اخلاص بالای اهل‌بیت موجب نزول سوره هل اتی شد
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، حجت الاسلام شاه علیزاده صبح امروز در برنامه لبخند ملکوت از رادیو معارف با بیان اینکه سوره دهر یا هل اتی از سوره هایی است که بخشی از آیات آن در مکه و بخش دیگری در مدینه نازل شده است، گفت: عده‌ای به خاطر انکار عمل اهل بیت(ع) و شان نزول آیه این سوره را سوره‌ای مکی می نامند در حالی که از کلمه اسیر که در آیات این سوره آمده می‌توان فهمید بخشی از سوره مدنی است زیرا رسول خدا(ص) در مکه جنگی نداشته‌اند که بخواهد اسیری از مشرکان در نزد ایشان باشد.
وی افزود: درباره تعداد روزهایی که فقیر، مسکین و اسیر به در خانه حضرت علی(ع) آمده‌اند اختلاف وجود دارد و عده‌ای معتقدند یک روز بوده و عده‌ای دیگر معتقد هستند که سه روز بوده است ولی در مورد اینکه این روزه داری به خاطر شفای حسنین از بیماری بوده اختلاف نظری وجود ندارد.
استاد حوزه علمیه قم تصریح کرد: اطعام فقیر و مسکین و اسیر همه در راستای بندگی خداوند بود و خدا را دیدن و خود را ندیدن است به همین دلیل مقدار بخشش و کمک در اینجا مهم نیست بلکه فقط جلب رضایت خداوند مهم است.
حجت الاسلام شاه علیزاده ادامه داد: با وجود اینکه خداوند در این آیه در اوصاف ابرابر صحبت می‌کند ولی بحث، بحث عبادالله است و این عباد بودن برای خدا ارزش داشته و همچنین اوج و نقطه کمال انسان عبد بودن و بندگی خداوند است.
وی افزود: نفس عمل و اخلاص در اینجا برای جلب رضایت خداوند مهم است و خداوند پاداش های زیادی برای انسان قرار داده و به عبادالله خود افتخار می‌کند.
استاد حوزه علمیه قم اظهار کرد: ارزش کار اهل بیت(ع) به حدی برای خداوند بالا بوده است که در این آیه به شکلی درباره عمل آن‌ها سخن می‌گوید که انگار درب های بهشت در همین زمان به سوی اهل بیت(ع) باز شده و همین الان در بهشت هستند.
حجت الاسلام شاه علیزاده با بیان اینکه این عمل هر چند از نظر ظاهری شاید کوچک باشد ولی به دلیل مقام اخلاص و اطاعت از محض از خداوند دارای ارزش بسیار زیادی است، گفت: خداوند می‌خواهد در آیات این سوره یک الگوی خارجی و عملی برای مردم معرفی کرده و به مردم بگوید مانند این‌ها عمل کنند و هر چند که عملشان کوچک است ولی آن عمل را برای رضایت خداوند و بندگی او انجام دهند.
عضو پژوهشگاه تفسیر اسلامی یادآور شد: شاید در طول تاریخ بخشش های زیادی صورت گرفته باشد ولی باید به این نکته توجه کرد که تنها عملی موجب جلب رضایت حقیقی خداوند می‌شود که در راستای بندگی و اطاعت محض از خداوند باشد./968/پ202/ف