این مملکت، نخبه کم ندارد!

اسم‌های فرماندهان و افسران و دانشمندان شهید را که مرور می‌کنم، سینه‌ام به خس خس می‌افتد و بند دلم پاره می‌شود ولی ته دلم روشن است که هیچ اتفاقی نیفتاده و مسیر پاسداری از انقلاب و میهن بدون مکث و توقف ادامه دارد.

در سال‌های نخست پس از پیروزی انقلاب شخصیت‌های بزرگی از بین ما رفتند. کسانی که به قول جوان‌ها اسم‌شان را تریلی نمی‌کشید. از علما و متفکرین کشور گرفته تا فرماندهان سپاه و ارتش و بچه بسیجی‌های دلاور و خوشدل. با این حال نه کار جنگ خوابید و نه کار نظام.

این مملکت نخبه کم ندارد. هزاران گزینۀ مناسب آماده‌اند تا جاهای خالی را پر کنند. درست مثل شهید حاجی‌زاده که نگذاشت پرچم شهید طهرانی مقدم روی زمین بماند.

ما آسیب ندیده نیستیم! در این حدود نیم قرن اخیر آن‌قدر آسیب دیده‌ایم و دوباره روی پا ایستاده‌ایم که دیگر این شهادت‌ها و تخریب‌ها اثری روی ما ندارد. ما بیدی نیستیم که با این بادها بلرزیم ...

زیاده بر این عرضی نیست. اگر از احوالات ما خواسته باشید، خوبیم و بیمی از سرزنش خار مغیلان نداریم. به قول شهید سید مرتضی آوینی: «معنای باطنی «راه قدس از کربلا می‌گذرد» نیز همین است. راه ما به سوی قدس که نخستین معراج تکامل انسان است، راهی کربلایی است و راه کربلایی راهی است که با تحمل مشقات و از خود گذشتگی همراه است.»

راستی مردم رخت عزای محرم را از کمد درآورده‌اند. شاید کلام آخر را به واژه‌پردازی سید حمید برقعی برای حضرت ارباب علیه‌السلام بسپارم بهتر باشد:

بگو چه شد که من اینقدر دوستت دارم؟ / بگو محبت ما ریشه در ازل دارد

غلامتان به من آموخت در میانۀ خون /که روسیاهی ما نیز راه حل دارد