اکهارت توله برگشت به خدا را به فراموشی سپرده است

متاسفانه شما نه اسلام را درست میشناسید نه افکار اکهارت توله را

خداوند سبحان خودش چندین بار در قران فرموده لاتخف و لاتحزن. ما از چی می‌ترسیم؟ از چیزی که از آن آگاه نیستیم یعنی چیزی قرار است واقع شود که موجب ترس ما خواد شد. پس ترس ما از اتفاقی که قرار است در آینده رخ بدهد است. می‌فرماید لاتحزن. ما نسبت به چه اندوه می‌خوریم؟ از آنچه اتفاق افتاده و تمام شده. غم و غصه‌ی ما از گذشته است. در واقع خداوند رحمان به ما زندگی بدون ترس و حزن را توصیه می‌کند که همان زندگی در حال است. وقتی ذهنت درگیر اندوه و ترس نباشد تمرکزش بر حال است. وقتی متمرکزی چشم‌هایت بهتر می‌بیند و گوش‌هایت بهتر می‌شنوند و صم بکم عمی نیستی و بیشتر قادر به دیدن زیبایی‌های خلقت و حقیقت خلقت خواهی شد. اکهارت توله منظورش از بی‌ذهنی چنین چیزی است. کلا آدم وقتی اسیر منفی‌بافی و فکرهای ناشی از ترس و اندوه نیست همه چیز را زیبا و دلپذیر می‌بیند. نه اینکه زیبا و دلپذیر نباشند بلکه همه چیز دنیا را خدا زیبا و دلپذیر آفریده اما ما غرق در مصائب و با فیلتر ترس و حزن آن‌ها را ادراک می‌کنیم.

ریشه این حرفا بودیسم و هندوئیسم هست

نباید فریب ظاهر کلمات را خورد. بعضی از واژه ‏ها که در دین مقدس اسلام معنای متعالی دارند در آثار اکهارت توله تکرار شده‏ اند. از این رو لازم است نظام فکری این افراد را رصد نمود و نگرش‏ های بنیادین آن‏ها را شناخت. کلمه‏ ای مانند بخشش که در متون اخلاقی اسلام کاملا توحید محورانه معنا می ‏شوند و باعث ارتباط بیشتر انسان‏ها با خالق هستی می ‏گردند در اندیشه ‏های اکهارت‏توله انسان محورانه و زمینی بکار رفته ‏اند و حتی باعث ندیدن مشکلات روانی بشر ماشینی در غرب شده و به استمرار نظام سلطه کمک می‏کند

یکی از مفاهیم مطرح شده در آثار اکهارت، کلمه «بخشش» است. در متون اسلامی، مفهوم بخشش در عرصه حیاتِ جمعی و تعامل با افراد در اجتماع وارد شده و به معنای صَرف نظر کردن از حقّ معنوی و مالی خود و یا سهیم نمودن دیگران در امکانات شخصی است. این گونه بخشش در متون دینی، در صورتی فضیلت اخلاقی محسوب می‌شود که با قصد خیر رساندن به دیگران و کسب رضایت خدا انجام شده باشد.(انسان کامل، مرتضی مطهری، انتشارات صدرا، 1376، ص 301)

واژه بخشش در کلمات اکهارت به معنی چشم پوشی از داشته‌های خویش و شریک کردن دیگران در دارایی‌های خود نیست، بلکه به معنی چشم پوشی از نگرانی‌ها و گذشتن از خود است؛ به عبارت دیگر بخشش در نظام اندیشه اکهارت ، نه با سرگذشت دیگران پیوند می‌خورد، نه با انگیزة ورود به عالم معنا و کسب فضیلت اخلاقی انجام می‌شود؛ یعنی نه خدا در آن به چشم می‌خورد و نه رسالت اجتماعی در آن دیده می‌شود.

