روز پدر؛ کمی درنگ
پدر واژه مقدسی است که باید بیشتر در عظمت آن اندیشید. چرا باید روزها قبل از فرا رسیدن روز مرد، عکس جوراب‌های سوراخ مردانه منتشر شود و این موضوعات به سوژه‌ای برای خنده و تمسخر تبدیل شود؟
به گزارش سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، روز ولادت حضرت علی علیه‌السلام است؛ نه یک روز معمولی، بلکه از زیباترین و پرعظمت‌ترین روزهای عالم برای زمینیان و اهل آسمان.
روزی به نام مولود کعبه، که وجود مقدس مولای متقیان، امیرمؤمنان حضرت علی بن ابی‌طالب صلوات‌الله و سلامه علیهما، در کعبه معظمه چشم به جهان گشود.
این روز به عنوان روز پدر و مرد نیز نام‌گذاری شده و در تقویم به ثبت رسیده است و همیشه در ایام نزدیک آن، موجی از پیام‌های تبریک منتشر می‌شود.
این مناسبت سبب شده است تا به نکات و پرسش‌هایی که در این سال‌ها همیشه به ذهن هجوم می‌آورد، اشاره‌ای کوتاه کنیم. آیا آنچه را می‌بینیم و شاهد هستیم، با آنچه باید باشد، مطابقت می‌کند؟
مثلا... در این ایام خجسته وقتی به صفحات اَپ‌ها و شبکه‌های مجازی نگاه می‌اندازیم، به نکات عجیبی بر می‌خوریم.. برخی تمایل دارند مانند یک کودک با مولا امیرالمؤمنین حضرت علی علیه‌السلام سخن بگویند و ایشان را «بابا» خطاب کنند. مثلا شخصی در مدحی که چند شب پیش نوشته بود، ایشان را با کلمه «تو» مورد خطاب قرار داد.
فکر می‌کنیم این روزها، باید به عمق معانی و ارزش‌های این روز بیندیشیم و سعی کنیم درک بهتری از مقام والای حضرت مولا داشته باشیم.
افرادی را می‌بینیم که با لحن‌های عجیبی با حضرتشان سخن می‌گویند؛ به‌طور مثال می‌گویند: «باشه... حاجت منو ندادی، منم میرم شکایتت رو به...» و به دنبال آن جملات شبیه دیگری را اضافه می‌کنند. چه شده است که به اینگونه خطاب‌ها و سخن‌ها و مدح‌ها رسیده‌ایم؟
چرا هنگامی که به شبکه‌های مجازی و حتا رسانه ملی و سایر رسانه‌ها نگاه می‌کنیم، می‌بینیم که استندآپ کمدی‌ها با صدها نفر مخاطب از کوچک تا بزرگ، به گونه‌ای درباره شخصیت پدر صحبت می‌کنند که شأن و جایگاه پدر به شدت کوچک و حقیر و دستمایه طنزهای سخیف قرار می‌گیرد؟ از پیژامه‌های مثلا راه‌راه پدرها گفته می‌شود تا چگونگی رفتارشان تا نحوه صحبت‌کردن و حتا اجابت مزاج آن‌ها و همه این‌ها دستمایه‌‌هایی برای شوخی و تمسخر و خنده تبدیل می‌شود. این موضوع سبب شده که حرمت پدر دچار خدشه و آسیب شود و به نوعی مورد حمله و شبیخون قرار گیرد.
آیا شخصیت پدر همان چیزی نیست که در صحیفه سجادیه و در مباحث حقوق والدین به بزرگی یاد شده است؟ آیا شخصیت پدر همانی نیست که اسلام همواره بر حفظ احترام و تکریم او تأکید و به نیکی نسبت به او سفارش کرده است، همان‌طور که نسبت به شأن و جایگاه مادر؟
چرا در داستان حضرت یوسف، رعایت ادب و نزاکت ایشان نسبت به پدر و مادر بزرگوارشان مورد تأکید واقع شده است؟ آیا سوره لقمان و سوره عنکبوت را مطالعه نکرده‌اند؟ آیا داستان حضرت اسماعیل را مرور و در نکات آن تأمل نکرده‌اند که اهمیت خشنودی پدر تا چه اندازه موردپسند و رضایت خداوند است؟
اینکه نگاه محبت‌آمیز به پدر چه اجر و پاداشی دارد و اینکه عدم احترام به پدر، موجب دور شدن آدمیان از بهشت برین می‌شود، آیا این نکات در ذهن آن‌ها نمانده است؟ اگر این اندیشه‌ها در ذهنشان وجود دارد، پس چرا خود این افراد در کنار سایر مردم معمولی، حتا در محل موعظه، از به چالش کشیدن پدرها برای لحظه‌ای خنداندن افراد جامعه یا.. بهره می‌گیرند؟!
چه عواملی سبب شده است که فرزندان حتا گوشی به دست بگیرند و از توالت رفتن پدر خود فیلم بگیرند و بابت آن بخندند و دیگران را بخندانند؟ به چه قیمتی؟ چه شده است که پدران باید حتا به فرزندان خود سلام کنند و در تمام ایام زندگی‌شان برای فرزندان خود، نان مایحتاج‌شان را مهیا کنند؟ گاهی دیده می‌شود حرف پدر در خانواده گویی هیچ است؟ چرا فرزندان اینک در نحوه نشستن جلو پدرشان رعایت احترام و حرمت ایشان را نمی‌کنند، حتا پایشان را پیش پدرشان دراز می‌کنند و تا ناسزاگویی به او پیش می‌روند؟
چرا اجازه داده می‌شود به جای اینکه افراد با بیان نکات اخلاقی و حتا علمی، برای آموزش جامعه درباره فرهنگ عمیق ایرانی اسلامی در زمینه خانواده و روابط درون آن و مسئولیت‌های فرزندان درباره والدین و بالعکس اقدام کنند، اجازه داده می‌شود افرادی که سواد چندانی ندارند، از طریق استندآپ‌کمدی‌ها شخصیت محترم و گرامی "پدر" را به سخره بگیرند؟ چرا باید روزها قبل از فرا رسیدن روز مرد، عکس جوراب‌های سوراخ مردانه منتشر شود و این موضوعات به سوژه‌ای برای خنده و تمسخر تبدیل شود؟
اینکه آیا همراه‌کردن این ایام ویژه و مبارک با مناسبت‌های دیگر صحیح است یاخیر، بحثی جداگانه است. همچنین اینکه اینگونه نامگذاری‌ها اصل و فلسفه گرامیداشت آن روز ویژه را به حاشیه نمی‌برد.. وظیفه ما در اصل حفظ و اشاعه فرهنگ و شعایر اصیل مذهبی است.
به طور کلی، این مباحث نیازمند تأمل و دقت‌نظر بیشتری است تا بتوان به شناخت و درک بهتری از ارزش‌های اصیل دینی دست یافت.
هدی‌سادات چاوشی
ارسال نظرات