بحران گریبان تل‌آویو را گرفت؛
اعتراف مقامات صهیونیست به ناکامی رژیم صهیونیستی از زمان جنگ ۶ روزه تاکنون
مقامات ارشد رژیم صهیونیستی به عدم دستیابی‌شان به موفقیت از ۵۰ سال قبل تا به امروز اقرار کردند.
به گزارش خبرگزاری رسا به نقل از دفاع پرس، قریب هفت دهه پس از تأسیس رژیم جعلی اسرائیل و پنج دهه پس از شکست ارتش‌های عربی در برابر ارتش این رژیم، کنفرانس «هرتزلیا» نخستین مکانی بود که در آن، یک مقام امنیتی عالی‌رتبه صهیونیست به عدم موفقیت اسرائیل در دستیابی به پیروزی اعتراف کرد.
سخنان «آویگدور لیبرمن» وزیر امنیت اسرائیل در کنفرانس هرتزلیا، حاوی نکته بسیار مهمی بود. این که اسرائیل طی پنج دهه گذشته نتوانسته است در هیچ‌کدام از نبردها با دشمنانش پیروز باشد، موضوع مهمی است، اما مهم‌تر از آن این است که این اعتراف به ناکامی از زبان بالاترین مقام امنیتی رژیم صهیونیستی بیان شد. همین نشان می‌دهد به رغم برخی اظهارات اسرائیلی‌ها مبنی بر وجود آسایش و امنیت برای اسرائیل درگیری دولت‌های حامی مقاومت با گروهک‌های تکفیری، این رژیم همچنان نتوانسته است به آنچه که مد نظر دارد، دست یابد.
با این حال، لیبرمن یک نکته را فراموش کرده است. آنچه او به دلیل حفظ آبرو از گفتن آن خودداری کرد، این بود که رژیم وی نه‌تنها از زمان شکست خفت‌بار اعراب در جنگ شش روزه سال 1967 و سپس تغییر موضع انور سادات، که منجر به عدم تحقق کامل اهداف جنگ هفت روزه سال 1973 شد، نتوانسته است پیروزی بدست آورد بلکه در چندین جنگ بزرگ، که حریف اصلی این رژیم در این جنگ‌ها جنبش «حزب‌الله» لبنان بود، شکست‌های سنگینی خورد.
اسرائیل پس از حمله به لبنان در بهار سال 1982، موفق به خارج کردن چریک‌های فلسطینی از لبنان شد، اما هرگز فکر نمی‌کرد دشمنی هولناک به نام «مقاومت اسلامی لبنان»، جای چریک‌های فلسطینی را بگیرد. 18 سال عملیات‌های پی‌درپی مقاومت اسلامی لبنان، که در پی آن پیروزی حزب‌الله طی 2 جنگ بزرگ هفت روزه (موسوم به تصفیه حساب) و 16 روزه (موسوم به خوشه‌های خشم) بدست آمد، باعث شد که ارتش اسرائیل ابتدا در سال 1985 از بخش‌های عمده‌ای از خاک لبنان و در مرحله بعدی در سال 2000 از تمام خاک این کشور، به استثنای مزارع شبعا، عقب‌نشینی کند.
با این وجود، بزرگترین پیروزی حزب‌الله پس از عقب‌راندن اسرائیل از خاک لبنان، در جنگ 33 روزه اتفاق افتاد. ارتش اسرائیل در این جنگ، که با هدف نابود کردن حزب‌الله لبنان اجرا شد، متحمل سنگین‌ترین شکست خود تا آن زمان شد. انهدام 2 فروند ناو جنگی، یک هواپیمای جنگنده، چند فروند پهپاد و بالگرد و ده‌ها دستگاه تانک مرکاوا برای اسرائیل بسیار گران تمام شد به خصوص زمانی که مجبور شد اسرای لبنانی بویژه سردار شهید «سمیر قنطار» را آزاد کند.
پس از جنگ‌های گسترده حزب‌الله لبنان، اسرائیل با فلسطینی‌ها نیز وارد جنگ شد. عقب‌نشینی از نوار غزه و متعاقب آن، اسرائیل «گیلعاد شالیط» باعث شد اسرائیل تلاش خود برای ویرانی غزه را با بهانه اسارت این نظامی صهیونیست بپوشاند و جنگ 22 روزه سال‌های 2008 و 2009 را علیه نوار غزه آغاز کند. در پایان این جنگ، اسرائیل نتوانست به هیچ‌کدام از اهداف خود دست یابد. جنگ 8 روزه سال 2012 (موسوم به عملیات ستون دفاعی) نیز غافلگیری بزرگی برای صهیونیست‌ها داشت.