در اندیشه اکهارت توله، آدمی فقط، باید به مطالبه‌گری بپردازد و البته مدیون و گناهکار دیدنِ خویش با اصالت لذت نمی‌سازد؛ به همین دلیل، آدمی که خودش را مدیون ببیند، غیر از این‌که جایگاه خود را پایین آورده، کام‌جویی و بهره‌وری چندانی هم از مواهب موجود نمی‌برد و هر کس که لب به شِکوه باز کند، خود را از کامیابی محروم کرده ‌است.

پسندیدم ولی بسیار ناقص بود

سلام من کتاب نیروی حال را خوانده ام.کتاب سنگینی ست باید روی جملاتش بسیار فکر کرد.البته من نیخوام تله را بُت کنم اما برای سلک وسلوک یه پله خوبی است به شرطی که زیر نظر استاد کتاب رو بخونی.
مثلا از خواندن قرآن یه سری داعش به وجود میاین و از خواند همان قرآن هم حججی ها ظهور میشود.
محمداسماعیل دولابی معروف به حاج اسماعیل دولابی (ره) میفرمایند : گذشته که گذشت و نیست، آینده هم که نیامده و نیست. غصه‌ها مال گذشته و آینده است. حالا که گذشته و آینده نیست، پس چه غصه ای؟ تنها حال موجود است که آن هم نه غصه دارد و نه قصه.
«در هر آن که در یاد خدا هستیم در راهیم. حیف است انسان روی آینده حساب کند چون هنوز نیامده است و الان موجود نیست. گذشته هم که گذشت و رد شد. در هر منزلی که هستیم باید آن را قدر بدانیم و با خدای خود خوش باشیم. تلخ باشد یا شیرین یا ترش فرقی نمی‌کند. چون مربی ما، خدای ما، ما را تربیت می‌کند و می‌سازد.»

هر شخص خدا رو یکجور درک میکند ، این مقاله فقط نقد کرده و هیچ ارزش دیگه ای نداره ، اگه نقدش هرکسی رو قانع کنه قبولش میکنه ، انسان باید دائم درحال یادگیری باشه و به خوندن یک کتاب یا فقط قرآن اکتفا نکنه ، اگه میخوای سرسپرده نشی ، آگاهی معنوی و دانشی خودتو بالا ببر در همه زمینه ها
موفق باشید

من هم با دوست گرامی که از قول حاج آقا دولابی جملاتی شبیح به این اثر فرمودند موافقم
درزندگی روزی نبود که پریشان سردرگم نباشم ولی وقتی کتاب اکهارت تله رو خو ندم به آرامش وسکونی عجیب رسیدم
دنیای انسان رو ذهن خراب میکنه گویی اگو ئی که اکهارت ازش میگه همون شیطان بزرگ ویا برادرش ترس هست
من ازگمراهی اینها به لحظه پناه میبرم وسکوت که دراین دنیای مادی ازهرچیز به خدا شبیح تر هستن واونقدر غرق در نعمات خدا میشم مثل نفس مثل سکوت آفرینش مثل هواواکسیژن مثل دستان وبند بند انگشتان که حتی کوه هی ازغم ونگرانی نمیتونه منو ازبدنیا اومدن ناشکروناسپاس کنه خدا ولبخندش رو ورحمت بیکرانش رو نسبت به مخلوقات حس میکنم وغرق در شکرگذاری
اکهارت دانش با دانش روز ثابت کرده که پیامبر اسلام عزیز فرستاده ی بر حق وکلام خدا حقیقت محض ((هرچند خودش به زبان این رو اقرار نکرده باشه))

