وجهه فقهی آیت الله شاه آبادی مغفول و مستور مانده است

به گزارش خبرگزاری رسا به نقل از مهر، آیت الله سعید شاه آبادی رئیس موسسه غدیر شناسی، در آستانه سالگرد ارتحال مرحوم آیت الله العظمی میرزا محمدعلی شاه آبادی(ره)، در گفتگویی درباره این عالم ربانی گفت: بنده مستقیماً محضر ایشان را درک نکردم، اما شاکر خدا هستم که این توفیق را نصیبم کرد تا روی آثار و تالیفات ایشان کار کنم و بخشی از آنها را به چاپ برسانم. اولین ومهم ترین ویژگی این بزرگوار ارادت فوق العاده ایشان به ساحت مقدس حضرات معصومین(علیهم السلام) ،خصوصاً حضرت فاطمه الزهرا(س) بود.عموی بزرگوار ما آیت الله حاج آقای نصرالله شاه آبادی(حفظه الله) نقل می کنند که ایشان وقتی می خواستند استخاره ای بگیرند می فرمودند(الهی به نور زهرا(س) الهی به عصمت زهرا(س) ) خلاصه به حضرت زهرا(س) خدارا قسم می دادند ، بعد قرآن را باز می کردند و استخاره می گرفتند. از ویژگی های دیگر ایشان تواضع و فروتنیشان بود. دوستان نقل می کنند در بازار تهران از مسجد تا منزل که می خواستند بروند ،اگر حتی یک کودک ده ساله می آمد محضرشان  یا با ایشان حرفی داشت، می ایستادند ،به چهره ی او نگاه می کردند و باحوصله به حرف آن کودک گوش می دادند و اگر جوابی یا مطلبی بود به او می گفتند.

وی در ادامه به ذکر یک خاطره پرداخت و افزود: خاطره ای هم دارم که از امام(ره) نقل شده است؛ امام می گویند ما دیدیم هنگامی که درسمان تمام می شد،طلبه جوانی می آمد محضر ایشان و کتاب حاشیه ملاعبدالله از ایشان درس می گرفت،. ما تعجب کردیم شخصیتی دراین رده علمی، در حوزه ای که این همه استاد دارد، آن هم شخصیتی که از قبل اذان صبح تدریس را شروع  کرده تا حدود ساعت ۱۱صبح به این طلبه درس حاشیه ملا عبدالله می دهد. ما به ایشان اعتراض کردیم اما ایشان فرمودند :یک انسان ازمن یک درخواستی کرده است و من درحد توانم باید اجابت کنم. حتی نفرمودند یک طلبه یا یک مسلمان یا یک شیعه، فرمودند یک انسان.

رئیس موسسه غدیر شناسی ادامه داد: البته بنده از مغفول ماندن وجهه فقهی آیت الله شاه آبادی هم گله مندم. این مطلب را ازمرحوم آیت الله العظمی میرزا هاشم آملی(ره) که شاگردی ایشان را در فقه و اصول می کردند عرض کنم. آقای آملی هم اظهار ناراحتی و تاسف می کردند که بعد فقاهت و اصولی بودن ایشان مستور مانده است. علتش هم این بود که حضرت امام(ره) در عرفان شاگردی آقای شاه آبادی را می کردند والبته علاوه برعرفان، دراخلاق هم یک رشته علمی و درسی جداگانه است شاگرد ایشان بودند.  جایگاهی که آقای شاه آبادی در منظر امام داشتند هیچ یک  از اساتید بزرگوار و معظم امام (ره) نداشتند؛ بنابراین این توصیفات از لسان امام(ره) و بیان آرا و نظرات عرفانی آقای شاه آبادی از زبان امام(ره) باعث شد که بعد فقاهت ایشان مستور ماند. به هرحال این مهم است که طلاب و بزرگان ما بدانند که آقای شاه آبادی مرتبه بالای فقاهت و اجتهاد داشتند ولی خب اوج درخشندگی ایشان درعرفان و فلسفه باعث شده که افراد توجه نکنند و ندانند مرحوم میرزای شیرازی دوم یعنی آیت الله میرزا محمد تقی شیرازی(ره) که از علمای بزرگ بوده و درطول عمرشان فقط به ۶نفر اجازه ی اجتهاد دادند ، یکی از این بزرگواران آقای شاه آبادی بودند که نشان دهنده اوج مرتبه فقاهت این بزرگوار است.

آیت الله سعید شاه آبادی اضافه کرد: من روزی که محضر امام مشرف شدم بعد ازشهادت والد شهیدم برای این که بدست مبارک امام (ره) معمم بشوم در اردیبهشت ۱۳۶۳ ودر محضر حضرت آقا که رییس جمهور بودند ، دوستان درروز عید مبعث قبل اینکه امام داخل حسینیه تشریف ببرند درآن اتاق خودشان بودند. دوروز بود که ازشهادت والد شهید ما گذشته و حضرت آقا و دوستان ،سوالاتی در مورد ارتباطشون  با آیت الله شاه آبادی مطرح کردند. ایشان تعبیرشان این بود که آقای شاه آبادی علاوه براینکه یک فقیه بزرگ و یک عارف کامل بودند، یک مبارز به تمام معنا هم بودند.این خیلی جالب و درس آموز است که یک انسان هم در عرفان دراوج باشد و هم درمبارزه.آقای شاه آبادی نشان داد که این دوخصلت در آموزه های دینی و درمکتب اسلام قابل جمع هستند. هرچه عارف تر باشی، مبارزتری و نمی شود یک انسان عارف واقعی از مسائل اجتماعی و سیاسی خودش را دور کند.

وی  در پایان گفت: مرحوم والد شهیدم نقل می کردند که درمبارزه با رضاخان، آقای شاه آبادی در سال ۱۳۰۶ تصمیم می گیرند که عده ای از علما را جمع کنند و در حرم حضرت عبدالعظیم(ع) تحصن کنند.ظاهراً با ۷۰نفر برای متحصن شدن هم قسم می شوند. از۲ یا۳ روز قبل از حرکت، افرادی که قراربود همراه بشوند، عذر آوردند و حاصلش این شد که آقا با سه نفر رفتند و این سه نفر هم تمام مدت را نماندند. آقا خودشان  ۱۱ماه درحرم عبدالعظیم(ع) در اعتراض به رضاخان متحصن بودند. تازه اوایل ظلم های رضا خانی بود وبحث کشف حجاب که سال ۱۳۱۴اتفاق افتاد ظاهراً درادامه ظلم ها بود با وساطت شهید آیت الله مدرس و مرحوم آیت الله شیخ عبدالنبی نوری که از علمای بزرگ آن موقع تهران بودند تحصن خودشان را خاتمه دادند و بلافاصله درسال۱۳۰۷ بعد از پایان تحصن به قم می روند و هفت سال یعنی  تا  سال۱۳۱۴ درآنجا می مانند. درهمین مدت امام (ره) محضر آقای شاه آبادی را درک می کنند.. به هرحال این روحیه  جهاد و مبارزه آیت الله شاه آبادی زبانزد عام و خاص بود علاوه براین  نمادی از یک عرفان واقعی اسلامی است./۱۳۲۵//۱۰۳/خ