کوه و کاه
به گزارش سرویس پیشخوان خبرگزاری رسا، حجت الاسلام جواد محدثی در مطلبی با عنوان کوه و کاه در آخرین شماره نشریه پنجره به ارایه مطلبی آموزنده پرداخته است که متن آن بدین شرح است:
درخت، هرچه ریشهدارتر باشد، در برابر توفانها مقاومتر است.
انسان نیز، همچون درخت است.
ریشهاش، فکر و ایمان و فرهنگ و هویت است.
توفان هم، فرهنگ بیگانه است و موج لائیسم و گردباد فساد و سونامی ابتذال.
قرآن میفرماید:
«علیکم انفسکم...»1
مواظب خودتان باشید. اگر شما راه یافتهاید، گمراهان زیانتان نرسانند.
«در گذرگاه هیئت و زندگانی
«کوه» خواهی بود، یا چون «کاه»؟
موجهای خشمگین میخیزد از دریا
بادهای سهمگینی میوزد در راه
کوه اگر باشی، توانی ماند
روی در روی هزاران موج
سینه اندر سینه هر باد، هر توفان
کاه اگر باشی چه؟ میدانی؟
خرمنی را در مسیر بادها بنگر
آنچه ماند، گندم است و آنچه بادش میرباید، کاه.»2
این تکیهگاه، همان «هویت مکتبی» و «فرهنگ خودی» و اعتقادات ناب و ریشهدار دینی است که ما را همچون صخرههای عظیم، در برابر موجها و تندبادها استوار میدارد و تنهایی و کمجمعیتی و غربت و بییاوری، آدمی را سست و بیانگیزه نمیسازد.
اینجاست که کلام حضرت امیر (علیهالسلام) معنای زیبایی مییابد که:
«لا تستو حشوا فی طریق الهدی لقله اهله»3
در راه هدایت، به سبب کمی رهیافتگان، وحشت نکنید.
مهم «خودباوری» است.
مهم، طلب نکردن گوهری که داریم از دیگران است (آنچه خود داشت، ز بیگانه تمنا میکرد).
این «اعتماد به نفس» در سایه شناخت گوهرهای معرفتی و گنجینههای فکری و فرهنگی خویش است. وقتی دانستیم چه داریم و چند میارزد، با تحقیر «نصیحت دیگران، راه عوض نمیکنیم و به «فرهنگفروشی» نمیپردازیم.
امام کاظم (علیهالسلام) به یکی از اصحابش بهنام هشام، در ضمن توصیهها و رهنمودهای مفصل و بلند، میفرماید:
«ای هشام!... اگر در دست تو گردویی باشد و مردم بگویند که جواهر و لؤلؤ است، آیا به حال تو سودی دارد. در حالیکه میدانی آن گردوست؟ و اگر در دست تو گوهری باشد و مردم بگویند که گردوست، آیا ضرری به تو میزند، در حالیکه میدانی آنچه داری لؤلؤ و جواهر است؟...»4
این کلام حکیمانه میآموزد که قدر داشتههای خود را بدانیم و با سخنان و جوسازیها و تحقیرها و توهینها و برچسبها و... از آنچه داریم، دست نکشیم.
این ریشهها را بشناسیم و آنها را از «چشمه موقت» سیراب کنیم و زمینه بالندگی و رشد آنها را فراهم آوریم. تا توفانها ما را ریشهکن نکنند./916/د103/ع