اصابت موشک‌های فجر-5 ساخت جمهوری اسلامی ایران به شهر بندری «تل‌آویو»، پایتخت رژیم صهیونیستی، یکی از بدترین کابوس‌هایی بود که لیبرمن نمی‌توانست تحقق آن را در ذهن خود مجسم کند. شلیک این موشک از نوار غزه و اصابت آن به تل‌آویو، چنان فشار سختی به جامعه صهیونیست وارد کرد که دولت جعلی این جامعه اشغالگر، وادار به پایان دادن به جنگ ظرف هشت روز شد. با این حال، تصمیم مقامات این رژیم، که به دنبال انتفام بودند، باعث شد 2 سال بعد جنگ ویرانگر دیگری راه بیفتد که تبدیل به طولانی‌ترین جنگ تاریخ رژیم صهیونیستی شد.
جنگ 51 روزه تلفات بسیار سختی به ارتش اسرائیل وارد کرد. برای اولین بار در تاریخ جنگ‌های مسلمانان با رژیم صهیونیستی، نیروهای مقاومت فلسطین شهر بندری «حیفا» سومین شهر مهم فلسطین اشغالی، که طی جنگ 33 روزه بارها شاهد حملات گسترده موشکی- انتقامی حزب‌الله لبنان در واکنش به حملات اسرائیل به جنوب بیروت بود، را هدف حمله موشکی قرار دادند.
کار به جایی کشید که هشدار خطر در شهرک‌های همجوار با مرز لبنان نیز پخش شد. این اولین بار بود که طی جنگ‌های مقاومت فلسطین علیه رژیم صهیونیستی، تمام سرزمین‌های تحت اشغال صهیونیست‌ها مورد تهدید مقاومت قرار می‌گرفتند.
شکست در تمام این جنگ‌ها باعث شد که اسرائیل نتواند به هدف خود در غلبه بر جنبش‌های مقاومت دست یابد. با این حال رژیم صهیونیستی، تصمیم گرفت که روابط خود با کشورهای عربی را وارد مراحل جدیدی از گسترش همکاری‌ها کند.
گسترش روابط رژیم‌های سعودی، بحرین و امارات با رژیم صهیونیستی، که همزمان با فشار این کشورها بر قطر به دلیل حمایت از روابط با ایران و مقاومت فلسطین مطرح شد، موضوعی بود که لیبرمن به طور تلویحی به آن در کنفرانس هرتزلیا اشاره کرد. وی گفت: «آنچه باعث شده که بهبود روابط ما با کشورهای عربی با تأخیر انجام شود، عدم وجود پیروزی‌های مهم در کارنامه ما است.»
آنچه که مقامات عربی از سخنان لیبرمن نفهمیدند یا اینکه ترجیح دادند نسبت به آن موضعی اتخاذ نکنند، نگرشی بود که لیبرمن از این اظهار نظر داشت. به نظر وی، صلح عربی- اسرائیلی نه صلحی بر اساس آنچه احترام متقابل نامیده می‌شود، بلکه صلحی برای منافع اسرائیل و جهت فشار بر اعراب و از سر زور و قدرت است وگرنه هرگز لیبرمن از کسب پیروزی بر اعراب به عنوان یک عامل مهم در سرعت روند سازش یاد نمی‌کرد.
با وجود فعالیت‌های رسانه‌ای مقامات صهیونیست، خود آنان به این موضوع اذعان دارند که اسرائیل از 1967 تا امروز نتوانسته است به موفقیتی در زمینه نظامی دست یابد. قراردادن این موضوع در کنار تهدید صریح رهبر انقلاب اسلامی مبنی بر اینکه «صهیونیست‌ها 25 سال آینده را نخواهند دید!» به طور کامل نشان دهنده نگرانی اسرائیل از عدم وجود پیروزی در کارنامه نظامی خود است./۱۳۲۵//۱۰۲/خ
ارسال نظرات