به مناسبت ولادت حضرت محمد؛
انتشار ویژه‌نامه «طلوع مهربانی» در فضای مجازی
خبرگزاری رسا ـ ویژه‌نامه «طلوع مهربانی» به مناسبت ولادت حضرت محمد(ص) در فضای مجازی در بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان منتشر شده است.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، ویژه‌نامه «طلوع مهربانی» شامل کلیپ‌ها، نواهنگ‌ها، تصاویر ویژه، موبایل اسلامی، قفسه، از لا‌به‌لای متون، ترنم قلم و ویژه‌نامه‌های پیشین در پایگاه اینترنتی تبیان منتشر شد.
ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد، یکی از پیچ‌های بزرگ تاریخ، بزرگوار بودنش، او را عذاب می داد، تنها منتی که خداوند بر انسان گذاشت، کتاب آسمانی اسلام از منظر پیامبر اسلام، مروری بر غزوات رسول خدا(ص)، وحدت شیعه و سنی، آموزه اصیل اسلامی، توصیه‌های کارساز اقتصادی از رسول اعظم(ص)، کجای زندگی ما الگوگیری از زندگی پیامبر ماست، اخلاق ملکوتی پیامبر خوبی‌ها، طلوع زیباترین فجر تاریخ و بر در رحمت خدا از موضوعات مطرح‌شده در بخش مقالات این ویژه‌نامه است.
موضوعات ربیع قلوب، مهر احمدی، محمد منجی هستی، جاء الحق و طلوع مهر در بخش ویژه‌نامه‌های پیشین این ویژه‌نامه آمده است و در بخش ترنم قلم این ویژه‌نامه موضوعاتی همچون صبح سعادت، دو شمع آفرینش، نوری به پهنه عرش، بساط عشق خداوند، بامداد هفده ماه ربیع، شما بهار شما آسمان و مه رخی در دامن راحیل به چشم می خورد.
ستاره ای بدرخشید و ...
در این مقاله از ویژه‌نامه طلوع مهربانی می‌خوانیم: در زمان ولادت پیامبر اعظم(ص) این ندا از آسمان شنیده شد: «جاءالحق و زهق الباطل ان الباطل کان زهوقا»
برخی از تاریخ نویسان می گویند: هیچ یک از دایگان حاضر نشد به محمد(ص) شیر دهد، زیرا بیشتر طالب بودند که اطفال غیر یتیم را انتخاب کنند، تا از کمک‌های پدران آنها بهره‌مند شوند و نوعا از گرفتن طفل یتیم سر باز می زدند، حتی حلیمه این بار از قبول او سر باز زد ولی چون بر اثر ضعف اندام، هیچ کس طفل خود را به او نداد، ناچار شد که نوه عبدالمطلب را بپذیرد و با شوهر خود چنین گفت که برویم همین طفل یتیم را بگیریم و با دست خالی برنگردیم، شاید لطف الهی شامل حال ما شود، اتفاقا حدس او صائب درآمد، از آن لحظه که آماده شد به «محمد»، آن کودک یتیم، خدمت کند، الطاف الهی سراسر زندگی او را فرا گرفت.
نخستین قسمت این تاریخ افسانه ای بیش نیست، زیرا عظمت خاندان بنی هاشم و شخصیت مردی مانند «عبدالمطلب» که جود و احسان، نیکوکاری و دستگیری او از افتادگان، زبانزد خاص و عام بود، سبب می‌شد که نه تنها دایگان سر باز نزنند بلکه مایه سر و دست شکستن دایگان درباره او می‌شد، از این جهت این بخش از تاریخ افسانه‌ای بیش نیست.
علت این‌که او را به دیگر دایگان ندادند، این بود که نوزاد قریش پستان هیچ یک از زنان شیرده را نگرفت، سرانجام، حلیمه سعدیه آمد پستان او را مکید، در این لحظه وجد و سرور خاندان عبدالمطلب را فرا گرفت.
عبدالمطلب رو به حلیمه کرد و گفت: از کدام قبیله ای، گفت: از « بنی سعد ». گفت: اسمت چیست، جواب داد: حلیمه. عبدالمطلب از اسم و نام قبیله او بسیار مسرور شد و گفت: آفرین آفرین، دو خوی پسندیده و دو خصلت شایسته، یکی سعادت و خوشبختی و دیگری حلم و بردباری.
روایت شده که وقتی پیامبر اسلام(ص) دیده به جهان گشود، مردی یهودی نزد قریشیان رفت و گفت: آیا امشب در میان شما کودکی به دنیا آمده است، گفتند: آری، گفت: مرا نزد او ببرید تا ببینمش. قریش همراه او حرکت کردند و نزد آمنه رفتند و به او گفتند: کودک خود را بیاور تا او را بنگریم، مرد یهودی کودک را گرفت و به او نگاه کرد و سپس با مشاهده خالی که بین شانه های کودک بود، بیهوش شد، پس از این که به هوش آمد، مردان قریشی به او گفتند: چرا بیهوش شدی؟ گفت: مقام نبوت، تا روز قیامت از بنی اسرائیل بیرون رفت، سوگند به خدا این کودک همان پیامبری است که آنها را به هلاکت می رساند، شادمان شوید، سوگند به خدا این مولود شکوه و عظمت شگفتی به شما می‌بخشد و زبانزد مردم مشرق و مغرب خواهد شد.
جابربن عبداللّه انصاری روایت کرده که حضرت رسول اکرم(ص) فرمود: من شبیه ترین مردم به حضرت آدم هستم و حضرت ابراهیم، شبیه ترین مردم به من بود، هم چنین حق تعالی نام مرا در تورات و انجیل بسیار یاد کرده و کلام خود را به من تعلیم نموده، نام مرا از نام‌های بزرگوار خود برگرفته است، او محمود است و مرا محمد نام نهاده.
