سخنان پیامبر(ص) روشن گر حق و باطل است
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا در مشهد، حضرت محمد(ص) مصطفی آخرین فرستاده الهی اولین و آخرین بهانه آفرینش است که خداوند زمین و کائنات را جز به واسطه وجود ایشان خلق نکرد. او که معیار، میزان و تشخیص انسان کامل است، حیات و زندگی اش را صرف تعلیم و تزکیه انسان ها کرد و در پرتو این درس های مکتب اسلام بسیاری از مرارت ها و سختی ها را بردوش کشید؛ اما هیچ گاه ناله و شکوه ای از جانب نبی اکرم(ص) به آسمان بلند نشد؛ چرا که وسعت تفکر و اندیشه این پیامبر آسمانی فراتر از اقیانوس زمینی است و نمی توان هیچ ترازویی را ملاک صبر و استقامت او در مسیر رسالتش تعیین کرد. در این نوشتار سعی شده است به برخی از ویژگی های پیامبر اعظم(ص) از نگاه نهج البلاغه حضرت علی(ع) پرداخته شود.
ویژگی های پیامبر اعظم(ص) از زبان امام علی(ع)
پیامبر اکرم(ص) به امیرالمؤمنین(ع) فرمود: «علی! کسی جز تو و من خدا را نشناخت و کسی جز خدا و تو مرا نشناخت و کسی جز خدا و من تو را نشناخت.»
حضرت علی(ع) در ضرورت شناخت پیامبر اکرم(ص) می فرماید: برای تو کافی است که راه و رسم زندگی پیامبر اسلام(ص) را اطاعت نمایی، تا رهنمای خوبی برای تو در شناخت بدی ها و عیب های دنیا و رسوایی ها و زشتی های آن باشد؛ چه این که دنیا از هر سو بر پیامبر(ص) باز داشته و برای غیر او گسترانده شد. از پستان دنیا شیر نخورد، و از زیورهای آن فاصله گرفت.»
در ادامه همین خطبه درباره اسوه بودن آن حضرت و لزوم اقتدا به او می فرماید: «پس به پیامبر پاکیزه و پاکت اقتدا کن، که در(راه و رسم) او الگویی است برای الگو طلبان و مایه فخر و بزرگی است برای کسی که خواهان بزرگواری باشد.»
حضرت علی(ع) در جایی دیگر هم می فرماید: «پس به راستی کسی که در بستر خویش با شناخت خدا و پیامبر(ص) و اهل بیت آن حضرت بمیرد، شهید از دنیا رفته و پاداش او بر خداست و ثواب اعمال نیکویی را که قصد انجامش را داشته خواهد برد.»
امیرالمومنین علی(ع) در خطبه دوم نهج البلاغه می فرماید: «و شهادت می دهم که محمد(ص) بنده خدا و فرستاده اوست. خداوند او را با دینی آشکار و نشانه ای پایدار و قرآنی نوشته شده و استوار و نوری درخشان و چراغی تابان و فرمانی آشکار کننده، فرستاد تا شک و تردیدها را نابود سازد و با دلایل روشن استدلال کند و با آیات الهی مردم را پرهیز دهد و از کیفرهای الهی بترساند.»
در خطبه 72 نهج البلاغه، حضرت علی(ع)، ویژگی های پیامبر(ص) را این گونه بر می شمارد: «بار خدایا! ای گستراننده هر گسترده! و ای نگهدارنده آسمان ها! و ای آفرینده دل ها بر فطرت های خویش! دل های رستگار و دل های شقاوت زده. گرامی ترین دروها و افزون ترین برکات خود را بر محمد(ص) بنده و فرستاده ات اختصاص بده، که خاتم پیامبران گذشته و گشاینده درهای بسته و آشکار کننده حق با برهان است. دفع کننده لشکرهای باطل و درهم کوبنده شوکت گمراهان است؛ آن گونه که بار سنگین رسالت را بر دوش کشید و به فرمانت قیام کرد و به سرعت در راه خشنودی تو گام برداشت. حتی یک قدم به عقب بر نگشت، و اراده او سست نشد و در پذیرش و گرفتن وحی نیرومند بود، حافظ و نگهبان عهد و پیمان تو بود و در اجرای فرمانت تلاش کرد تا آنجا که نور حق را آشکار و راه را برای جاهلان روشن ساخت و دل هایی که در فتنه و گناه فرو رفته بودند، هدایت شدند. پرچم های حق را برافراشت و احکام نورانی را برپا کرد؛ پس او پیامبر امین و مورد اعتماد و گنجینه دار علم نهان تو و شاهد روز رستاخیز و برانگیخته تو برای بیان حقایق و فرستاده تو به سوی مردم است.»
وصف پیامبر اسلام و اهل بیت(ع) در خطبه 94 نهج البلاغه
«تا این که کرامت اعزام نبوت از طرف خدای سبحان به حضرت محمد(ص) رسید. نهاد اصلی وجود او را از بهترین معادن استخراج کرد و نهال وجود او را در اصیل ترین و عزیزترین سرزمین ها کاشت و آبیاری کرد؛ او را از همان درختی که دیگر پیامبران و انبیاء خود را از آن آفرید، به وجود آورد، که عترت او بهترین عترت ها و خاندانش بهترین خاندان ها و درخت وجودش از بهترین درختان است. در حرم امن خدا رویید و در آغوش خانواده کریمی بزرگ شد، شاخه های بلند آن سر به آسمان کشیده که دست کسی به میوه آن نمی رسید؛ پس پیامبر(ص) پیشوای پرهیزکاران و وسیله بینایی هدایت خواهان است. چراغی با نور درخشان و ستاره ای فروزان و شعله ای با برق های خیره کننده و تابان است. راه و رسم او با اعتدال، و روش زندگی او صحیح و پایدار و سخنانش روشنگر حق و باطل و حکم او عادلانه است. خدا او را زمانی مبعوث فرمود که با زمان پیامبران گذشته فاصله طولانی داشت و مردم از نیکوکاری فاصله گرفته و امت ها به جهل و نادانی گرفتار شده بودند.
