دعا درمانی برای درماندگی انسان است

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا در مشهد، حجت‌الاسلام غنوی، استاد حوزه و دانشگاه چهارشنبه در جلسه شرح دعای ابوحمزه ثمالی که در مؤسسه فرهنگی کتاب‌پردازان مشهد برگزار می‌شود به تبیین خصوصیات و انواع دعا پرداخت و افزود: اگر در کلام معصومین(ع) دقت کنیم ارتباطی که بین آسمان و زمین در دعا برقرار می‌شود به یک شکل و یک گونه نیست.

وی در ادامه تشریح کرد: در بررسی دعا‌ها به این نتیجه می‌رسیم مضمون آن‌ها با یکدیگر متفاوت است. می‌توان به‌عنوان نمونه به تفاوت دعای جوشن کبیر و ابوحمزه ثمالی اشاره کرد.

استاد حوزه و دانشگاه در بیان تفاوت‌های دعای جوشن کبیر و ابوحمزه ثمالی افزود: در پایان هر فقره از دعای جوشن کبیر می‌خوانیم؛ خدا ما را از آتش جهنم نجات دهد و در طول دعا خدا را با صفات زیبایش صدا می‌کنیم، گویی تمام این دعا ذکر صفات زیبای اوست. این خصوصیت در حالی است که در دعای ابوحمزه ثمالی با بحث‌های جزئی و ریزی از زندگی روبه‌رو می‌شویم.

وی صورت‌ها و شکل‌هایی را که در آن دعا رخ می‌دهد، برشمرد و گفت: وقتی دعاها را مرور می‌کنیم متوجه می‌شویم دعا در سه شکل و صورت رخ می‌دهد، نخستین شکل آن سلسله دعا‌هایی است که به نظر می‌‌رسد خود آن هدف و مقصد است. در این‌گونه دعاها گفتگوی با محبوب، خودش مطلوب و شیرین و سبب حرکت است.

حجت‌الاسلام غنوی به موقعیت دومی که دعا در آن شکل می‌گیرد اشاره کرد و افزود: برای رفتن به سفر تمام امکانات و وسیله نقلیه خود را بررسی می‌کنیم و می‌دانیم تا رسیدن به مقصد اتفاق‌های زیادی ممکن است روی دهد، اتفاق‌هایی که ما آن را پیش‌بینی نکرده‌ایم، در این زمان نیز دعا می‌کنیم.

وی تبیین کرد: اگر در شروع حرکت بررسی کنیم و مطمئن شویم خطری ما را تهدید نمی‌کند باز هم به‌اندازه فهم و شعور و توان محدود خود عمل کرده‌ایم و خیلی وقایع را نتوانستیم پیش‌بینی کنیم. دعا وسیله‌ای در کنار وسایل دیگر است که برای ما اطمینان و آرامش به همراه دارد.

استاد حوزه و دانشگاه به موضع سوم برای شکل‌گیری دعا اشاره کرد و افزود: دعا در زمانی شکل می‌گیرد که شخص به اوج استیصال و ناچاری می‌رسد و همه چیز را تجربه کرده است و زمین خورده است و هیچ راه فرار و امکان دیگری ندارد.

وی در ادامه ابراز داشت: در استیصال و اضطراب است که انسان توجهش از تمام اسباب بریده می‌شود و مسبب‌الاسباب را مشاهده می‌کند. در قرآن کریم خداوند می‌فرماید؛ أَمّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ، یعنی خداست که به سراغ فرد بی‌چاره می‌آید، فردی که هیچ دست‌آویزی ندارد و خدا مشکلش را برطرف می‌کند.  

حجت الاسلام غنوی در پایان تأکید کرد: این درک بیچارگی و ناتوانی‌ها برای ما افسردگی، خستگی و ناامیدی می‌آورد اما برای آن‌هایی که دید عمیقی دارند توحید به ارمغان می‌آورد. آن‌ها با دیدن ناتوانی‌ ناامید نمی‌شوند، بلکه به اوج توجه به پروردگار می‌رسند./202/862/ب1