یادی از مرحوم آیت الله ابن الرضا

در آغاز سال نو خورشیدی ، ستاره دیگری از آسمان فقاهت و تقوا افول کرد که حضورش زینت اهل زمین بود و فقدانش غم افزا است.
مرحوم آیت الله حاج سید محمدعلی ابن الرضا خوانساری، شخصتی منحصربه فرد و از نوادر دوران بود.
این که انسان تشخیص دهد در کجای منظومه تشیع قرار بگیرد و علم و عمل و تجربه و تقوا را در مسیری مشخص بذل نماید، از کم تر شخصیتی دیده می شود چه این که برنامه ریزی دقیق و هدفمند از ویژگی افراد هوشمند و مدبر است.
این چنین دانشمندانی ، یک لحظه از عمر خود را نیز تلف نمی کنند و البته برای رسیدن به هدف عالی خود فداکاری ها می کنند و هزینه ها می پردازند.
ماندگاری فعالیت انسان های وارسته ای چون مرحوم آیت الله ابن الرضا از سویی در گرو اخلاص و تقوا است و از سوی دیگر در برنامه مدونی که برای همه عمر دارند .
رجعت این عالم فرزانه به دیار خویش پس از تحصیلات کافی و وافی در حوزه مقدسه قم و تاسیس حوزه علمیه ای با شکوه حاصل همین مدیریت عمر و حیات علمی است.
مدرسه علمیه ای مستقل و با مشیی خاص که گویا موزه ای است زنده از گذشته درخشان علم دینی که نه تنها بر سنت آموزشی قدیم تاکید دارد که روشی کاملا ملا پرور و فاضل خیز است.
طلاب این مدرسه در بازه ای از زمان از همه تعلقات رها می شوند و در سفری علمی به عقبه دروس حوزه نه تنها از دانش ادبیات عرب و فقه و منطق بهره می جویند که از ادبیات غنی و کهن فارسی خوشه چینی می کنند و در پایان این سفر پر بار علمی چنان بار بسته اند که از هم طرازان خود پیش ترند و در به دست آوردن آن چه ظاهرا در این مدت از آن محروم بوده اند زحمت چندانی ندارند که چرخ نیلوفری را به زیر آورده اند.
مرحوم آیت الله ابن الرضا این مدرسه بی همتا را از هر لحاظ مستقل بنا کرد و با اندیشه جامعی که داشت هم برای اساتید و هم طلاب ، محیطی را فراهم آورد که هیچ دغدغه ای جز دانش افزایی و به دوش گرفتن مسئولیت خطیر اجتماعی حوزوی نداشته باشند و در این راه مجاهدت فراوانی کرد.
مدرسه ابن الرضای خوانسار نه عقب گرد به گذشته و واپسگرا است که به هرچه بوی کهنگی بدهد ببالد و نه واداده است که قامت خویش را به هرلباس تازه ای بیاراید.
این مدرسه در ساختمانی متناسب با جغرافیا و امکانات معمول و متعارف روز ساخته شده و روش آموزشی سنتی و البته غنی و پرمایه ای دارد.
شاید مهم ترین رکن این مدرسه علمیه این بود که طلبه از بدو ورود و پذیرش، مستقیما با شخصیتی روحانی و نورانی برخورد می کرد و تا آخرین روز تحصیلش از نعمت چنین پدری مهربان بهره مند بود.
مدیری که فاصله ای با شاگردان نداشت و با آموزش هر حرف صد عمل می آموخت.
رغبت بسیاری از بزرگان برای تربیت فرزندانشان در چنین مکتبی خود نشانه جواهر نشانی این مدرسه دارد که اکنون باید در فقدان متولی و مدیرش به سوگ نشست.
مرحوم آیت الله ابن الرضا عمر شریفش را در احیای علوم آل محمد ( علیهم السلام) و تربیت شاگردان بسیار وقف و صرف کرد و مکتبی ماندگار از خود به یادگار گذاشت.
تجلیل از چنین شخصیتی که در طول حیاتش از تظاهر و تفاخر پرهیز داشت، بزرگداشت مشاهیر و مفاخر دین و خدمت به حوزه مقدسه علمیه است .
باشد که زحمات چنددهه این عالم فقید، اسوه و راه گشا و چراغ روشنی بخش رهروان راستین مدرسه اهل بیت عصمت و طهارت ( علیهم السلام ) باشد .