در تورات هم مرا «احید» نامید، زیرا به واسطه توحید و یگانه پرستی، جسدهای امت من بر آتش جهنم حرام گردیده است، در کتاب مقدس ترسایان مرا «احمد» نامید، زیرا من در میان آسمان محمودم و امت من حمد کنندگان اند، در زبور هم مرا «ماحی» نامید، زیرا به سبب من، زمین عبادت بت‌ها را محو می‌کند، در قرآن نیز مرا «محمد» نامید، زیرا در قیامت همه امت‌ها مرا ستایش خواهند کرد، چون در روز قیامت، هیچ کس جز به اذن من شفاعت نخواهد کرد.
تنها منتی که خداوند بر انسان گذاشت
در مقاله دیگری از این ویژه نامه با عنوان تنها منتی که خداوند بر انسان گذاشت آمده است: خداوند متعال در قرآن کریم ما را مأمور به شکرگزاری نعمتهایش نموده است « واشکروا نعمة الله » و برای این که ما را وادار به این کار کند به شمارش بعضی از نعمتهایش نیز پرداخته، از چشم و لب و زبان گرفته تا کوه و ابر و آسمان و زمین و غیره.
گرچه خود فرموده است که نعمتهایش قابل شمارش و احصاء از جانب بندگان نیست، اما نکته قابل توجه این است که در هیچ موردی، بیان نعمت‌ها همراه با منت گذاری و به رخ کشیدن آن نعمت نیست و خداوند همه آنها را بی‌منت بر ما ارزانی داشته است، حتی نعمت‌های اخروی و اجر آخرت که خداوند از آن تعبیر به اجر اکبر کرده است و به هیچ وجه قابل قیاس با نعمات دنیوی و مادی نیستند، نیز همراه با منت نیستند «إن الذین آمنوا و عملوا الصالحات لهم أجر غیر ممنون».
اما با این همه یک نعمت در قرآن به همراه منت است و خداوند هنگام بیان آن، آن را به گونه ای به رخ کشیده است که گویا نعمتی از آن عظیم تر نیست و سایر نعمات مادی و معنوی با همه عظمتشان در مقابل آن هیچ محسوب می‌شوند که شایستگی منت گذاری و به رخ کشیده شدن را ندارند.
آن نعمت چیزی نیست جز وجود مبارک رحمة للعالمین حضرت محمد صلوات الله علیه وآله،« لقد منّ الله علی المؤمنین إذ بعث فیهم رسولا من أنفسهم یتلو علیهم آیاته و یزکیهم ... ».
واقعا خداوند منت نهاد بر مؤمنین در آن هنگام که در بین آنان رسولی از خودشان مبعوث ساخت که آیات الهی را بر ایشان تلاوت می کند و آنان را تزکیه می کند.
بر در رحمت خدا
در این مقاله برخی ویژگیهای پیامبر چنین آمده است: نبی مکرم اسلام حضرت محمد بن عبدالله(ص)، خاتم پیامبران و برترین شخصیت جهان هستی است که با رسالت الهی خویش جهانیان را از ورطه جهالت و فساد نجات داد و با تعالیم انسان ساز قرآن و سنت، راه سعادت و تکامل و پیشرفت را به بشر نشان داد و تمدن عظیم اسلامی را در سرزمینی که از تمدن و پیشرفت بهره چندانی نداشتند، پایه ریزی کرد و از آن به بعد اسلام و آموزه های متعالی آن به سرعت در جهان پیشرفت کرد و مناطق وسیعی را در بر گرفت.
عموم مورخان سال ولادت آن حضرت را سال «عام الفیل» (570 میلادی) نوشته‌اند، مشهور بین شیعیان هفدهم ماه ربیع الاول و در بین اهل سنت دوازدهم این ماه به عنوان روز ولادت ایشان مطرح است.
بدون شک با ولادت خاتم الانبیاء حضرت محمد بن عبدالله (ص) پربرکت ترین مولود بشری پا به عرصه وجود گذاشت.
سخن درباره پیامبر اکرم(ص) و ویژگیهای منحصر به فرد ایشان بسیار گسترده است، از جمله مسائلى که قرآن به آن اهمیت خاصى داده است، وظیفه جامعه اسلامى نسبت به پیامبر گرامى(ص) است، در قرآن این وظایف به طور آشکاری بیان شده است.
درهاى رحمت خدا و مغفرت و آمرزش او، به روى بندگان باز است، این فیض گاهى بدون واسطه و گاهی نیز از طریق اولیاى او به افراد مى رسد از این جهت قرآن گنهکاران را دستور مىدهد که براى تحصیل مغفرت او، حضور پیامبر اکرم(ص) برسند و از او درخواست کنند که درباره آنان از خدا طلب مغفرت کند و در این حالت دعاى او مستجاب است و در پوشش مغفرت او قرار مىگیرند چنانکه مى فرماید: «و لو انهم اذ ظلموا انفسهم جاۆک فاستغفروا الله و استغفر لهم الرسول لوجدوا الله تواباً رحیماً»
هرگاه آنان که بر خویشتن ستم کردند پیش تو مى آمدند و خود طلب مغفرت کرده و پیامبر نیز درباره آنان طلب آمرزش مى کرد، خدا را توبه پذیر و رحیم مى یافتند.
ویژه‌نامه «طلوع مهربانی» به مناسبت ولادت حضرت محمد(ص) در فضای مجازی در بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان به نشانی www.tebyan.net منتشر شده است./907/ت302/ی
ارسال نظرات