۲۹ آبان ۱۳۸۹ - ۱۵:۲۰
کد خبر: ۹۰۸۶۵

کوه و کاه

خبرگزاری رسا ـ کوه و کاه نوشتاری ادبی و آموزنده از حجت الاسلام جواد محدثی است که در آخرین شماره نشریه پنجره منتشر شده است.
حجت الاسلام محدثي در همايش علمي کاربردي تبليغ

به گزارش سرویس پیشخوان خبرگزاری رسا، حجت الاسلام جواد محدثی در مطلبی با عنوان کوه و کاه در آخرین شماره نشریه پنجره به ارایه مطلبی آموزنده پرداخته است که متن آن بدین شرح است:

درخت، هرچه ریشه‎دارتر باشد، در برابر توفان‎ها مقاوم‎تر است.

انسان نیز، همچون درخت است.

ریشه‎اش، فکر و ایمان و فرهنگ و هویت است.

توفان هم، فرهنگ بیگانه است و موج لائیسم و گردباد فساد و سونامی ابتذال.

قرآن می‎فرماید:

«علیکم انفسکم...»1

مواظب خودتان باشید. اگر شما راه یافته‎اید، گمراهان زیان‎تان نرسانند.

«در گذرگاه هیئت و زندگانی

«کوه» خواهی بود، یا چون «کاه»؟

موج‎های خشمگین می‎خیزد از دریا

بادهای سهمگینی می‎وزد در راه

کوه اگر باشی، توانی ماند

روی در روی هزاران موج

سینه اندر سینه هر باد، هر توفان

کاه اگر باشی چه؟ می‎دانی؟

خرمنی را در مسیر بادها بنگر

آن‎چه ماند، گندم است و آن‎چه بادش می‎رباید، کاه.»2

این تکیه‎گاه، همان «هویت مکتبی» و «فرهنگ خودی» و اعتقادات ناب و ریشه‎دار دینی است که ما را همچون صخره‎های عظیم، در برابر موج‎ها و تندبادها استوار می‎دارد و تنهایی و کم‎جمعیتی و غربت و بی‎یاوری، آدمی را سست و بی‎انگیزه نمی‎سازد.

این‎جاست که کلام حضرت امیر (علیه‎السلام) معنای زیبایی می‎یابد که:

«لا تستو حشوا فی طریق الهدی لقله اهله»3

در راه هدایت، به سبب کمی ره‎یافتگان، وحشت نکنید.

مهم «خودباوری» است.

مهم، طلب نکردن گوهری که داریم از دیگران است (‎آن‎چه خود داشت، ز بیگانه تمنا می‎کرد).

این «اعتماد به نفس» در سایه شناخت گوهرهای معرفتی و گنجینه‎های فکری و فرهنگی خویش است. وقتی دانستیم چه داریم و چند می‎ارزد، با تحقیر «نصیحت دیگران، راه عوض نمی‎کنیم و به «فرهنگ‎فروشی» نمی‎پردازیم.

امام کاظم (علیه‎السلام) به یکی از اصحابش به‎نام هشام، در ضمن توصیه‎ها و رهنمودهای مفصل و بلند، می‎فرماید:

«ای هشام!... اگر در دست تو گردویی باشد و مردم بگویند که جواهر و لؤلؤ است، آیا به حال تو سودی دارد. در حالی‎که می‎دانی آن گردوست؟ و اگر در دست تو گوهری باشد و مردم بگویند که گردوست، آیا ضرری به تو می‎زند، در حالی‎که می‎دانی آن‎چه داری لؤلؤ و جواهر است؟...»4

این کلام حکیمانه می‎آموزد که قدر داشته‎های خود را بدانیم و با سخنان و جوسازی‎ها و تحقیرها و توهین‎ها و برچسب‎ها و... از آن‎چه داریم، دست نکشیم.

این ریشه‎ها را بشناسیم و آن‎ها را از «چشمه موقت» سیراب کنیم و زمینه بالندگی و رشد آن‎ها را فراهم آوریم. تا توفان‎ها ما را ریشه‎کن نکنند./916/د103/ع

ارسال نظرات