زمينه از همكاري بين ايران و ايتاليا بسيار فراتر و استراتژيك‌تر از نحوه تعاملي است كه فرانسوي‌ها يا انگليسي‌ها براي ايران در نظر گرفته‌اند و تنها زمينه تعامل را در حوزه اقتصادي و آن هم با توجه به سود و منفعت آن تعريف كرده‌اند. از سوي ديگر، بايد به نقش ايتاليا در اتحاديه اروپا توجه كرد كه حتي با وضعيت بحران مالي همچنان مقام خود را در اين اتحاديه حفظ كرد تا آنجا كه آلمان و فرانسه بعد از جريان برگزيت و خروج بريتانيا از اتحاديه، مجبور شدند ايتاليا را در كنار خود قرار دهند تا به بريتانيا نشان دهند هنوز در اتحاديه آن ميزان قدرت وجود دارد كه خلأ بريتانيا لطمه‌اي به آن نزند. جلسه مشترك آنگلا مركل صدر اعظم آلمان، فرانسوا اولاند رئيس‌جمهور فرانسه با ماتئو رنتزي نخست وزير ايتاليا در جزيره نزديك به ناپل ايتاليا درست در همين جهت بود و با قصد ارسال چنين پيامي به بريتانيا و ديگر كشورهايي از اتحاديه بود كه جريان برگزيت وسوسه‌هايي براي آنها ايجاد كرده بود. اين ميزان از اهميت ايتاليا در حفظ اتحاديه اروپا دلالت بر توان اقتصادي و سياسي آن دارد كه مي‌تواند جاي خالي بريتانيا را پر كند و همين توان و اهميت است كه بايد در نوع تعامل با اتحاديه مدنظر گرفته بشود. همان گونه كه مركل در برابر بريتانيا از ايتاليا به عنوان اهرم تعادل در اتحاديه استفاده مي‌كند، مي‌توان از رابطه ويژه با ايتاليا به عنوان اهرم تعامل خود با اتحاديه استفاده كرد و از اين جهت، ديگر نمي‌توان ايتاليا را به عنوان دروازه ورود به اروپا توصيف كرد بلكه بايد آن را به عنوان ايستگاه مناسب يا حتي مناسب‌ترين ايستگاه اروپايي براي ايران توصيف كرد كه بنا بر اين ايستگاه، نحوه ورود و خروج به ديگر ايستگاه‌هاي اروپايي تنظيم و تعديل مي‌شود./836/د102/ل