دوری از هجو ویژگی اشعار فصیح حجت الاسلام و المسلمین دیراوی است
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا در اهواز، عدنان غزی، نویسنده و استاد دانشگاه، با حضور در برنامه «قضایا و آراء» که از شبکه جهانی الاهواز پخش شد، با تسلیت وفات حجت الاسلام و المسلمین دیراوی از شاعران اهل بیت و اشاره به دوره زندگانی این شاعر، خاطرنشان کرد: ایشان تحصیلات حوزوی را نزد اساتید معروف دوران خود گذارنده و در ادامه پس زا دست دادن پدر و پدربزرگ به شعر روی آوردند.
نویسنده و استاد دانشگاه با اشاره به دیوان های شعری «الدیراوی فی المراثی، درب الشمس، گرگیعان، ارث الیتیم، الغریب و علی ضفاف کارون» از حجت الاسلام و المسلمین دیراوی، اظهار داشت: ایشان اشعاری نیز به عربی فصیح، نبطی و شعبی سروده است.
غزی با بیان این که حجت الاسلام و المسلمین دیراوی از مبدعان شعر و این که قصیده «قلاید» شاهکار اشعار ایشان است، ابراز داشت: این شاعر ابتکارات خود را در قصیده «قلاید» که به صورت شعبی سروده شده بیان کرده است و به شاعران این امکان را داد تا دور از هر گونه تقید به وزن و قافیه شعر سرایی کنند.
وی با سرودن چند بیت از قصیده « قلاید» تصریح کرد: ایشان انسانی مؤمن، خوش اخلاق و در دیدار با شعرا به اشعار آنها گوش داده و از آنها بهره مند می شد.
نویسنده و استاد دانشگاه در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به رائحه شعری اهالی آبادان و خرمشهر و همجواری با استان های مرزی کشور عراق خاطرنشان کرد: پیوند فرهنگی و دینی این استان های همجوار پیوند عمیقی در میان شاعران آنها وجود دارد و هر کدام خود را متعلق به دیگران می دانند.
غزی در ادامه سخنان خود با بیان این که حجت الاسلام و المسلمین دیراوی در زمینه های گوناگون شعر و قصیده سروده اند، تصریح کرد: اشعار ایشان دربردارنده موسیقی ملایم است که از اول قصیده تا پایان آن با نظم و هماهنگی خاصی بیان می شود.
وی با اشاره به این که از مزایای اشعار حجت الاسلام و المسلمین دیراوی به زبان عربی فصیح دوری از هجو است، افزود: ایشان از ذوق شعری بالایی برخوردار هستند و این ذوق در دوران جوانی پس از وفات پدر و پدر بزرگ به اوج رسید.
نویسنده و استاد دانشگاه با ابراز تأسف از این که شاعران بسیار کمی به قصیده «قلاید» اهتمام ورزیده اند، تصریح کرد: بیشتر شاعران استان با تغییر قافیه در شعر شعبی که به واسطه قصیده «قلاید» صورت گرفت به شعر تمایل پیدا کردند و امیدوارم که شبکه جهانی الاهواز درباره این قصیده اهتمام ورزد./9456