شکافی که اکهارت بین آرامش و عواطف ایجاد می‌کند، از نگرش وی دربارۀ «آرامش» سرچشمه می‌گیرد. او آرامش را نه‌ تنها در سامان دادن به عواطف نمی‌بیند، بلکه نتیجه از کار انداختن احساسات می‌داند. او می‌گوید عواطف را بخشکانید تا بتوانید از دردسر قضاوت‌ها و در نهایت از شرّ تنش‌های ذهنی در امان باشید.
مدیریت عواطف در اندیشه اکهارت به مدیریت ذهن تبدیل می‌شود و رشد عاطفه جای خود را به رفع آن می‌دهد. وی ذهن را به جنگ عواطف می­فرستد و عشق و آرامش را در مقابل عواطف و احساسات قرار می‌دهد و عواطف را برآمده از قضاوت­های ذهن می­داند.
روشن است با چنین نگرشی، آدمی هیچ‌گاه نمی‌تواند فضایل انسانی، همچون عشق، محبت، ایثار و هم‌دردی با دیگران را در گلستان روح خود به شکوفایی رساند و این دسته از خصایص روحی را به عنوان آرمان و مطلوب تعقیب نمی‌نماید؛ چون از اساس به عنوان ارزش مطرح نبوده‌اند. البته چنین فضایلی در نوشته‌های اکهارت چندان مورد توجه قرار نگرفته‌اند. اگر هم در حدّ الفاظ و کلمات در نوشته‌هایش پیدا شوند، یا در معانی دیگری به‌کار رفته‌اند، «هم چنان که در مورد کلمه بخشش گفته شد» یا با مبنای فکری و نظام اندیشه وی تناسبی ندارد و در این مجموعه جای نمی‌گیرد.
اکهارت توله غیر از عواطف، ساحت روح آدمی را کاملاً خالی می‌بیند و اگر در پستوی ذهنش برای روح، ابعاد و قوایی را قائل باشد، دستوری برای رشد و شکوفایی این قوا ندارد

اکهارت احساس قصور و گناه را نه فقط مذموم که منافی معنویت می‌شمارد. وی بر این باور است که اگر کسی بعد از انجام کارهای منفی و امور ناشایست، نسبت به گذشته خود احساس تقصیر کرد، درون خود را آشفته نموده و انرژی خود را هدر داده است. اکهارت تلاش می‏کند دیگران نسبت به لغزش‏های گذشته، نگاه منفی نداشته و احساس منفی پیدا نکنند.
به راستی اگر گذشته زندگی انسان‌ها نباید مشمول بازبینی و بازنگری واقع شود، اکهارت توله به چه دلیل مخاطبان خود را به اصلاح رفتار و باور فرا می‌خواند؟ اگر آن‌چه اتفاق افتاده است همه درست بوده، اصولاً اکهارت به دنبال چیست؟ آیا جز این است که تحول خواهی اکهارت و دعوت وی به تغییر، لغو خواهد بود؟ با این منطق، کارگاه‌های وی و کتاب‌هایش بی‌فایده خواهد بود.

وی چون نتوانسته بین احساس تقصیر در درگاه خداوند و نشاط معنوی جمع کند، این احساس را موجب آشفتگی درونی می‌شمارد، و چون نتوانسته بین «احساس قصور» و «یأس» تفکیک قائل شود، آن را با معنویت، ناسازگار دانسته است.
برخلاف گمانِ اکهارت، می‌توان تصور کرد که «چون انسان از ظرفیت‏های وجودی خود، برای رسیدن به خدا بهره کامل نگرفته است» شایستۀ مذمّت است. صد البته اگر احساس قصور، به یأس و نومیدی از رحمت الهی منجر شود، این احساس، چون به قطع ارتباط با خداوند منتهی می‌شود، مذموم است.
چنین نومیدی به این معناست که آدمی قدرت خدا را و یا رحمت او را محدود بداند که در حقیقت باور به عاجز بودن یا ناقص بودن خداست. در متون اسلامی این احساس از گناهان کبیره شمرده شده است.
واقعیت این است که احساس قصور نه‌تنها مانع نیست، که موتور محرّک است. وجود عاملی که انسان را در تقصیرها، مورد خطاب و عتاب قرار می­دهد و در متون اسلامی به آن نفس لَوّامه گفته می‌شود. از موهبت‏هایی است که خداوند متعال برای تحرّکِ سریع­ترِ موتور معنویت و خداخواهی، در وجود انسان تعبیه نموده. بر خلاف تصوّر اکهارت توله، تا زمانی که این میل در انسان سوسو می‌زند و عرض اندام می‌کند، گویای بهره­مندی انسان از حیات معنوی است، نه زوال معنویّت.

