پذیرش قطعنامه 598 منحنی سقوط صدام را تشکیل داد
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، حسین علایی، مشاور عالی ستاد کل نیروهای مسلح و از کارشناسان مسائل استراتژیک و فرماندهان زمان جنگ در همایش پذیرش قطعنامه 598، فرآیند یا برآیند که یکشنبه شب، در سالن اجتماعات اداره‌کل تبلیغات اسلامی قم برگزار شد به تشریح علل پذیرش قطعنامه 598 از سوی امام خمینی(ره) پرداخت.
وی پذیرش قطعنامه 598 را فرآیندی شروع شده از ابتدای جنگ دانست و با بیان این‌که جنگ ترکیبی از حماسه، عاطفه و عقل است و انگیزه و ایمانی را می‌طلبد که عقل بر تمام ابعاد آن حاکم باشد، افزود: انسان در جنگ بر دو دشمن، یکی نفس خود و دیگری دشمن در میدان پیروز می‌شود.
این کارشناس مسائل استراتژیک با بیان این‌که چگونه پایان دادن جنگ همانند جنگیدن برای ناکام گذاشتن دشمن یکی از مسائل مهم برای تصمیم‌گیرندگان هر کشور است، مدیریت پایان جنگ را یکی از مهم‌ترین و حساس‌ترین مدیریت‌های مسؤولان هر کشور ارزیابی کرد.
وی در ادامه با اشاره به آغاز شروع جنگ عراق علیه ایران، هدف عراق از جنگ علیه ایران را فسخ قرارداد مرزی 1975، گرفتن اروندرود، تبدیل خوزستان به عربستان و توسعه فضای جغرافیایی عراق به شمال خلیج فارس از طریق تشکیل حکومتی در خوزستان و از بین بردن انقلاب اسلامی ایران و تشکیل حکومتی دیگر همسو با منافع غرب عنوان کرد.
علایی افزود: صدام یک هفته پس از حمله متوجه شد که از نظر نظامی موفق نیست، از این رو باید ظرف هفته اول جاده اندیشمک و خرم‌آباد را برای بسته شدن راه خوزستان به تهران قطع می‌کرد و در همان هفته اول جزیره خرمشهر و آبادان را به تصرف درمی‌آورد که این اتفاق نیفتاد.
وی با بیان این‌که صدام در هفته اول فهمید که باید به فکر پایان جنگ باشد نه ادامه آن، از این‌رو چهارچوبی را تعیین کرد، ابراز داشت: صدام درصدد طرح آتش بس برای پایان جنگ بود، در حالی که هنور نیروهای عراقی نزدیک به 17 هزار کیلومتر از خاک کشور ایران را اشغال کرده بودند.
مشاور عالی ستاد کل نیروهای مسلح با بیان این‌که از روزی که جنگ آغاز شد مسأله پایان دادن به آن برای هر دو کشور ایران و عراق مطرح بود، خاطرنشان کرد: متخاصمان می‌خواستند با یک اقدام سیاسی هدف نظامی خود را تثبیت کنند، از این‌رو هدف آنان از آتش بس این بود که ایران برای بازپس‌گیری سرزمین‌هایشان حمله نکند و آنها با این طرح به اهدافشان برسند.
وی تصریح کرد: اما طرح ایران، بیرون کردن نیروهای عراقی از خاک ایران، روشن شدن مقصر و شروع‌کننده جنگ، پرداخت خسارت از سوی کشور متخاصم و ثبت متجاوز در تاریخ بود که نه صدام و نه مجامع بین‌المللی خواسته ایران را نپذیرفتند.
علایی با بیان این‌که مسؤولان کشور به این نتیجه رسیدند که با توسعه قدرت نظامی، نیروهای عراقی را از کشور بیرون و سرزمین‌های تصرف شده را تا خرمشهر آزاد کنند، افزود: نظر امام خمینی(ره) پس از فتح خرمشهر بر ادامه جنگ بود به طوری که نیروهای ایرانی وارد خاک عراق نشوند، اما تمام کارشناسان نظامی بالاتفاق موافق ادامه دادن جنگ در خاک عراق بودند.
وی با اشاره به برگزاری در دو جلسه شورای دفاع در خدمت امام خمینی(ره)، اظهار داشت: امام راحل پذیرفتند که جنگ در خاک عراق ادامه پیدا کند، اما تأکید کردند که دامنه جنگ به مناطقی که مردم زندگی می‌کنند، کشیده نشود.
این استاد دانشگاه ادامه داد: در مقطع پایانی جنگ و پس از فتح خرمشهر، عراقی‌ها برای این‌که ایران نتواند سرزمین‌های عراق را تصرف کرده و به اهداف ترسیم شده‌اش برسد، تصمیم گرفتند در موضع دفاعی قدرتی را فراهم و برتری قدرت نظامی ایران جلوگیری کنند.
علایی با بیان این‌که پس از ایجاد قدرت نظامی ایران برای از هم پاشاندن قدرت نظامی عراق، مجامع بین‌الملل وارد عمل شوند تا برای جلوگیری از این هدف، بین دو کشور مصالحه کنند، گفت: حامیان عراق همچون امریکا، شوروی و کشورهای عربی که احساس می‌کردند ایران می‌تواند حاکمیت عراق را از بین ببرد، برای این‌که این اتفاق نیفتد در پی ارائه راه‌حلی بودند تا خواسته‌های ایران پذیرفته شود.
وی البته توان نظامی ایران را در تسخیر بغداد کافی ندانست و با بیان این‌که طرح ایران اشغال بصره بود تا عراق را از دریا جدا کند و شرایط تسلیم رژیم این کشور را فراهم کند، اظهار داشت: هدف امام خمینی(ره) پس از فتح خرمشهر سرنگونی صدام، سقوط حزب بعث در عراق و به دست گرفتن حکومت عراق توسط مردم این کشور بود.
این کارشناس مسائل استراتژیک خاطرنشان کرد: تنها علتی که امام خمینی(ره) با پذیرش قطعنامه 598 فرمودند جام زهر را نوشیدم به سبب این بود که هدف ایشان محقق نمی‌شد.
وی در پایان با بیان این‌که پذیرش قطعنامه منحنی سقوط صدام را تشکیل داد، اذعان داشت: پذیرش قطعنامه 598 حکیمانه‌ترین تصمیمی بود که امام خمینی(ره) در بهبوحه جنگ گرفتند و نشان دادند در لحظات بسیار خطیر، انسان قادر است با اتخاذ تصمیم‌های مناسب شرایط را عوض کند. /920/پ202/ص