دیپلماسی رهاسازی

به گزارش خبرگزاری رسا به نقل از برهان، محدود کردن سیاست خارجی ایران در دوران دولت یازدهم به موضوع هسته‌ای و متعاقباً توافق هسته‌ای بین ایران و پنج قدرت شورای امنیت به‌همراه آلمان، موضوعی است که بسیاری از کارشناسان به آن معتقدند و درخصوص آن ابراز نگرانی کرده‌اند. کارشناسان برآن‌اند که دولت در بررسی مسائل و اولویت‌های سیاست خارجی طیف گسترده‌ای را می‌توانسته و می‌تواند عملی کند که از آن‌ها چشم پوشیده است. برای مثال، عباس ملکی برآن است که «ظرفیت‌های بسیاری در سیاست خارجی نهفته است... اگر بخواهم مسائل سیاست خارجی ایران را دسته‌بندی کنم، به‌لحاظ اولویت، فهرست زیر تشکیل خواهد شد:1. منطقه‌گرایی و مسئله‌ی امنیت دسته‌جمعی خلیج‌فارس، 2. روابط ایران و آمریکا و مسئله‌ی تحریم‌ها، 3. سیاست‌گذاری انرژی و مسئله‌ی قیمت نفت خام، 4. رژیم حقوقی دریای خزر و مسئله‌ی روابط با جمهوری آذربایجان و 5. روابط با افغانستان و مسئله‌ی آب هیرمند.»¹ اولویت‌بندی وی از این حیث مورد استفاده قرار گرفت که وی از بیشترین سطح تقارب فکری با دیپلمات‌های فعلی وزارت امور خارجه برخوردار است. با این لیست به‌راحتی می‌توان بیان داشت که دولت سایر ظرفیت‌های سیاست خارجی را به‌جز مورد دوم، تعلیق کرده است یا اگر به آن وارد شده، تأثیرگذاری چندانی نداشته است.