گزارشی از بدعهدی تاریخی بریتانیا به اعراب و تشکیل رژیم صهیونیستی

به گزارش خبرگزاری رسا، در سال 1919 و بعد از پایان جنگ جهانی اول نخست وزیران کشورهای ایتالیا، فرانسه، بریتانیا و ایالات متحده، یعنی سران پیروز متفقین در اجلاسی با عنوان «چهار قدرت بزرگ» در پاریس دیدار کردند. در این نشست، سرزمین های کشورهای شکست خورده «قدرت های مرکز» تقسیم و آلمان ملزم به امضای صلح نامه ای ملزم شد. طی این نشست، قدرت های پیروز جنگ، سرزمین های مختلف را بین یکدیگر تقسیم کردند.

در همین فضای امپریالیستی بعد از جنگ جهانی اول و شکست دولت عثمانی بود که سرنوشت سرزمین های عربی نیز تعیین شد.

در جنگ جهانی اول، متفقین با کمک اعراب که علیه سلطه امپراتوری ترک تبار عثمانی شورش کرده بودند، بر شش قرن حکومت عثمانی پایان دادند. یکی از سران اعراب که برای سرنگونی عثمانی تلاش کرده بود، شریف حسین از شهر مکه بود. امیر فیصل فرزند شریف حسین، در سال 1919 خود را به پاریس رساند تا از تضمین بریتانیا برای به رسمیت شناختن شدن حقوق اعراب، یعنی استقلال سرزمین های عربی بعد از جنگ جهانی اول اطمینان کسب کند.

حضور نماینده صهیونیزم بین الملل در جلسه چهار قدرت بزرگ

«حییم وایزمن» [Chaim Weizmann]، رهبر جنبش صهیونیزم بریتانیا، دیگر فرد حاض در جلسه پاریس بود. وایزمن در سخنان خود در این نشست، خواستار تاسیس «وطن یهودی» در بخشی از سرزمین عربی به نام «فلسطین» شد. وایزمن طی سخنرانی خود از بیانیه بالفور یاد کرد که در آن لرد بالفور، نخست وزیر وقت بریتانیا به جنبش صهیونیزم، وعده تاسیس سرزمینی یهودی در فلسطین را داده بود.

«وودرو ویلسون» [Woodrow Wilson]، رییس جمهور وقت آمریکا در این جلسه پیشنهاد داد که مساله تشکیل حکومتی صهیونیستی در سرزمین های عبری به رأی گذاشته شود. مساله ای که از ابتدا مورد مخالفت فرانسه و بریتانیا قرار گرفت چرا که با اهداف استعماری آنان به شدت تعارض داشت. با این حال دکتر «هنری کینگ» [Dr. Henry King] رییس دانشگاه «اوبرلین» [Oberlin] و تاجر و سیاستمداری به نام «چارلز کرین» [Charles Crane] مسوول همه پرسی در سرزمین های عربی شدند.

جلسه سران متفقین در پاریس به عنوان کشورهای پیروز جنگ جهانی اول

در همه پرسی انجام شده در سرزمین های شام، شامل فلسطین، لبنان، سوریه و اردن، چند سوال مهم مطرح شد. یکی از آن ها ایجاد سرزمین یهودی و دیگری استقلال مناطق عرب نشین بود. در مورد سوال اول، غریب به اتفاق اعراب مخالف تشکیل حکومتی صهیونیستی بودند و عده اندکی که با این مساله موافقت داشتند، جمعیت بسیار کم یهودیان منطقه بود. اما در مورد سوال دوم اختلاف نظر های اندکی در مورد استقلال اعراب و یا قرار گرفتن تحت قیمومیت کشوری دیگر به چشم میخورد.

هنری کنیگ و چارلز کرین، با توجه به نتایج همه پرسی انجام شده در منطقه، پیشنهاد کردند که طرح تشکیل کشوری صهیونیستی و نیز مهاجرت یهودیان به مناطق عرب نشین کاملا ملغی شود.

عملی شدن نقشه بریتانیا برای تشکیل رژیم صهیونیستی

کینگ، کرین و ویلسون، معتقد بودند که اگر اقدامی برخلاف آرا و نظرات اعراب منطقه صورت گیرد منجر به مقاومتی گسترده خواهد شد. با این حال بریتاینا و فرانسه که ید طولایی در استعمار گری داشتند از این مساله واهمه ای نشان ندادند و به تشکیل رژیم صهیونیستی کمک کردند.

لرد بالفور، وزیر امور خارجه بریتانیا، به شدت با طرح و نتایج همه پرسی کینگ -کرین مخالفت کرد و گفت که سرزمین یهودیان باید در فلسطین تاسیس شود.

سرانجام تصمیمات فرانسه و بریتانیا عملی شد و به جای استقلال کشورهای عربی، خطوطی مرزی ترسیم شده و مناطق عربی بین فرانسه و بریتانیا تقسیم شد. به طوری که مناطق سوریه و لبنان به فرانسه و مناطق اردن، عراق و فلسطین به بریتانیا تعلق گرفت.

در واقع همه پرسی انجام شده در مناطق عربی، مساله ای صوری بود که بعدها اندک بهایی به آن داده نشد. به طوری که نه استقلال اعراب در آن زمان و نه جلوگیری از تشکیل حکومتی صهیونیستی محقق شد.

اکنون که یک قرن از امضای بیانیه بالفور و نیز 98 سال از اجلاس پاریس می گذرد، تاوان بدعهدی ابرقدرت های فرانسه، بریتانیا و آمریکا را مردم مسلمان منطقه می دهند و غده سرطانی صهیونیستم هر روز بدتر از روز قبل بدنه سرزمین های اسلامی و عربی را آزار می دهد./۸۴۷/ب۹۰۱/ف