باید فراموش کرد ایده اکهارت توله از نگاه اومانیستی در فرهنگ غرب سرچشمه می‌گیرد. فرهنگ اومانیسم، انسان را خدای خویش و خدای هستی می‌داند و طبعاً در مقابل هیچ مقامی بدهکار نبوده و نیاز به پاسخ‌گویی ندارد. بخشش دیگران در مورد او نیز بی‌معناست. چنین موجودی باید به استیفای حقّ خود بپردازد، نه ادای دَین به خدا.

اینا چه ربطی به حوزه انقلاب داره؟

جالب بود ولى از طرفيم شما خواننده رو دعوت به عقيده فاسد وحدت وجودى دعوت ميكنين

جالب بود ولى از طرفيم شما خواننده رو دعوت به عقيده فاسد وحدت وجودى دعوت ميكنين

متاسفم برای شما و مقاله تان. کسانی که دین را تبلیغ می کنند فقط به دنبال منافع خویش هستند

سلام وعرض ادب ودرود خدا برشما، به نظرم که نظرات ایشان هم در نوع خودش جالبه ،متاسفانه تعصب باعث عدم پیشرفت انسان هست ،تمرکز بر زیبایی و ثواب هست که انسان از گناه دوری میکنه ،متاسفانه دائما از ما خواستن که تمرکز روی گناه داشته باشیم تا ثواب ،اگر کارهای خوب رو بیشتر ترویج بدیم به نظرم مشکلاتمان کمتره ،دائما به دنبال یک شیطان یا یک دشمن بودیم تا باهاش بجنگیم که تزکیه کنیم ،دوست عزیز مشکلات هست ،راه و مسیر جالب و طولانی، کمی بیشتر تعقل کنیم ....

بیا بیرون از اون دنیای خوشگلت

واقعا متاسفم برای هر کسی کهحرفهای اکهارت تله را نتونه درست درک کنه. اتفاقا اصل و اساس تمام کتابها و صحبتهای ایشون کندن از تمام تعلقات مادی و دنیوی و هر چیزی که از جنس فنا باشه هست و اتفاقا در جای جای کتاب قدرت حال ایشون دارن اشاره میکنن به اینکه ارامش واقعی فقط در ارتباط با خود یعنی همون خدای درونمون هست و جاهایی که ایشون ذهن را نکوهش کردن منظورشون ذهن درگیر گذشته و اینده هست و نه ذهن سازنده، ایشون از یک دین خاص حرفی نمیزنن معتقدن اصل و اساس ارامش ارتباط با خدای درون هست حالا دین و ایین هر چی که میخاد باشه. حالا وااااااااقعا با تممممممماااااام وجودم متاسفم برای کسانی که اینقدر نتونستن عمق حرف‌های ایشون را درک کنن که میگن برگشت به خدا را فراموش کرده...... جای جای کتابش داره میگه ارتباط با خود، این خود همون خداست که تو خود قران هم گفته شده از رگ گردن به شما نزدیکترم، پس تصور شما از اون خدایی که ادعا دارید اکهارت تله فراموشش کرده چیه واقعا???????????????

اکهارت دقیقا داره حرف شمس تبریزی و پیامبرا و عرفای دیگرو میزنه پیامبر خودش چندین روز در غار بود و ذهنش خالی کرد و بهش الهام شد یعنی نفسشو کشت و ما روایت محکم داریم که اصلی ترین هدف انسان کشتن به حق نفسش هستش که اصلا راجبش تو رسانه ها و مذهبیون اکثرا گفته نمیشه چرا چون انسان های نفسانی بشدت از بیداری حراس دارن و نمیخوان مردم به بیداری برسن چون وقتی مردم بیدار شن دیگه اونها اعتباری بین مردم ندارن یعنی نفسشون و حال اکهارت به اشراق رسیدن بوده و خب برای ما مسلمونها متعصب از خود راضی بشدت ناراحات کنندس چون ما خیلی سرمایه گذاری کردیم برای بهشت اخرت

