قیام حتمی!

به گزارش خبرگزاری رسا، چهارمین شنبه شورش تمام عیار جلیقه زردها در فرانسه که اکنون به هلند و بلژیک و ایتالیا و مجارستان رسیده، در میان آتش و دود و ضرب و شتم برگزار شد. 9 لشکر پلیس با خودروهای زرهی و تجهیزات ضد شورش، تا آنجا که توان داشتند بر سر مردم فرانسه زدند. اصلاً ماکرون به روی خود نیاورد که فرانسه مهد دموکراسی در اروپا و مدعی حمایت از حقوق بشر است!

استارت جنبش و شورش، اعتراض به افزایش قیمت سوخت بود. اما اکنون انقلابیون چند قلم به مطالبات خود افزوده اند که بعید است دولت ماکرون به آن رضایت دهد. منشور جلیقه زردها که دربر گیرنده مطالبات آنهاست در 10 بند زیر خلاصه می شود:

1- خروج از اتحادیه اروپا

2- افزایش 40 درصدی حداقل دستمزد

3- برنامه ریزی برای ساخت پنج میلیون مسکن اجتماعی

4- مقابله با انحصارگرایی بانک ها

5- توقف فوری خصوصی سازی

6- جمع آوری دستگاه های جریمه خودکار

7- چهار برابر کردن بودجه برای تأمین عدالت اجتماعی

8- سقف 25 درصدی درآمد برای مالیات ها

9- ممنوع کردن محصولات دستکاری شده ژنتیکی

10- توقف پذیرش مهاجر.

بعید است، ماکرون قادر به پاسخگویی درست به این مطالبات باشد. اگر عقب نشینی گام به گام دولت در برابر انقلابیون جدید فرانسه ممکن باشد، این عقب نشینی حتماً شامل خروج از اتحادیه اروپا نخواهد بود. چون با خروج فرانسه، بساطی به نام اتحادیه اروپا  پس از خروج انگلیس  در این قاره متصور نیست.

اگر شورشیان و معترضین - بخوانید انقلابیون - بخواهند بر سر مطالبات خود، هر شنبه محکم بایستند، نمی توان پایانی برای آشوب در فرانسه متصور شد. دانشجویان، دانش آموزان و اتحادیه کارگری به تدریج به جنبش پیوسته اند و احزاب فعلاً نظاره گر این آشوب هستند.

طرح مطالبات جلیقه زردها از طریق برگزاری یک راهپیمایی مسالمت آمیز با نظم و نسق دموکراتیک نیست. صحبت از درگیری های خشونت آمیز بزن و بکوب و زندان و شکنجه و تهدید رهبران آن به مرگ است. لذا رنگ یک شورش تمام عیار دارد. در صدر مطالبات، سقوط دولت ماکرون، مورد درخواست است. باید دید رهبران فرانسه چگونه می خواهند از این بحران عبور کنند؟ این در حالی است که هیچ افق روشنی برای حل قضایا وجود ندارد. دولت به سرکوب فکر می کند، ملت هم به مقاومت! باید دید کدام یک نهایتاً خسته و تسلیم می شوند؟ رسانه های فرانسه در تحلیل و تفسیر چیستی اعتراضات از واژه انقلاب استفاده می کنند.

یادم می آید در اوج بیداری اسلامی، هفت سال پیش رهبر معظم انقلاب اسلامی، در تفسیر خود بر این بیداری حتی پیش بینی کرده بود این تحولات به اروپا برسد. ایشان فرموده بودند: «فقط این نیست که در کشورهای شمال آفریقا و منطقه غرب آسیا حرکات بیداری به وجود آمده باشد. این بیداری تا قلب اروپا خواهد رفت. روزی پیش خواهد آمد که همین ملت های اروپایی علیه سیاستمداران و زمامداران و قدرتمندانی که آنها را یکسره تسلیم سیاست های فرهنگی و اقتصادی آمریکا و صهیونیسم کردند، قیام خواهند کرد. این قیام، حتمی است.» اكنون این پیش بینی به تحقق پیوست.

اصل و انگیزه مطالبات 10 گانه جلیقه زردها ناظر به رفع فقر و تبعیض و برقراری عدالت است. منشأ قیام، همین است و بس. آیا کاخ الیزه درک درستی از این مطالبه عمومی دارد؟ چون مشت آهنین بر سر مردم می کوبد، نشان می دهد درک درستی ندارد. چهار هفته است در فرانسه بدون اعلام قبلی، حکومت نظامی و وضعیت اضطراری و حالت فوق العاده برقرار است.

آنچه در تاریخ فرانسه دارد ثبت می شود، قیام علیه لیبرال دموکراسی نیست، بلکه قیام علیه لیبرال دیکتاتوری است. توفان زرد و ظهور هیولای اغتشاش، کابوسی برای مکرون و حتی رهبران سایر کشورهای اروپایی شده است. مفسران این شورش می گویند؛مجارستان، بلژیک، هلند و ایتالیا در صف بعدی هجوم هیولای اغتشاش قرار دارند.

مکرون با شعار فریبنده نه چپ، نه راست، ساختار رقابت حزبی  در فرانسه را به هم ریخت. حالا بخشی عظیم از همان ها که به او رأی داده اند، با خشم و ویرانگری در مقابل او هستند. تظاهرات اعتراض آمیز احزاب و سندیکاها در فرانسه هیچ وقت رنگ آشوب به خود نمی گرفت. جنس بحران و اعتراض و آشوب، جنس ساختارشکنی دارد و اصل نظام سیاسی فرانسه را نشانه گرفته است. این جنس، فضای مناسبی برای سپهر سیاست در اروپا نیست. این فضا، همه ارزش های غربی و اروپایی را هدف قرار داده است.وزیر خارجه فرانسه آقای ژان ایو لودریان در فتنه 88 خطاب به رئیس دولت ایران گفته بود؛ «حق اعتراض آزادانه یكی از حقوق بنیادی انسان ها است و ایران باید آن را به رسمیت بشناسد» اكنون باید وزیر خارجه ما از وی بپرسد آیا دولت فرانسه این حق را در كشور خود در مورد شهروندانش به رسمیت می شناسد./۹۶۹//۱۰۲/خ

منبع: رسالت