نظامیگری ترامپ و تهدید نظام بین‌الملل/ سایه جنگ هسته‌ای بر جهان
به گزارش خبرگزاری رسا به نقل از مهر، ابهام در مورد نوع رویکرد «دونالد ترامپ» به سیاست خارجی یکی از مسائل قابل توجه در طی سه ماه اخیر بوده است.
به قدرت رسیدن «دونالد ترامپ» در آمریکا و ادعاهای وی مبنی بر تمرکز بر زیرساخت‌های داخلی آمریکا باعث شده بود که برخی گمانه‌ها بر این اعتقاد باشند که آمریکا مجدداً پیش به سوی انزوا گرایی گام برمی‌دارد؛ اما تحرکات اخیر در سیاست خارجی واشنگتن نشان داد که استراتژی آمریکا در سطح جهانی کمابیش تداوم پیدا می‌کند. به نظر می‌رسد تیم امنیتی و نظامی ترامپ در سیاست‌گذاری دولت وی نقش مهمی ایفا می‌کند. حمله به مواضع داعش در افغانستان، اقدام نظامی در پایگاه الشعیرات سوریه، تداوم تنش با مسکو، شدت گرفتن بحران در شرق آسیا و مواردی از این دست نشان می‌دهد که کماکان رویکرد نظامیگری دولت آمریکا در سطح جهان تداوم پیدا می‌کند.
در این راستا «تام لو» استادیار علوم سیاسی در کالج پومونا، مقاله ای به رشته تحریر درآورده است. این مقاله در سایت تحلیلی نشنال اینترست منتشر شده که ترجمه آن پیش روی شماست.
سال گذشته «باراک اوباما» رئیس جمهور وقت امریکا از ژاپن و شهر هیروشیما بازدید کرد. قصد وی از این سفر ، بیان لزوم ایجاد جهانی عاری از سلاح های هسته ای و یادآوری این مهم بود که ما می توانیم آینده ای را انتخاب کنیم که در آن هیروشیما و ناکازاگی نه به عنوان آغاز حملات اتمی بلکه به عنوان شروع بیداری اخلاقی در ذهن ها شناخته شوند. در زمان اوباما بحث های خردمندانه بر محاسن هسته ای شدن، امکان ایجاد جهانی عاری از تسلیحات هسته ای و چگونگی ایجاد آن متمرکز شده بود. سخنرانی اوباما در هیروشیما درست است که حس امید سخنرانی پراگ 2009 در مورد منع گسترش سلاح های هسته ای را نداشت اما حداقل این حس را به شنونده انتقال داد که جهان اهمیت این موضوع را به خوبی درک کرده است.
در آن زمان این سفر فرصت بسیار خوبی بود که وحشت وقوع جنگ هسته ای را به تمامی جهانیان گوشزد می کرد. اما باید گفت که اقدامات دولت امریکا و ژاپن با سخنان رهبران آنها تطابق ندارد و هر دو کشور در مسیر نگران کننده گسترش تسلیحات هسته ای گام بر می دارند. واقعیت نگران کننده این است که نه تنها جهان به سمت توسعه محیط عاری از تسلیحات هسته ای حرکت نکرده بلکه به طور باورنکردنی و نگران کننده در مسیر گسترش سلاح های هسته ای گام بر می دارد. این واقعیت می تواند با رشد نظامی گری حمایت شده توسط «دونالد ترامپ» مرتبط باشد.
در 22 می سال جاری، ایالات متحده امریکا پیش نویس قرارداد منع گسترش سلاح های هسته ای را تدوین و منتشر کرد. این اقدام نمادین باقی می ماند زیرا دولتهای هسته ای آن را امضاء نکرده و ژاپن تمایلی جهت پیوستن به آن ندارد. ژاپن استدلال می کند که مذاکرات سازمان ملل در مورد منع گسترش تسلیحات هسته ای شکاف بین کشورهای دارای زرادخانه های هسته ای و کشورهای فاقد آن را عمیق تر کرده و این موضوع خطری جدی خواهد بود. در حالی که ژاپن هنوز مردد است، کره شمالی زرادخانه های هسته ای خود را افزایش و تواناییهای هسته ای و موشکی خود را گسترش می دهد و منطقه و جهان را بی ثبات می کند.