سلام. عقل جزوی که مولوی میگه همون ذهن، ایگو و شخصیت شده. البته ذهنی که دچار خطا شده. رنج ها هم آلارم این خطاها هستن و توجه انسان به رنجش اونو متوجه هم هویت شدنش با چیزهای فانی هست. عقل جزوی را وزیر خود مگیر. اکهارت هم از همین منظر صحبت میکنه.
در مورد خدا هم دقیقا خود اکهارت تو برنامه زمینی نو که تو 10 قسمت پخش شده و در یوتیوب هم هست میگه ما خدا نیستیم بلکه از خداییم.
حتی راجع به تسلیم هم واضح توضیح میده.
بهتر هست که با حضور شنونده و خواننده باشیم نه با عقل جزوی.

اکهارت با انکار غیب خودش و پیروانشو به نابودی کشونده

مطلب جالبی بود

به نظرم سوادتان‌ در حد تحلیل‌ این نویسندگان‌ نمی‌ باشد!

متاسفانه شما اگر نیروی هستی رو درک کرده بودید دیگه هیچوقت قضاوت نمیکردید اقای اکهارت تله رو و در واقع اگر در حرف این اقا رو درک کرده بودید و حسش کرده بودید دیگه قضاوت نمیکردید چون در واقع این ذهن شماست که داره قضاوت میکنه

سلام خدمت همه دوستان
یکی از آموزش های ساده آقای اکهارتو البته دین اسلام قضاوت نکردن و اظهار نظر نکردن در مورد چیزیسیت که دانش و معلوماتی در باره ان نداریم. تمام حرفهای شما از من ذهنی است که اصلی ترین پیام و آموزش اکهارت است . نه تنها من ذهنی شما بلکه هیچ انسان دیگری فتوا به درست و حیاتی بودن پیام اکهارت نمی دهد. تاریکی نور را نمی شناسد.

شما برو مفاتیح الجنانتو بخون.تو رو چه به تحلیل اکهارت توله.هنگ منگ میککنی.

اکهارت توله در بیشتر سخنرانی هاش و آثارش از نام خدا به عنوان آشکار نشده نام برده و خودش صریحا اذعان داشته که من مستقیما نام خدا رو نمیبرم چون از اسمش تحریف زیاد شده من با مطالعه آثارش خدای واقعی رو شناختم و نور خدا رو هم در چهره ایشون میبینم برای مخالفان ایشونم واقعامتاسفم

مدتیه که غرق در کتاب ها و جهان بینی اکهارت شدم. مطالعات زیادی در حوزه فلسفه و عرفان اسلامی داشتم. جالبه که یه شخصی بسیار دور از فرهنگ اسلام و عرفانی ما آنقدر زیبا به حقایق دست یافته و آنقدر زیبا بیانشان میکنه.نویسنده محترم من تو متون ایشون جایگاه والایی برای خدا دیدم که با عنوان هستی حقیقی که همه موجودات جزوی از اون هستند و کاملا منطبق بر وحدت وجود از دیدگاه فلسفه اسلامی هست . اعتقاد به جاودانگی روح بعد از مرگ . تاکید بر مقام رضا و تسلیم بودن به تقدیر الهی در عین تلاش و برنامه ریزی ، با بیان بسیار زیباش من و خیلی از مشتاقان یافتن حقیقت و درک عمیق هستی و خداوند رو به وجد میاره. و با نگاه دقیق و موشکافانه همه بند بندکتاب هاشو تا حالا مطالعه کردم اصلا نکته کفر آمیز و انحرافی ندیدم.

