یادداشت؛
روحانیت و فعالیت‌های اجرایی و مدیریتی؛ آری یا نه؟
حجت الاسلام والمسلمین شریفی، رئیس دانشگاه قم در یادداشتی به تبیین حضور روحانیت در فعالیت‌های اجرایی و مدیریتی پرداخته است.
به گزارش سرویس حوزه و روحانیت خبرگزاری رسا، حجت الاسلام والمسلمین احمدحسین شریفی، رئیس دانشگاه قم در یادداشتی به تبیین حضور روحانیت در فعالیت‌های اجرایی و مدیریتی پرداخته است که متن کامل آن بدین شرح است:
[یک] هنوز هم برخی از دلسوزان و نیروهای فکری در حوزه‌‌های علمیه معتقدند که روحانیون و علمای دین نباید مسئولیت اجرایی گرفته و رسماً و علناً به کارهای اجرایی و مدیریتی بپردازند. بعضاً هم ادعای خود را به نقل قول‌هایی از شهید مطهری(ره) نسبت می‌دهند! که گویا ایشان مخالف ورود روحانیون به کارهای اجرایی در دولت اسلامی بوده است!
[دو] مدافعان این ایده معمولاً مترصد شنیدن یا دیدن خطایی از روحانیونی هستند که مسؤولیتی اجرایی را بر عهده گرفته‌اند! بلافاصله آن را مؤیدی برای این ادعای خود ذکر کنند! فی المثل، یکی از مدافعان این ایده با مشاهده چند کلیپ که نوعی بی‌احترامی به برخی از روحانیون بود (کلیپ‌هایی که بعضاً یک جوان یا نوجوان فریب‌خورده عمامه یک روحانی را از سرش می‌انداخت)؛ گفته بود ریشه همه بی‌احترامی‌ها به روحانیت آن است که «بعد از انقلاب، از جایگاه ناظر و ناقد حکومت خارج شده و مسؤولیت پذیرفته است.»
[سه] این بنده همان زمان در پاسخ به چنین سخنانی، نوشتم:
اولاً، احترام روحانیت نسبت به پیش از انقلاب هزاران برابر بیشتر شده است؛
ثانیاً، احترام ناشی از انتقادهای عامه‌پسند (و انتقادهای از بیرون گود!)، احترامی شیطانی است و نه روحانی!
ثالثاً، چرا پیامبران دنبال چنین احترامی نبوده‌اند؟ یعنی فلسفه وجودی روحانیت، تداوم راه پیامبران در اقامه دین الهی و خدمت به خلق خدا بوده و هست؛ (اعم از خدمت مادی و معنوی؛ و خدمت سیاسی و اجتماعی و مدیریتی و ...). تاریخ روحانیت هم همین موضوع را نشان می‌دهد. یک روحانی راستین، هیچگاه به هدف کسب احترام یا محبت مردم، کاری را انجام نمی‌دهد. او از باب وظیفه دینی است که خود را خدمتگزار خلق خدا می‌داند.
[چهار] افزون بر همه اینها، امام خمینی(ره) در پیامی که در واپسین ماه‌های عمر مبارکشان خطاب به طلاب و روحانیون صادر کردند (= منشور روحانیت) بر لزوم ورود روحانیون به کارهای قضایی و اجرایی تأکید کرده و می‌فرماید:
روحانيون و علما و طلاب بايد كارهاى قضايى و اجرايى را براى خود يك امر مقدس و يك ارزش الهى بدانند و براى خود شخصيت و امتيازى قائل بشوند كه در حوزه ننشستهاند بلكه براى اجراى حكم خدا راحتى حوزه را رها كرده و مشغول به كارهاى حكومت اسلامى شدهاند. اگر طلبهاى منصب امامت جمعه و ارشاد مردم يا قضاوت در امور مسلمين را خالى ببيند و قدرت اداره هم در او باشد و فقط به بهانه درس و بحث مسئوليت نپذيرد و يا دلش را فقط به هواى اجتهاد و درس خوش كند، در پيشگاه خداوند بزرگ يقيناً مؤاخذه مىشود و هرگز عذر او موجه نيست، ما اگر امروز به نظام خدمت نكنيم و استقبال بىسابقه مردم از روحانيت را ناديده بگيريم، هرگز فرصت و شرايط بهتر از اين را نخواهيم داشت.
ارسال نظرات