راه حل ترامپ جهت حل مسئله کره شمالی و ناامنی فزاینده جهانی، تشدید نظامیگری و گسترش تسلیحات هسته ای است. در طی مناظرات ریاست جمهوری، ترامپ عدم درک خود از تواناییهای هسته ای امریکا را بیان نمود. ترامپ استدلال می کند که تواناییهای هسته ای امریکا پیشرفته نیست، بنابراین می خواهد این تواناییها را توسعه داده به حدی که توانایی های هسته ای امریکا در جهان حرف اول را بزند.
به همین دلیل وی در لایحه بودجه پیشنهادی درخواست کرده است یک میلیارد دلار اضافه بر سازمان برای توسعه تسلیحات هسته ای در نظر گرفته شود. در طی انتخابات ریاست جمهوری ترامپ همچنین گفت: اگر عربستان، کره جنوبی و ژاپن هسته ای شوند، موضوع خیلی بد نبوده و امنیت نظام بین الملل با خطر مواجه نخواهد شد، تفکری که به نظر می رسد در زمان ریاست جمهوری وی نیز تغییر نکرده است.
این اظهارات نشان می دهد وی درک کافی از توان هسته ای امریکا و امکان وقوع جنگ هسته ای و عواقب آن ندارد. مسئله مهم دیگر این است که بی رحمی و قساوت قلب ترامپ، نظامیگری را افزایش خواهد داد. هر چه از زمان ریاست جمهوری ترامپ می گذرد، ما بیشتر متوجه می شویم که برنامه انزواگرایانه وی در طی انتخابات ریاست جمهوری 2016 افسانه ای بیش نبوده است. در اولین صد روز ریاست جمهوری، ترامپ حملات نظامی به سوریه، یمن و افغانستان را تصویب کرد. در آخرین لایحه بودجه دولت ترامپ، 639 میلیون دلار جهت اختصاص به بخش دفاعی درخواست شده، این مقدار جدا از 52.8 میلیارد دلاری است که در سال مالی جاری به بخش دفاعی اختصاص داده شده است. با این رقم، ایالات متحده یکی از شش کشوری است که مبلغ هنگفتی را به بخش دفاعی اختصاص داده اند.
واقعیت دیگر این است که ترامپ، متحدان امریکا نظیر ژاپن، اعضاء ناتو و کره جنوبی را جهت اختصاص بودجه بیشتر به امور نظامیگری تحت فشار قرار داده است. هر چند این فشارها با انتقادات و مخالفت هایی مواجه شده اما در نهایت توسط این کشورها مورد پذیرش قرار خواهد گرفت.
این چنین رویکردی به امنیت، در واقع همان معمای روابط امنیتی بین الملل کلاسیک است، معمایی که در آن اقدامات امنیتی انجام شده توسط یک کشور، ناامنی بیشتری برای سیستم بین المللی در پی خواهد داشت. افزایش هزینه ها و فعالیت های نظامی، ترس از کره شمالی و افزایش استخدام در گروههای تروریستی را تایید می کند. در همین حال که ترامپ نظامیگری را افزایش می دهد، هیچ یک از دو قدرت بزرگ هسته ای جهان (آمریکا و روسیه) اقدامی جدی جهت خلع سلاح بین المللی انجام نمی دهند.
در طی سخنرانی در هیروشیما در سال گذشته، اوباما از گسترش تسلیحات هسته ای و عدم تلاش برای ایجاد جهانی عاری از این تسلیحات در زمان حیات وی، ابراز نگرانی و تاسف کرد، احساسی که به نظر می رسد بسیار خوشبینانه و ساده لوحانه بوده است. با وجود کره شمالی متخاصم، ژاپن مخالف با خلع سلاح هسته ای، روسیه بی پروا و ایالات متحده بی ملاحظه و بی پروا، وقوع جنگ هسته ای کابوسی پذیرفتنی است.
جهت جلوگیری از وقوع یک جنگ هسته ای منع گسترش تسلیحات هسته ای و خلع سلاح باید از طریق کاهش توافقات نظامی دوجانبه و چندجانبه یا دیگر گزینه ها نهادینه شود. باید گفت که سفر نمادین اوباما به هیروشیما کافی نیست وقتی یکی از حامیان قدرتمند تسلیحات هسته ای ( دونالد ترامپ) به کدهای هسته ای ایالات متحده امریکا دسترسی دارد./۱۳۲۵//۱۰۲/خ