اصلا فهمیدی اکهارت چی میگه؟ خداییش نه جدی چیزی از حرفهاش تونستی بفهمی که نقدش هم میکنی یا کتاباشم نخوندی از ترس اینکه گمراه شی

درود ،اگر پیوسته مطالب اکهارت رو دنبال کنید ،میبینید که توله انسان را از مرحله حکمت نظری و حکمت عملی گذر میده و دقیقا انسان رو به حکمت حقیقه میرسونه ،که همان آرامش و به ذات قائم شدن میباشد .
کنه کلام مهم هست که مخاطب چگونه آن را دریافت
ودرک کند ،بشرطی که دست از تعصبات و مقایسه ها و کور فهمی برداریم .

حرفهای اکهارت دریچه ای رو به دنیای جدیده، دنیایی رها از سلطه ذهن و مذاهب

به نظر من یک مدار آگاهی خاصی میطلبه که کاملا مفاهیم اکهارت رو درک کنیم.و نگارنده ی این مقاله به مطالعه ی اجمالی متن کتاب و صد البته متن ترجمه شده ی کتاب بسنده کرده است.تصور کنید زیستن در لحظه ی حال و جدایی از خاطرات و گذشته و همچنین آینده چه آسیبی ممکن است به یکتاپرستی بزند؟ واقعا کدام مکتب اصیل خداشناسی مخالف این مفهومه؟ مگر دعا کردن چیزی غیر از اینه؟ در لحظه ی دعا و نیایش انسان در گذشته است و نه در آینده.بلکه در ارتباط صرف با منبع هستیه.و همه ی ما لحظه ی نیایش خالصانه رو معنوی ترین لحظات میدونیم.رهایی که اکهارت از اون حرف میزنه به هیچ عنوان منظورش فراموشی خدا نیست.بلکه رهایی از تفکراته.جااب اینکه خود نویسنده ی این مقاله اعتراف کرده که اکهارت تاکید داره که باید ذهن منفی رو به طور کامل حذف کرد.خب مگر نه اینکه تفکرات منفی هرگز منبعی الهی ندارند و دقیقا منبع اونها نبود الهی است.و اگه از زاویه ی دین اسلام هم نگاه کنیم "مومنان واقعی هرگز اندوهگین نمیشوند" این الان چه تناقصی با آموزه های اکهارت داره؟

سلام و عرض ادب و احترام
بنده سال‌هاست اندیشه‌های اکهارت تول رو مطالعه و تمرین می‌کنم. به نظرم اینطور میاد که نویسنده‌ی این مقاله در خبرگزاری رسا کمی در مطالعه طرز فکر اکهارت عجله به خرج دادند، به طوریکه حتی واضح‌ترین اعتقادات اکهارت یعنی خداوند یکتا و همچنین به‌کارگیری آگاهانه ذهن رو کاملا در مقاله معکوس جلوه دادند. بنابراین، از نویسنده عزیز مقاله خواهشمندم مجدد و اینبار با دقت و جامعیت، تمامی نظرات اکهارت تول رو مطالعه نمایند و اگر احساس فرمودند این مقاله نیاز به ویرایش دارد حتما این کار را انجام دهند و اگر همچنان برداشت خودشون رو صحیح دانستند هم که طبیعتا در داشتن هرگونه نظری (با آگاهی به جوانب مختلف حق‌الناس) مختار هستند.
با آرزوی موفقیت و شادی برای همه عزیزان

بیسوادی از تک تک کلماتی که نوشتید میباره به نظر میاد که شما چیزی از اکهارت توله نمیدونید و با اظهاراتِ ناپُخته تون دارین سَمتِ یه خدایی رو میگیرید و نشونش میدید (با حرفاتون) که همون خدارو به شدت کم و ناچیز و نیازمند جلوه دادید درست عینِ یه موجود زنده یا به شکل یه آگاهیِ مُجَزا که مدام در حال قضاوتِ یعنی اون چیزی که شما ازش دم میزنید ... بهش بر میخورد که همچین آدم بیسوادی داره طرفش رو میگیره !!!!!! چقدر....... آخه چقدر هرچیزی حد و اندازه ای داره حتی ......

نسبت به درک خودتون نظر دادید ....هر کسی از ظن خود شد یار من