«قرارگاه پیامبر(ص) بهترین قرارگاه و محل پرورش و خاندان او شریف ترین پایگاه است. در معدن بزرگواری و گاهواره سلامت رشد کرد. دل های نیکوکاران شیفته او گشته، توجه دیده ها به سوی اوست. خدا به برکت وجود او کینه ها را دفن کرد و آتش دشمنی ها را خاموش کرد. با او میان دل ها الفت و مهربانی ایجاد کرد و نزدیکانی را از هم دور ساخت. انسان های خوار و ذلیل و محروم در پرتو او عزت یافتند، و عزیزانی خود سر، ذلیل شدند. گفتار او روشنگر واقعیت ها و سکوت او زبانی گویا بود.»
«و گواهی می دهم که محمد(ص) بنده و فرستاده اوست. او را فرستاد تا فرمان وی را آشکار و نام خدا را بر زبان راند. پس با امانت، رسالت خویش را به انجام رساند. با راستی و درستی به راه خود رفت و پرچم حق را در میان ما به یادگار گذاشت. هر کس از آن پیشی گیرد از دین خارج و آن کس که از آن عقب ماند هلاک گردد و هر کس همراهش باشد رستگار شود. راهنمای این پرچم، با درنگ و آرامش سخن می گفت و دیر و حساب شده به پا می خاست و آنگاه که بر می خاست سخت و چالاک به پیش می رفت. پس چون در اطاعت او درآمدید و او را بزرگ داشتید، مرگ او فرا رسید و خدا او را از میان شما برد. پس از او، چندان که خدا خواهد، زندگانی می گذرانید، تا آن که خدا شخصی را برانگیزاند که شما را متحد سازد و پراکندگی شما را جبران نماید. مردم! به چیزی که نیامده دل نبندید و از آن که درگذشت، مأیوس نباشید، که آن پشت کرده. اگر یکی از پاهایش بلغزد و دیگری برقرار باشد، شاید هر دو پا به جای خود برگشته و استوار ماند.»
خطبه 108 نهج البلاغه: «پیامبر(ص) را از درخت تنومند پیامبران، از سرچشمه نور هدایت، از جایگاه بلند و بی همانند، از سرزمین بطحاء(2)، از چراغ های برافروخته در تاریکی ها و از سرچشمه های حکمت برگزید. پیامبر(ص) طبیعی است که برای درمان بیماران سیار است. مرهم های شفابخش او آماده و ابزار داغ کردن زخم را گداخته. برای شفای قلب های کور و گوش های ناشنوا و زبان های لال، آماده و یا داروی خود در پی یافتن بیماران فراموش شده و سرگردان است.»
خطبه 109 نهج البلاغه: «پیامبر(ص) دنیا را کوچک شمرد و در چشم دیگران آن را ناچیز جلوه داد. آن را خوار شمرد و در نزد دیگران خوار و بی مقدار معرفی فرمود و می دانست که خداوند برای احترام به ارزش او دنیا را از او دور ساخت و آن را برای ناچیز بودنش به دیگران بخشید. پیامبر(ص) از جان و دل به دنیا پشت کرد و یاد آن را در دلش میراند. دوست می داشت که زینت های دنیا از چشم او دور نگهداشته شود، تا از آن لباس فاخری تهیه نسازد، یا اقامت در آن را آرزو نکند و برای تبلیغ احکامی که قطع کننده عذرهاست، تلاش کرد و امت اسلامی را با هشدارهای لازم نصیحت کرد و با بشارت ها مردم را به سوی بهشت فراخواند و از آتش جهنم پرهیز داد. »
خطبه 116 نهج البلاغه بیان چگونگی انجام رسالت پیامبر(ص)
«خداوند پیامبر را فرستاد تا دعوت کننده به حق، و گواه اعمال خلق باشد. پیامبر(ص) بدون سستی و کوتاهی، رسالت پروردگارش را رسانید و در راه خدا با دشمنانش بدون عذرتراشی جنگید. پیامبر(ص) پیشوای پرهیزکاران و روشنی بخش چشم هدایت شدگان است.»
خطبه231نهج البلاغه: «پیامبر اسلام(ص) آنچه را که به او ابلاغ شد، آشکار کرد و پیام های پروردگارش را رساند. او شکاف های اجتماعی را به وحدت اصلاح و فاصله ها را به هم پیوند داد و پس از آن که آتش دشمنی ها و کینه های بر افروخته در دل ها راه یافته بود، میان خویشاوندان یگانگی برقرار کرد.»
کلام آخر: در کلام الهی درباره پیامبر اکرم(ص) بسیار سخن گفته شده است؛ اطاعت از پیامبر(ص) در کنار اطاعت از خدا مطرح شده است؛ آزار و ایذاء پیامبر اکرم(ص) موجب عذاب دردناک و لعنت خداوند در دنیا و آخرت تلقی شده و دوستی خداوند متعال مشروط به اطاعت از پیامبر اکرم(ص) گردیده است؛ خلق و خوی الهی پیامبر اکرم(ص) و رحمت و عطوفت آن حضرت، مایه انسجام و وحدت مسلمانان به شمار آمده و با تعبیر «و انک لعلی خلق عظیم»، توصیف شده است و آن حضرت به عنوان «رحمة للعالمین» معرفی شده است.
/934/704/ر